Guitar Hero: On Tour is leuk! Dat is mi chien niet wat jeverwachtte te lezen. De reeks is de afgelopen jaren juist zo succesvolgeworden omdat je niet langer luchtgitaar hoeft te spelen, maardaadwerkelijk een (plastic) gitaar in je handen hebt. Dit vervalt in deDS-versie, maar toch is Guitar Hero: On Tour een leuke ervaring enminstens zo verslavend. Op een handheld nog wel!
Een'handvat' met vier gekleurde knoppen erop klik je over de achterkantvan je DS. Vervolgens kun je je linkerhand hier inschuiven en zo deverschillende noten indrukken. Je DS moet vervolgens als een boekvastgehouden worden, dus met de schermen naast elkaar. Op hettouchscreen wordt een gitaar afgebeeld en terwijl je de verschillendgekleurde knoppen indrukt corresponderend met de noten die op je schermnaar beneden rollen, beweeg je met het bijgeleverde plectrum op dejuiste momenten over de gitaar.
Bovenstaandeklinkt een beetje onhandig en zo voelt het eigenlijk ook in het begin.Na een paar nummers begint je hand zich echter wel redelijk comfortabelachter je DS te nestelen en begint het plectrum ook als tweede natuurte voelen. En dat zou natuurlijk ook moeten: een plectrum is immersrealistischer om te gebruiken dan het zwarte stuk plastic dat jebeweegt op de gitaar van de consoleversies. Waar de DS in geen enkelopzicht een gitaar lijkt, voelt het plectrum wel heel natuurlijk en zoblijkt On Tour op zijn eigen manier een lekker speelbare muziekgame.
Enigekanttekening over de besturing moet wel gemaakt worden bij langdurigrocken: daar is de positie van je linkerhand op de knoppen toch teonnatuurlijk voor. Na een paar nummers moet er pauze gehouden worden,maar laten we wel wezen: het is niet voor niets een game voor eendraagbare spelcomputer. Zo lang zit je hopelijk ook weer niet in de bus.
Verderis Guitar Hero: On Tour hetzelfde beestje als zijn grote broers. Jespeelt door een carrièremodus en komt zo op diverse podia in de wereld.Bewonderenswaardig is dat de ontwikkelaar, Vicarious Visions, gekozenheeft voor geheel nieuwe locaties en nummers. Eigenlijk zou dezetoewijding tijdens het ontwikkelen van een handheldgame voor zichmoeten spreken, maar dat is vaak niet het geval. In On Tour dus wel.
Zo'n25 nummers zitten er in de game gestampt, een hoop muziek voor zo'nkleine plastic cartridge. De rockers die van het stevigere werk houdenzullen niet echt hun heil kunnen vinden bij On Tour. Om de brederedoelgroep van DS-eigenaren aan te spreken is gekozen voor een wat'lichtere' tracklist met muziek van onder andere No Doubt, Incubus enSmash Mouth. Bands als Beatsteaks en Twisted Sister moeten voor hethardere werk zorgen, maar de echt harde metalnummers zijn nergens tebekennen. Tevens is het gebruik van een koptelefoon (of oordopjes) zogoed als verplicht. Het geluid dat uit de speakertjes van de DS komt isbij verre niet genoeg om de muziek op een fatsoenlijke wijze ten gehorete brengen. Met een koptelefoon op klinkt het allemaal een stukindrukwekkender. Ach, je wilt je medepa agiers in de trein toch nietlastig gaan vallen met muziek.
Verder worden de unieke functiesvan de DS op leuke en originele manieren gebruikt. Het plectrum is daarnatuurlijk een voorbeeld van, maar ook het blazen in de microfoonwanneer je gitaar in de multiplayermode in de fik wordt gezet door jetegenstander, of het uitschreeuwen van een kreet (of blazen als je inde bus zit) om je star power te activeren: het geeft de speler hetgevoel een product in handen te hebben dat af is, waarbij deontwikkelaar heeft nagedacht en moeite heeft gedaan. Daarbij blijft hetconcept van Guitar Hero compleet overeind in deze DS-versie. Hulde!