Mensen in de fik zetten, auto's jatten, politiewagens kapot schieten, omgaan met duistere types en een middagje shoppen bij Ammunation. We kunnen het maar over één gamereeks hebben: Grand Theft Auto. Juist door bovenstaande mogelijkheden, gecombineerd met een grote, open stad waar je kunt gaan en staan waar je maar wilt, is de franchise zo enorm populair bij gamers. Blijven deze elementen allemaal intact op één van de minst krachtige systemen van dit moment?
Rockstar heeft als unieke insteek ditmaal de Chinese bewoners van de inmiddels welbekende fictieve stad Liberty City gekozen. Dat werkt verder prima, omdat je niet heel de game bezig bent in Chinatown, maar je in alle etnische wijken met verschillende personages contact onderhoudt. Variatie is altijd al belangrijk geweest in de reeks en ook dit deel stelt daar niet in teleur Deze game is de langverwachte stap van de serie naar een Nintendo-platform. Dat is al eens eerder gebeurd op de GameBoy Advance, maar ik denk dat we zowel jullie als Rockstar een plezier doen om die game even te negeren.
Wat natuurlijk als eerste opvalt, is de camerapositie. Je bekijkt de actie van bovenaf, net zoals in de begintijden van de reeks, voordat de populariteit van GTA gigantische proporties aannam met deel drie. De camerapositie werkt nog steeds prima en heeft nu nog meer charme doordat heel de stad en alles en iedereen erin geheel driedimensionaal zijn. De camera kan dus alle kanten op worden gedraaid. Het geeft de game ook nog eens een uniek uiterlijk. De GTA's op de PSP leken op de consolegames en moesten daardoor ook proberen van eenzelfde niveau te zijn. Door een ander aanzicht te bieden weet Chinatown Wars die uitdaging mooi te ontwijken en een eigen identiteit te creëren. Daarbij hoef je nu ook niet meer te proberen zonder twee analoge sticks een personage in een derde persoonsaanzicht te besturen, wat de ervaring in vergelijking met de PSP-games zeker ten goede komt.
De besturing, daar staat of valt het hele concept natuurlijk mee. Een opluchting voor iedereen die vreesde voor de dreigende schaduw die de stylus over de mogelijke potentie heenworp: je gebruikt vooral de knoppen op de DS. Je loopt en stuurt met de vierpuntdruktoets en je springt, schiet en sprint met de actieknoppen. Na een paar minuten spelen bots je niet meer tegen elke tegenligger aan en de game laat je vehikel automatisch op een weghelft plakken om het wat makkelijker te maken. Dit laatste kun je overigens ook uitzetten.
Met de linkerbumper zet je de camera achter je en met de rechterbumper zet je je vizier vast op iemand. Dat laatste levert soms wel wat problemen op. De verkeerde vijand wordt zo nu en dan gekozen en een enkele keer is het best lastig om dan diegene te selecteren die je wél wilt doden. Meestal wordt simpelweg de vijand die het dichtste bij je staat of de meeste bedreiging vormt gekozen, maar soms werkt het net even niet effectief genoeg. Dat levert frustratie op en het is dus ook maar goed dat het richtsysteem het vaker bij het rechte eind heeft.
De stylus is echter niet helemaal vergeten en dat is maar goed ook. Het levert namelijk erg leuke momenten in de gameplay op. Zo moet je tatoeages inkleuren om gangleden binnen te halen, molotovcocktails werpen, een sniper rifle in elkaar zetten en bommen ontmantelen. Het is wellicht een kwestie van smaak of je dit leuk vindt, maar het is aan te nemen dat gamers met een DS graag met de stylus aan de slag gaan. Buiten dat vraagstuk wordt de besturing met de stylus in Chinatown Wars grotendeels op originele wijze gebruikt. Bepaalde zaken, zoals het stelen van stilstaande auto's waarbij je aan de contactdraadjes moet draaien, worden snel vervelend, maar de oplo ing daarvoor is simpel: gewoon rijdende auto's jatten. Nee, over het algemeen kijk je juist uit naar de momenten dat de stylus weer gebruikt wordt. Vanaf het begin waarin je in een rijdende auto in het water wordt gereden en dus de achterruit kapot moet tikken, tot het moment waarop je stiekem een slot van een hek open timmert, het tovert telkens weer een glimlach op je gezicht.
Al die leuke dingen die je met de stylus moet doen en de doorgaans prima werkende besturing zijn echter nutteloos zonder een groot aanbod aan mi ies. Ook dit zit wel goed in Chinatown Wars. Er is weer een groot scala aan personages en ze hebben allemaal zo hun kleurrijke persoonlijkheid. In plaats van echte stemmen is er voor gekozen om alle dialogen via tekst te laten gaan, maar dat werkt prima en de personages zijn over het algemeen excentriek genoeg om er zelf je eigen stemmen bij te bedenken.
