Guitar Hero II is geen revolutionair verschillende game ten opzichte van het eerste deel. De werking van de gitaar is nog steeds precies hetzelfde (op een kleine aanpa ing in de ‘Hammer Ons’ en ‘Pull Offs’ na) en ook de manier waarop de ‘Star Power’-bonus werkt is onveranderd gebleven. Het grootste verschil is dan ook de nieuwe tracklist, waarbij de carrièremode bestaat uit zo’n veertig bekende en minder bekende nummers. Daarnaast kun je met de punten die je in het spel verdient, ook nog nieuwe, vrij onbekende nummers kopen in de virtuele winkel in het spel. Hierdoor biedt Guitar Hero II weer uren spelplezier, want het zal aardig wat tijd in beslag nemen wil je de nummers op een hoger niveau dan ‘Medium’, onder de knie krijgen.
De soundtrack van Guitar Hero II is behoorlijk gevarieerd en hoewel niet elk nummer even geslaagd is, is opnieuw duidelijk te zien dat er gekozen is voor nummers die qua gitaartechniek leuke mogelijkheden bieden en niet zozeer nummers die qua bekendheid hoog scoren. De bands achter de nummers zijn veelal bekender dan de liedjes zelf, waarbij onder andere The Rolling Stones, Nirvana, Ki , Van Halen, Motley Crue, Guns ’n Roses, Aerosmith en Rage Against the Machine hun opwachting maken. Je krijgt overigens niet de originele artiest te horen. Alle nummers zijn voor het spel opnieuw ingespeeld en ingezongen, want de gitaartrack in de game is dynamisch afhankelijk van hoe goed je als speler speelt. In multiplayer is het eveneens mogelijk voor een andere speler om ook de basgitaar voor zijn rekening te nemen. Zo krijg je echt het gevoel zelf het nummer te spelen, in plaats van mee te spelen met de beroemde artiest. Want als jij het verknalt, dan klinkt het nummer van geen kant.
Guitar Hero biedt een viertal moeilijkheidsgraden, van ‘Easy’ tot ‘Expert’. De eerste twee moeilijkheidsgraden, ‘Easy’ en ‘Medium’, zullen voor de meeste gamers goed te doen zijn. Door mijn ervaring met de eerste Guitar Hero, kon ik eigenlijk probleemloos de carrièremode op ‘Medium’ doorlopen, zonder ook maar één nummer opnieuw te hoeven doen. Bij de eerste Guitar Hero werden de nummers naar het einde toe een stuk pittiger, ook binnen een bepaalde moeilijkheidsgraad, maar bij het tweede deel is dit helaas iets minder evident. Dit heeft ook tot gevolg dat het gat tu en ‘Medium’ en ‘Hard’ een stuk groter is geworden. Speel je ‘Medium’ nog uit met twee vingers in de neus, de eerste songs op ‘Hard’ zijn ineens onneembare obstakels. En wat meer geleidelijke overgang in de leercurve was hier welkom geweest.
Gelukkig wordt de sprong in leercurve opgevangen door een nieuwe oefenmode, waarbij je elk nummer rustig kunt spelen zonder dat het spel je afstraft wanneer je noten en akkoorden mist. Het is zelfs mogelijk om een nummer vertraagd af te spelen, zodat je genoeg tijd krijgt om de ideale vingersetting te achterhalen en uit te proberen. Ook kun je nu eindelijk eens de ‘Hammer Ons’ en ‘Pull Offs’ in de praktijk oefenen, want bij het eerste deel schoot enkel de tutorial hierin iets te kort. Doordat ze nu ook wat makkelijker uit te voeren zijn, zul je ze in de carrièremode op hard, meer dan ooit nodig hebben.
Het multiplayeronderdeel in Guitar Hero II is nog wat verder uitgebouwd, waarbij je nu ook coöperatief een nummer kunt spelen. De ene speler neemt de hoofdgitaar voor zijn rekening, terwijl de andere speler de bas- of ritmegitaar bespeelt. Het is natuurlijk ook nog steeds mogelijk om tegen elkaar te spelen zoals in het eerste deel, waarbij de verschillende spelers nu elk hun eigen moeilijkheidsgraad kunnen kiezen. Dit is de ideale manier om het spel ook bij beginnende spelers te introduceren. Nadeel van de multiplayer is overigens wel dat je twee gitaren moet hebben, wat toch behoorlijk prijzig is. Een gitaar los kost je zo’n 45 euro, de game mét gitaar gaat voor 85 over de toonbank. Wil je dus kunnen multiplayeren, dan ben je minstens 130 euro armer, wat bijna 300 gulden is! Het is daarom jammer voor de mensen die niet kunnen multiplayeren, dat Guitar Hero II op singleplayervlak eigenlijk te weinig nieuwe spelvarianten biedt buiten de verbeterde oefenmode.
Grafisch is Guitar Hero II flink opgeleukt. De personages zijn een stuk gedetailleerder en rocken het dak eraf op het podium, dat met prachtige lichteffecten voor een mooi schouwspel zorgt. Veel zul je er echter niet van kunnen genieten, want het grootste deel van de tijd zijn je ogen gericht op de langs schuivende noten op de balk onder in beeld en die ziet er ongeveer hetzelfde uit als in het eerste deel.
In hoeverre je de Playstation 2 versie van Guitar Hero II direct in huis moet halen, hangt er ook een beetje vanaf of je een Xbox 360 in huis hebt. Guitar Hero is namelijk een vrij duur spelletje en de Xbox 360-versie die in aantocht is, zal de Playstation 2-versie mogelijk flink overtreffen. Daarbij zijn de controllers van de Playstation 2 en Xbox 360-versies niet compatible met elkaar en we zijn er vrij zeker van, dat de Xbox 360 een iets langere levensduur in het verschiet heeft. Red Octane wil nog vele vervolgen op Guitar Hero ontwikkelen en we denken dat de meeste daarvan in ieder geval op de Xbox 360 zullen verschijnen wanneer de Playstation 2 eenmaal uitgerangeerd is. Heb je echter de eerste Guitar Hero al in je bezit, dan is de Playstation 2-versie van Guitar Hero II een onbetwiste aankoop die het origineel ruimschoots weet te overtreffen en waarmee je rockend de wintermaanden door zult komen!