Ze bestaan blijkbaar nog steeds: rasoptimisten die keer op keer het openbaar vervoer benutten in de hoop hun eindbestemming ditmaal wel op tijd te kunnen bereiken. Ook vertragingen zijn er, ondanks vele goedbelovende woorden, de laatste tijd niet veel minder op geworden. Om de immense wachttijden toch enigszins plezierig te overbruggen, komt Square-Enix met Final Fantasy Tactics A2: Grimoire of the Rift op de proppen.
Final Fantasy Tactics A2: Grimoire of the Rift is niet alleen een hele mond vol, het is ook het spirituele vervolg op Final Fantasy Tactics Advance, de spin-off van de Final Fantasy-reeks die een kleine vijf jaar geleden verscheen voor de Game Boy Advance. Heb je die game destijds gespeeld, dan weet je ook hoe het concept van dit deel in elkaar steekt. Wederom is het de bedoeling een strategische spelwijze te hanteren om de turn-based gevechten tot een goed einde te brengen. Het gevecht ysteem valt nog het beste te vergelijken met een virtueel schaakbord. Ook in Grimoire of the Rift is het de bedoeling je manschappen, die stuk voor stuk hun eigen vaardigheden kennen, zo strategische mogelijk te positioneren om je vijand met doordachte tactieken aan te kunnen vallen.
Een opzienbarend gevechtselement in de wereld van Final Fantasy Tactics is de aanwezigheid van een scheidsrechter. Deze beste knaap bepaalt wat wel en wat niet geoorloofd is tijdens de gevechten. Mocht je deze regels, die voor elk gevecht anders zijn, toch overschrijden, dan zul je hier de nodige consequenties van ondervinden. Het breken van de opgelegde beperkingen zorgt er namelijk voor dat overleden metgezellen niet meer tot leven gewekt kunnen worden. Ook grijp je dan naast bepaalde speciale objecten en privileges die je vaardigheden verbeteren, die je wel verkrijgt als je de regels erkent.
Het verhaal wordt over het algemeen gezien als een van de sterkere punten van de Final Fantasy-franchise. Laat je echter niet misleiden door de titel van het spel, want het plot van Grimoire of the Rift is allesbehalve episch en diepgaand. Omstreden thema's vind je dan ook niet terug de game. Het spel laat je in de huid kruipen van Luso, een jonge scholier die door toedoen van een stoffig boek naar een mythologische wereld, genaamd Ivalice, getransporteerd wordt. Deze wereld kennen we nog uit onder andere Final Fantasy XII, wat zorgt voor een hoop herkenningspunten. Eenmaal in Ivalice aangekomen, kom je onverhoopt terecht in een clan. De leden van deze groepering willen je een helpende hand bieden om terug te keren naar je thuiswereld, op voorwaarde dat jij voor een onbepaalde tijd lid wordt van de clan.
Je raadt het al: alvorens deze ogenschijnlijk goedaardige krijgers je helpen, dien je eerst talloze mi ies te volbrengen. Deze variëren van het verslaan van gewelddadige lastpakken tot het verzamelen van zeldzame drankjes. De doeleinden mogen dan wel behoorlijk divers ogen, in de praktijk komt het er op neer dat je steeds opnieuw een overdosis aan dezelfde vijanden in de pan moet hakken. Van enige diversiteit in de mi iestructuur is dan ook geen enkele sprake. Daar komt nog eens bij dat vrijwel geen enkele mi ie voortborduurt op de hoofdverhaallijn. Je bent namelijk continu bezig met het uitvoeren van zijopdrachten, die wezenlijk alleen je bankrekening vullen en je manschappen krachtiger maken. Dat er naast een tiental verhalende mi ies meer dan vierhonderd van deze zijopdrachten zijn, onderstreept de scheve verhouding van de mi iestructuur.
Natuurlijk zijn de welbekende beroepen wederom van de partij in Grimoire of the Rift. Zoals gebruikelijk kent elk beroep zijn eigen specialiteit en uitrusting. Zo kun je de rol van zwaar bepantserde vechtersbaas op je nemen, maar is het ook mogelijk als magiër aan de slag te gaan om gewonde metgezellen te helen en vloeken over je tegenstanders uit te spreken. Hoe verder je komt in het spel, hoe meer beroepen je vrijspeelt. In totaal zijn er maarliefst zesenvijftig beroepen te beoefenen. Het uitbouwen en perfectioneren van de unieke vaardigheden van een beroep duurt al gauw tientallen uren, maar deze moeite wordt dubbel en dwars terugbetaald. Zeker als je later in het spel grootse vijanden treft, merk je dat het sleutelen aan je personages en je teambalans weldegelijk z'n vruchten heeft afgeworpen.
Naarmate het plot vordert, kun je steeds meer invloed uitoefenen op de gebeurteni en in en rondom je clan. Niet alleen kun je de beroepen van je teamleden naar wens aanpa en, ook is het mogelijk nieuwe leden te werven en teamgerelateerde vaardigheden te verbeteren. Daarnaast is erg tof dat je bepaalde gebieden eigendom van je clan kunt maken. Dit doe je door een soort veiling, die eens in de zoveel tijd wordt gehouden, te winnen. Het bieden zelf is op een leuke manier verwerkt in simpel minispel. Mocht je een gebied in je bezit krijgen, dan brengt dit leuke voordelen met zich mee. Denk hierbij aan het goedkoper worden van de producten uit het betreffende gebied en het vrijspelen van nieuwe mi ies.
Het grootste mankement van Final Fantasy Tactics A2: Grimoire of the Rift is zonder enige twijfel het gebrek aan vernieuwing. De hierboven genoemde spelelementen steken stuk voor stuk uitstekend in elkaar, maar zaten ook al in de vorige delen. Het audiovisuele aspect staat hier symbool voor. Ondanks dat het er allesbehalve slecht uitziet, oogt het spel hetzelfde als Tactics Advance. Slechts hier en daar is een kleine technische aanpa ing gedaan, maar noemenswaardig zijn deze verbeteringen allesbehalve en ze zullen slechts de meest doorgewinterde liefhebber opvallen.
Grimoire of the Rift mag dan weliswaar aanvoelen als een herhalingsoefening, toch heeft Square Enix een aantal leuke extraatjes in het spel verwerkt die ervoor zorgen dat zelfs de grote brompot zo nu en dan niet in staat is zijn gelukzaligheid te onderdrukken. Zo wordt er regelmatig op een leuke manier gerefereerd naar andere delen uit de roemrijke serie, kun je een drietal personages uit Final Fantasy XII vrijspelen en krijg je een aantal unieke vaardigheden toebedeeld wanneer je Tactics Advance in je handheld steekt.