Ze hebben in ieder geval allemaal een hoop mi ies voor je, die ook nog eens veel variatie bieden. Ze zijn diverser dan die van Grand Theft Auto IV, waarin de mi ies op een gegeven moment toch een beetje eenzijdig werden. Het ene moment probeer je auto's van de baan te knallen die meedoen aan een race, een ander moment vlieg je met een helikopter over de stad om je vijand te bestoken met molotovcocktails. Je kunt alle mi ies ook nog eens herspelen door naar een savehouse te gaan en daar het magnetische bord te bekijken. Ideaal natuurlijk voor een game op een draagbare spelcomputer. De mi ies zijn over het algemeen dan ook kort en krachtig. Zo zijn er wel meer keuzes gemaakt tijdens de ontwikkeling van de game die aantonen dat Rockstar Leeds precies weet hoe de handheld gamer in elkaar steekt. Je kunt op elk gewenst moment saven (dus niet alleen in een savehouse) en als je een mi ie opnieuw moet doen nadat je bent opgepakt of bent gedood, kun je bepaalde saaie ritten naar de plek van bestemming overslaan. Dat houdt de vaart er in en dat is toch wel belangrijk voor een draagbare game.
Toch zou je door de indrukwekkende, eigenlijk aandoenlijke graphics en de vele details die het plaatje afmaken, niet denken dat je met een game op de Nintendo DS te maken hebt. De stad is gigantisch voor een handheld game en beslaat de eerste twee eilanden uit GTA IV. Het is geen exacte kopie van Liberty City op de consoles, maar is wel schitterend gerealiseerd en laat je ter land, ter zee en in de lucht je gang gaan. Talloze details, zoals brievenbu en die je omver kan rijden en voorbijgangers die wat naar je hoofd schreeuwen, maken het plaatje af. Sowieso is het geluid in de game van een topniveau. Rockstar heeft er een aantal radiozenders met een hoop gelicenseerde muziek doorheen weten te stampen en met oordopjes klinkt het allemaal prima. Zonder oordopjes kraakt de muziek toch een beetje, wat te wijten valt aan de slechte kwaliteit van de speakers op de DS. Zonder dit punt mee te rekenen, wat aan Nintendo te wijten valt, is Chinatown Wars audiovisueel van uitstekende kwaliteit.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over het dealen in drugs. Dit is nieuw voor de GTA-reeks en werkt haast net zo verslavend als de substanties waar je in handelt. Er zijn tientallen wijken waarin je drugs voor verschillende prijzen kunt kopen en verkopen en de slimme handelaar maakt dus al snel flink wat winst. Daar komt bij dat er in heel Liberty City beveilingscamera's hangen. Die kun je kapot schieten en de prijzen voor drugs dalen vervolgens, omdat het veiliger is om te handelen in drugs en er dus meer dealers komen. Maar het verkopen van de drugs levert je vervolgens ook minder geld op; het is dus een keuze die je constant moet maken. Het dealen in drugs is haast een game op zich.
De finishing touch is de multiplayer. Je kunt via WiFi of met andere spelers die in het bezit zijn van de game aan de gang en er zijn diverse modi om mee aan de slag te gaan. Zo kun je tegen elkaar racen, het uitvechten in de stad en proberen elkaars waren te vernietigen. Ook is er een modus waarin je zo snel mogelijk bij een busje vol met geld moet komen, om vervolgens dat langzame kreng naar een veilige plek te brengen. Natuurlijk jaagt ondertu en de tegenspeler op je. De verschillende multiplayer modi zijn leuk genoeg om zo een uurtje te verliezen en dat kunnen we ook niet van alle handheld games zeggen.
Is Chinatown Wars dan zo perfect? Nee, dat niet. Zoals gezegd werkt het richtsysteem niet altijd even lekker en worden bepaalde dingen die je met de stylus moet doen snel wat gewoontjes. Ook lijkt de politie iets teveel aanwezig. Een auto stelen geeft je zo'n vijftig procent kans op een ster, maar die is ook weer vrij makkelijk te verliezen. Je moet daarvoor namelijk een politieauto total lo rammen. Bij twee sterren moet je dan twee politieauto's vernietigen. Ook dit systeem zal niet bij alle fans in de smaak vallen, omdat het nogal dubieus is: sinds wanneer levert het kapot maken van politievoertuigen je vrij spel op? Maar dit zijn kleine smetten op een verder complete en uiterst vermakelijke ervaring. De GTA-reeks houdt haar naam meer dan hoog.