We hebben in het verleden de Guitar Hero-serie meerdere malen in verband gebracht met de producten van Betty de melkkoe, maar die grap is een even groot cliché geworden als de jaarlijkse uitgave van een nieuwe Guitar Hero-titel zelf. Reden voor ontwikkelaar Neversoft om met Guitar Hero: Warriors of Rock terug naar haar roots te gaan en deze te combineren met nieuwe invloeden. Het eindproduct? Een potpourri van zware gitaren, mechanische eindbazen en transformerende personages.
Het is opmerkelijk hoe een baanbrekend concept van weleer nog geen vijf jaar later bekend kan staan als hét toonbeeld van uitmelkerij. Een beeld waar wij overigens wel enkele kanttekeningen bij willen plaatsen. Hoewel de serie meerdere malen is getergd door middelmatige titels, heeft de reeks qua spelplezier nooit haar glans verloren. Het concept achter de versimpelde plastic muziekinstrumenten vertaalt zich namelijk nog steeds op een intuïtieve manier naar een digitale spelervaring. Niet voor niets giert na al die jaren nog steeds de adrenaline door ons lichaam bij het shredden van een toffe solo. Mi chien dat onze intere e in de serie mondjesmaat afneemt, maar dat typerende kippenvelgevoel dat Guitar Hero weet los te weken, verdwijnt daarentegen nooit.
Slayer
Guitar Hero heeft door de jaren heen de nodige veranderingen ondergaan, zeker als het op de doelgroepfocus aankomt. Waar de eerste drie delen voornamelijk gericht waren op het individu, lijkt tegenwoordig het spelen met vrienden de hoofdmoot van de serie te vormen. Guitar Hero: Warrior of Rock is dan ook op z’n best wanneer je met vrienden speelt. Op ieder willekeurig moment kan je van moeilijkheidsgraad wi elen, andere spelers laten meedoen of een nieuw nummer kiezen. Ook het proces dat aan het spelen voorafgaat is van korte duur. Guitar Hero: Warriors of Rock weet heel goed dat het een partygame is, iets wat op treffende wijze doorklinkt in de gameplay en het gebruikersgemak.
Toch brengt dat ook nadelen met zich mee. Zo is uitdaging zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad soms ver te zoeken. In tegenstelling tot eerdere delen speelt de precisie waarmee je noten aanslaat in Warriors of Rock een minder grote rol. Dat is handig voor hen die in een dronken bui met vrienden Seven Nation Army willen spelen, maar voor de wat serieuzere digitale instrumentenvirtuoos gaat daardoor veel charme verloren. Toch heeft Neversoft wel enigszins rekening gehouden met hun ware achterban. Guitar Hero-diehards zullen het onder andere moeten opnemen tegen Chemical Warfare van Slayer, een strijd die op het hoogste niveau niet zonder slag of stoot gewonnen is.
Verschil
Het voornaamste verschil met Guitar Hero 5 is de hoofdmodus, de zogenaamde Quest Mode. Waar je in voorgaande delen liedjes op systematische wijze voorgeschoteld kreeg, is er in Warriors of Rock sprake van een daadwerkelijke verhaallijn. Een goed alternatief kunnen we dat echter niet noemen. Niet alleen haalt het verhaal je uit de flow van het spelen van muziek, de verhalende momenten zijn ook nog eens allerminst intere ant. De tu enfilmpjes waarin personages geïntroduceerd worden zijn eerder irritant. Bovendien is het eigenlijke principe van de singleplayer onveranderd gebleven: je doorloopt nog steeds rijtjes met nummers, waarbinnen je net als in Guitar Hero 5 kunt kiezen of je een nummer speelt of overslaat.
Met het voltooien van een nummer verdien je vervolgens sterren. In Warriors of Rock kun je je voor het eerst meer dan vijf sterren eigen maken. Als je genoeg van deze sterren haalt, transformeert je personage in een superhumane, alternatieve versie van zichzelf. Hierdoor kan hij of zij het samen met de andere getransformeerde muziekhelden het tegen de ultieme boosdoener, The Beast, opnemen. De eindstrijd vormt met name door de meeslepende muziek van Megadeth een aangename conclusie, maar verder kan het verhaal ons compleet gestolen worden. Een leuke bijkomstigheid is dat getransformeerde personages superkrachten bezitten en op deze manier tot veertig sterren binnen kunnen slepen.
Nieuw
Guitar Hero: Warriors of Rock kent meer vernieuwingen dan enkel de Quest Mode, maar vrijwel geen zijn er noemenswaardig of zelfs enigszins merkbaar. Dat Gene Simmons de rol van verhaalverteller vertolkt is enigszins enerverend, maar zelfs zijn charme kan de Quest Mode niet redden. Gelukkig fungeert de uitstekende tracklist van de game als vangnet en vormt het de fundering voor ieder succesvol Guitar Hero-feestje. Met Money For Nothing van Dire Straits, Bodies van Drowning Pool en Sharp Dre ed Man van ZZ Top gaat het gegarandeerd los in iedere huiskamer. Daarnaast mag de metalfan ook niet klagen, aangezien het de tracklist met het gezamenlijke live-optreden van Ozzy en Metallica en drie liedjes van Megadeth nauwelijks aan zware metalen ontbreekt.
Waar we echter teleurgesteld over blijven is het gebrek aan lef. Neversoft heeft het op veilig gespeeld. Het enige onderdeel waarop Warriors of Rock verschilt van Guitar Hero 5 is de hoofdmodus, die we ironisch genoeg nauwelijks als een vooruitgang beleefde. Het is enkel de charme van de tracklist waarmee de game zich van eerdere titels onderscheidt. Enkel wanneer je de game al jaren niet gespeeld hebt of voor het eerste met de serie kennis maakt, is dat een motivatie om door te spelen.