Je kunt niet over Gabriel Knight: Sins of the Fathers schrijven zonder de hoogtijdagen van het point ’n click-genre aan te halen. Het origineel van deze game, uit 1993, is een kla ieker tu en de kla iekers. Links en rechts schoten ze twee decennia geleden als paddenstoelen uit de grond. Een Monkey Island hier, een King’s Quest daar. Phantasmagoria aan de achterkant, 7th Guest voor de volhouders. Het briljante Grim Fandango aan het einde van een tijdperk, het innemende Broken Sword een paar jaar daarvoor. Stuk voor titels die op hun eigen termen, met hun eigen spelregels, grote jongens waren in een tijd dat er maar twee of drie genres leken te bestaan. En Gabriel Knight stond daartu en, schouder aan de schouder met de grootsten, met zoveel succes een eigen hoekje voor zichzelf claimend, dat er vandaag de dag nog talloze gamers zijn die de eerste Gabriel Knight tot een van hun favoriete games aller tijden rekenen.
Nieuw New Orleans
Het origineel van toen is nu, 21 jaar later, opgepoetst, hier en daar een beetje aangepast en voorzien van mooi getekende comic-stijl tu enfilmpjes en een ververste soundtrack. Maar in principe is dit de Gabriel Knight: Sins of the Fathers die je twee decennia geleden ook speelde. Ironisch genoeg is de game an sich nog altijd beter dan de make-over die het gehad heeft.
De straten en bezienswaardigheden van startlocatie New Orleans in de jaren ’90 ademen nog altijd een fantastische sfeer. Details komen met de huidige graphics veel beter uit de verf, maar de drukke, warme stijlvoering zorgt ervoor dat het totaalplaatje nog altijd de show steelt. Dat zegt helaas weinig over de technische prestaties in deze editie. Gabriel Knight: Sins of the Fathers is een mooie game qua sfeer, design en gevoel voor detail. Aan de technische kant vallen voornamelijk de houterige animaties, sommige plekken in het decor die onverklaarbaar wazig zijn en af en toe een performanceprobleempje op. Dit is een point ’n click adventure van meer dan twintig jaar oud met een laagje eroverheen.
Mr Mackey
Kijken we verder naar de ‘vernieuwingen’ dan is er nog steeds weinig om enthousiast van te worden. De aanpa ingen aan puzzels en volgordes van sommige gebeurteni en zullen alleen degenen met een olifantengeheugen even op het verkeerde been zetten. Erger nog: de audiofiles van het origineel zijn verloren gegaan. Vooral Gabriels stem lijdt onder de nieuwe opnames. Wat we krijgen is iets dat het midden houdt tu en een redelijke ode aan het origineel en een karikatuur dat daar behoorlijk overheen gaat – wat al snel gebeurt, met een dik, typisch zuidelijk Amerikaans accent. Denk voor dat laatste aan Southparks Mr. Mackey, Elvis in zijn latere jaren en Matthew McConaughey na een paar. Ook de verteller, die de beschrijving van items of uitgevoerde acties van commentaar voorziet, is te zeer de ‘Afrikaanse voodoo-madam’ om het serieus te nemen. Het went allemaal wel, maar dat komt meer vanwege de sympathie die de spelwereld en het verhaal op een gegeven moment uit gaan dragen.
De soundtrack gedijt daarentegen uitstekend onder de nieuwe opnames. Wat al een fantastische verzameling nummers was (vooral de stukken waarin de elektrische gitaar naar de voorgrond komt), is nu echt een uniek pareltje. Van de zware melodieën in het allereerste menu, tot de meer rustige achtergrondmuziekjes; absoluut topwerk. Als laatste bonus in de categorie ‘nieuw’: het is op elke locatie mogelijk om allerlei making of-spul te bekijken, zoals commentaar van de (originele) ontwikkelaars of vergelijkingen tu en concept art, het origineel en deze anniversary-editie.
Het antwoord is ja
Aan het einde van de rit is bijna alles dat nieuw is toegevoegd dus óf overbodig, óf slechter dan het origineel. Naast de soundrack zijn de geüpdatete graphics de enige reden om deze versie te verkiezen boven het origineel, maar die keuze is eigenlijk niet eens zo heel relevant. De vraag is eerder: moet je Gabriel Knight: Sins of the Fathers überhaupt wel spelen? En het antwoord daarop is een volmondige ‘ja’. Het verhaal wat deze game te vertellen heeft, van de halfbakken schrijver Gabriel die verzeild raakt in een reeks voodoo-moorden, is van begin tot eind één groot, intrigerend avontuur dat fantastisch in elkaar steekt. Afgezien van hier en daar een cliché en karikatuur is het script minstens even goed. Hetzelfde kan gezegd worden van de traditionele puzzels. Items vinden, met de juiste mensen praten, de juiste items met elkaar combineren en weer op de juiste plek gebruiken. Je zult amper extreem onlogische of slechte puzzels tegen het lijf lopen (al zijn één of twee keer frustrerende) en wie vast komt te zitten heeft altijd nog het hintsysteem.
Dit is een beleving zoals ze vandaag de dag niet meer te vinden zijn. Laten we verder niet te hard van stapel lopen, want dit is uiteindelijk een game uit 1993 waar een nieuw laagje verf overheen gesmeerd is en waarvan niet eens alle vernieuwingen echt lekker uitpakken. Maar toch, Gabriel Knights: Sins of the Fathers is en blijft een van de betere titels uit een vergeten genre.