De openingsminuten van Gods Eater Burst vul je zoals in ieder spel in het genre. Voordat je in een wereld duikt van uit de kluiten gewa en monsters en tieners met wapens die groter zijn dan ze zouden mogen dragen, moet je namelijk eerst je eigen personage creëren. Daarbij kun je kiezen uit de gebruikelijke opties, zoals geslacht, kapsel en kleding. Nadat het verplichte gedeelte uit de weg is, word je losgelaten als nieuwe rekruut in de wereld van Gods Eater Burst.
Buiten de kern van het spel heeft Gods Eater Burst echter veel elementen die de game anders doen aanvoelen dan Monster Hunter. Opvallend is de nadruk op het verhaal, dat middels veel tu enfilmpjes en de animestijl sterk wordt gepresenteerd. Wanneer de setting van Monster Hunter niets voor jou is, is deze game wellicht een goed alternatief. Het verhaal speelt zich af in de nabije toekomst, 2071 om precies te zijn, een tijd waarin de mensheid bijna volledig uitgeroeid is door een buitenaardse levensvorm. Deze eencellige organismen zijn in hun oorspronkelijke vorm vrij onschuldig, maar wanneer ze zichzelf combineren met hun soortgenoten vormen ze gigantische monsters die beter bekend staan als ‘Aragami’. In een laatste poging van het overgebleven restje mensheid om ons ras te behoeden van totale vernietiging wordt de militaire organisatie Fenrir gevormd. Jij wordt gerekruteerd door deze organisatie als nieuwste telg, als zogeheten ‘God Eater’.
Zelfde basis, andere ingrediënten
Als God Eater heb je de ondankbare taak om elke Aragami te vernietigen die in de omgeving gesignaleerd wordt. Om je hierbij te helpen heb je de beschikking over een ‘God Arc’, het populairste wapen van de God Eaters. Dit wapen kan in drie standen gebruikt worden: als zwaard, geweer en schild. Het wi elen tu en de drie variaties gaat soepel met een druk op de knop, waardoor je tijdens de gevechten snel kunt wi elen van tactiek. Dat is ook wel nodig, want de Aragami zijn snelle tegenstanders. Hierdoor is het vaak ook nodig om jezelf even terug te trekken om op adem te komen, de actie van een afstand te bekijken en een aanvalsplan te bedenken.
Het is namelijk niet mogelijk om je achter je geweer te verschuilen en alleen maar aanvallen van afstand uit te voeren. Elke kogel die je afvuurt, kost energie. Wanneer deze energiebalk leeg is, kun je niks meer uitrichten met je geweer. De balk is weer bij te vullen door klappen uit te delen met je zwaard. Op deze manier ben je wel het meest kwetsbaarst, maar dat is op te vangen door je schild veelvuldig te gebruiken. Deze is oersterk en kan bijna iedere aanval weerstaan. Tijdens de gevechten ben je dus continu aan het wi elen tu en verschillende varianten van je God Arc om de vijand neer te krijgen. Zo blijven de gevechten fris aanvoelen en verval je niet snel in een standaard aanvalspatroon.
Een belangrijk deel van de ervaring van dit spel zit hem in de opties die je hebt om nieuwe wapens, kleding en zelfs kogels te vervaardigen. Zoals bij elke game in dit genre verzamel je materialen door het verslaan van monsters en door de omgeving af te speuren. Het oogsten van grondstoffen uit verslagen monsters gaat op een vrij aparte manier. Met een druk op de knop verschijnen er twee grote kaken om je zwaard, die vervolgens een flinke hap uit de vijand nemen om materialen te winnen. Deze kun je vervolgens gebruiken om jezelf weerbaarder te maken in de gevechten. Dat is op zich niks nieuws, maar in dit geval kun je dus zelfs je eigen kogels samenstellen. Zo kun je een kogel maken met een vuurelement die zelf het doel opzoekt waarna hij in kleine bommen uiteen spat. De opties zijn enorm uitgebreid en het is erg leuk om je nieuwe creatie op de schietbaan uit te testen voordat je de kogels meeneemt op je volgende mi ie.
Niet erg om alleen te zijn
Zelfs al is je wapentuig minder goed afgesteld op de tegenstanders die je tegen zult komen, dan nog hoef je vaak niet bijzonder veel problemen te verwachten. Je wordt namelijk bijna nooit alleen op een mi ie gestuurd. Voordat je met een opdracht begint, kun je vaak zelf uitkiezen hoeveel en welke computergestuurde medespelers je mee wilt nemen. De kunstmatige intelligentie van je teamgenoten is uitstekend. Je kunt ze geen enkele opdracht te geven, maar ze doen precies wat je van ze zou mogen verwachten. Ze vallen de vijand continu aan en nemen wanneer nodig een gepaste afstand om even op adem te komen. Wanneer je gewond bent geraakt of je gezondheidsbalk zelfs helemaal op is, helpen ze je weer op de been. Er is ook een mogelijkheid om samen met drie vrienden via ad-hoc de mi ies te doorlopen, maar dit hebben wij helaas niet kunnen testen. Hoe dan ook is het een pre dat de kunstmatige intelligentie van je teamgenoten zo goed in elkaar steekt. Dat zorgt ervoor dat Gods Eater Burst ook de moeite waard is wanneer je geen vrienden hebt die deze game in huis hebben.
In tegenstelling tot de meeste games in dit genre biedt Gods Eater Burst geen enkele variatie in de opdracht die je bij elke mi ie meekrijgt. Elke keer is het doel het vernietigen van de Aragami, of zelfs meerdere Aragami, in kwestie. Dat klinkt mi chien eentonig, maar het waren juist vaak de verzamelopdrachten in soortgelijke games die niet bijzonder intere ant waren en je deden verlangen naar een robbertje vechten. In dat opzicht biedt het spel dus bijzonder veel waar voor je geld. Met meer dan honderd mi ies verdeeld over tien moeilijkheidsgraden ben je vele tientallen uren zoet.
Keer op keer hetzelfde
Het zijn ook niet de mi ies zelf die na een uurtje of twintig eentonig beginnen te worden, maar wel de vijanden waar je tegen vecht. Er zijn slechts iets meer dan tien verschillende soorten Aragami, waardoor je vaak tegenover dezelfde vijand staat. Er is nog geprobeerd enige vorm van afwi eling te brengen door de Aragami in wi elende samenstelling op je af te sturen en, naarmate de moeilijkheidsgraad toeneemt, ze in grotere getale aan te laten vallen, maar dit heeft weinig effect meer na tientallen mi ies.
Een ander probleem waar je al snel tegenaan loopt, is de weinige variatie in omgevingen die het spel te bieden heeft. De mi ies spelen zich af in een stedelijke omgeving, wat een welkome afwi eling is op de fantasy-setting van bijvoorbeeld Monster Hunter, of meer recentelijk, Lord of Arcana. Het is dan alleen jammer om te zien dat er maar een beperkt aantal omgevingen is, die je na ongeveer tien mi ies ook allemaal wel gezien hebt. Wat dan wel weer goed gedaan is, is het gebruik van compactere gebieden. Hierdoor zijn er geen laadtijden aanwezig tijdens de mi ies en bestaat een gebied niet uit verschillende afgebakende secties.
Het zijn minpunten die gezien het genre relatief zwaar meewegen. Hierdoor krijgt Gods Eater Burst geen topcijfer. Het is echter nog steeds een zeer vermakelijke game, die met zijn iets andere aanpak een nieuwe groep potentiële monsterjagers probeert aan te boren.