FlatOut 2 is een racegame die het niet zo nauw neemt met de werkelijkheid. Je kunt door van alles en nog wat heen racen en wanneer je met 240 kilometer per uur tegen de rand van het circuit aanvliegt omdat je eigenwijs niet remt voor de bocht, spurt je twee tellen later gewoon weer vrolijk met dezelfde snelheid over de baan. Je auto is echter geen tank en kan wel kapot gaan. Dit kun je zelf veroorzaken door wel héél veel tegen de kant te beuken of door geramd te worden door je tegenstanders.
Je tegenstanders, acht in totaal, hebben door ontwikkelaar BugBear allemaal een karakter meegekregen. De een richt zich meer op het racen zonder ooit een risico (lees: een shortcut) te nemen, de ander probeert vol risico voor resultaat te gaan en weer een ander wil achterin enkel zoveel mogelijk schroot maken. Waar het systeem op neer komt, is dat er achterin het ‘peloton’ enkel en alleen keihard gebeukt wordt. De nummers drie en vier proberen aansluiting te krijgen bij de kopgroep door shortcuts en dergelijke te nemen en voorin vindt altijd een gevecht tu en de nummer één en twee plaats, waarbij de nummer één meters ruim vooraan rijdt. Het speelveld is zo iedere race verdeeld en dat is als je er op gaat letten best frappant. Onwijs storend is het niet, maar op voorhand al weten hoe de race gaat verlopen wordt op den duur wel ietwat saai.
FlatOut 2 kent drie racekla en: derby, street en race. Je begint in de derby-kla e en klimt langzaam hogerop. Dit kun je doen door toernooien te winnen, maar ook door je op het sloopgebied te gaan manifesteren. Het rammen van tegenstanders levert je namelijk contanten op, waarmee je uiteindelijk nieuwe (duurdere) auto’s kunt kopen, welke je weer toegang geven tot ‘hogere’ kla en. Het inbeuken op je tegenstanders kan op vele manieren. Je kunt iemand een zetje van achteren geven, maar ook ervoor zorgen dat iemand naast je tegen een pilaar of boom aan rijdt. Dit laatste levert uiteraard meer punten op, maar vereist ook een totale andere manier van racen.
En hier zit naar mijn mening ook direct een zwak puntje van FlatOut 2. Als je wilt racen heb je teveel last van het beuken en als je wilt beuken komt het racen al heel snel in de verdrukking. Hoewel dit natuurlijk conceptueel al bepaald is, neemt het niet weg dat we lichte kritiek kunnen hebben op de manier waarop BugBear hier mee om is gegaan. In e entie blijft FlatOut 2 echter een toffe game, die ondanks de soms lichte irritatie door de tegenstrijdigheid, je blijft boeien.
De besturing van FlatOut 2 is een mix van arcade en realisme. Zeker in de snelste kla e, de race-kla e, wordt een uiterste nauwkeurigheid van je vereist. Te snel de bocht insturen en je fouten corrigeren door het stuur om te gooien, levert negen van de tien keer een enkeltje vangrail op. De besturing in combinatie met het raggen van de auto’s is wel goed opgelost. Waar de vergelijking met de Burnout serie door de mix van racen en beuken al snel gemaakt is, valt de gelijkenis weg als we opmerken dat in FlatOut 2 het racen op nummer één staat en je niet bij het minste of geringste contact met andere auto’s van de baan vliegt. Ook is FlatOut 2 niet zo krankzinnig snel als Burnout en biedt het meer speelmodes.
Naast de carrièremodus, die je toch wel een dikke tien uur bezig houdt, heeft FlatOut 2 ook een aantal speelmodes gericht op multiplayer en vriendenvermaak aan boord. De game bevat naast een normale multiplayer mode (zowel split screen als via Xbox Live) ook een twaalftal mini-games die sterk leunen op de ragdoll physics van de engine. De mini-games bestaan uit evenementen waarin je met de auto een stuk moet rijden en vervolgens de bestuurder uit de auto moet lanceren. Dit lanceren doe je bijvoorbeeld om te bowlen (ik ging uit m’n dak toen ik één keer een strike ‘gooide’), door een aantal ringen van vuur heen te komen of zo hoog mogelijk op een plakwand te eindigen.
Hoewel de mini-games in e entie allemaal hetzelfde zijn, zorgen de verschillende thema’s voor voldoende vermaak. Doordat je constant op zoek gaat naar de ideale snelheid en lanceerhoek (te bepalen door de A-knop in te houden), verveelt het ook niet snel. Het leukste is dat je á la Singstar een ‘party’ kunt organiseren, waarin je na elkaar competitief een reeks evenementen afwerkt. Met het bekende kratje bier naast de bank gegarandeerde lachbuien.
Het technische vlak van FlatOut 2 is zonder meer in orde. Grafisch presteert het spel op de Xbox behoorlijk wat, met sfeervolle omgevingen, gedetailleerde auto’s en uiteraard de ragdoll physics engine als paradepaardje. Het is tof om te zien dat een grote autoband die je in ronde één het circuit op gebeukt hebt, in ronde twee een paar honderd meter verderop te vinden is. De omgevingen bestaan in deel twee niet alleen uit zanderige, natuurlocaties, maar ook uit stedelijke omgevingen. De steden zitten goed in elkaar, maar voel net iets minder ‘des FlatOuts’ aan. Geef ons maar lekker een zandvlakte met vieze auto’s en rare boerenweggetjes. De soundtrack bestaat voornamelijk uit rock-achtige klanken en past prima bij het imago en het gevoel van FlatOut 2.
FlatOut 2 sluit naadloos aan op deel één en gooit bovenop het bestaande arsenaal aan mogelijkheden nog een schep gameplay. Ontwikkelaar BugBear heeft met een juiste visie doorgewerkt aan de FlatOut-gameplay en levert met FlatOut 2 een titel die zowel in singleplayer (meer dan tien uur) en in multiplayer (door de mini-games en online mogelijkheden) uren vermaak biedt. De game vernieuwt echter niet rigoureus, dus verwacht geen godswonder wanneer je de game uit de rekken trekt. Goede, slopende race-actie is wat je kunt verwachten van FlatOut 2.