Het spel geeft de situatie extra gewicht door daar niet gelijk mee te beginnen. Het neemt de tijd om het slechte nieuws in te laten zinken en zadelt je eerst op met een boodschappenlijstje aan huishoudelijke taakjes. Het is duidelijk bedoeld om je de futiliteit van deze handelingen te laten overpeinzen: waarom zou je überhaupt nog de wasmachine aanzetten of de cactus water geven als je er over een paar dagen toch niet meer bent? Waarom stuur je een berichtje naar een social media-account dat al meer dan honderd dagen niet actief is geweest? Hoop je nog op een antwoord?
Vervolgens gaat het scherm op zwart en begint een verkenning van de herinneringen en gedachten van een getergd individu. Je loopt door een zwarte wereld met hier en daar wat surrealistische vormen. Je krijgt geregeld stukken tekst te lezen die in het begin mi chien onsamenhangend lijken, maar alles bij elkaar een aangrijpende blik werpen op de vele fouten die hij in zijn leven heeft gemaakt. Sommige tekstflarden stellen zijn gedachten voor, daarna krijg je weer een stuk dialoog tu en hem en zijn geliefde te lezen, dan weer duistere overpeinzingen over of het nog zin heeft om door te leven. Dit alles mondt uit in een loodzware eindkeuze waar je echt even stil bij zult staan. We zullen het niet voor je spoilen – en raden je ook aan om de Steam-fora niet te bezoeken, aangezien die een en al spoilers zijn – maar het zal je vrijwel zeker aangrijpen, zeker als je zelf weleens met depre iviteit hebt gekampt.
Stippellijntje
De meeste teksten staan op vloeren en muren geschreven, waardoor je echt het gevoel krijgt dat je je in iemands hoofd bevindt. Het grootste deel van de reis volg je een witte stippellijn die je van moment naar moment loodst. Dat werkt op zich hartstikke handig, maar het is jammer dat daardoor een gevoel van ontdekking ontbreekt. Er zijn geen extra verhaaldetails of voorwerpen te vinden door buiten de gebaande paden te gaan. In zo’n 20 minuten tijd word je naar de conclusie van het verhaal geleid. Aan de ene kant geeft dit de ontwikkelaar de mogelijkheid om zijn verhaal precies zoals hij wil aan je te vertellen, maar aan de andere kant waren we graag meer details te weten gekomen door ze zelf te ontdekken. Sommige verhaalelementen worden nu vaag gehouden en vragen om meer uitleg.
Dat zou ook kunnen komen doordat Engels duidelijk niet de moedertaal is van de ontwikkelaar. Het was waarschijnlijk beter geweest om de teksten even door een spellingschecker te gooien, want er staan nogal wat grammaticale fouten in. We willen geen zeurkousen zijn door dit aan te stippen, maar zulke fouten halen je wel een beetje uit de ervaring. Gelukkig zijn de meeste foutjes klein genoeg om door de vingers te kunnen zien.
En dat is maar goed ook, want Gone in November is een waardevolle ervaring die je op een geloofwaardige manier in de schoenen zet van een depre ief en ziek persoon. Dat klinkt mi chien deprimerend, en dat is het ook wel, maar dit is juist de kracht van games: om je de wereld door de ogen van iemand anders te laten zien. Het kan je nieuwe inzichten geven in het gedachteproces van andere mensen, en wat dat betreft is Gone in November meer dan geslaagd.
Gone in November is verkrijgbaar voor pc via bijvoorbeeld Steam of itch.io