Laten we meteen met de deur in huis vallen en die vraag beantwoorden: ja. Far Cry Primal is een echte reskin, oftewel een game waarbij het raamwerk nauwelijks is aangepast en vrijwel alleen textures en tu enfilmpjes zijn vervangen. Bij verhaalgedreven games valt een voortzetting van dezelfde gamestijl minder op, bij Far Cry wél omdat het narratieve element sterk is verminderd door de jaren heen. In Far Cry 4 was het minder storend omdat die game nog innoveerde, nu we bij deel vijf zijn aanbeland werkt het flinterdunne verhaal in het nadeel.
Jagen en verzamelen
Far Cry Primal speelt zich af in de middensteentijd, oftewel de tijd van de jager-verzamelaars. Je speelt als Takkar van de Wenja-stam, een groep die elkaar is kwijtgeraakt in de uitgestrekte wereld. De Wenja leven met nog twee rivaliserende stammen in een immens gebied met bo en, valleien en bergketens: het fictieve Oros in Centraal Europa. Aan jou de taak om sleutelpersonen uit de stam bij elkaar te brengen, een jaaggebied te claimen en eventuele competitie uit te schakelen. Dat is het verhaal in een notendop, verder dan die samenvatting gaat het ook eigenlijk niet.
In de introductie, die ook als tutorial geldt, maakt Takkar kennis met een sabeltandtijger en diens slachtoffer, verzamelaar en kruidenspecialiste Sayla. Na haar redding krijg je de taak om kruiden te verzamelen, want Sayla is gewond en bovendien veel te druk met het arrangeren van afgehakte oren aan een ketting. Terwijl je dat beeld even laat inzinken loop je de grot – die tevens de basis voor een nieuw Wenja-dorp vormt – uit.
Omdat je uiteraard geen camera tot je beschikking hebt, ben je volledig afhankelijk van je zintuigen. Far Cry Primal vervangt de hittedetectie van camera’s met Takkars jachtinstinct, dat je met een druk op een knop activeert om sporen van dieren en planten te zien. Dieren laten een hittespoor achter, planten en ingrediënten krijgen in de speciale kijkmodus een heldere kleur. Het taggen van vijanden is vanuit het jachtinstinct niet mogelijk, maar daarvoor zijn later in het spel originele oplo ingen beschikbaar.
Met de eerste verzameltochten, bedoeld om de tent van Sayla en de grot van Takkar te upgraden, is de parallel met vorige Far Cry-delen goed zichtbaar. Radiotorens en klokkentorens zijn vervangen met kampen en vreugdevuren. De vuurtorens steek je van dichtbij aan met een brandend wapen of van een afstandje met een brandende pijl. Bij het ontdekken en innemen van deze plekken ontstaan snelreispunten (zoals je die kent uit de serie), met deze keer voorraadzakken in plaats van verkooppunten voor wapens. Het maken en verbeteren van wapens doe je door te jagen op dieren en het verzamelen van ingrediënten, wat plezierig doch vaak vermoeiend blijkt. Je moet namelijk een groot deel van Oros verkennen om zeldzame ingrediënten te vinden. Zonder voertuigen.
Snel zelfvoorzienend
De verhaallijn duwt je zelden een richting in, met uitzondering van de eerste paar mi ies. Sayla sluit haar verhaallijn af met de opdracht om een zoekgeraakte sjamaan te vinden, die vervolgens de belangrijkste rode draad van het verhaal introduceert. Takkars initiatie als beast master brengt vaart in het verhaal, hoewel de nieuwigheid er snel vanaf is. Sjamaan Tensay leert je allereerst met een psychedelisch visioen hoe je een uil inzet als verkenner. Hierna is het tijd voor het temmen van een wolf, om deze voor je te laten vechten. Na de korte le en probeer je de nieuwe krachten een uurtje of wat uit, waarbij Takkar al snel machtig aanvoelt in de wereld van Oros.
Het vliegen met de uil voegt behalve een lekkere vliegervaring weinig toe. Met een simpel commando zweef je over de bo en, vlaktes en bergruggen en tag je naar hartenlust vijanden of moeilijk te spotten ingrediënten. De uil werkt goed als je wapens nog geen tag-upgrade hebben, hierna wordt het dier ofwel overbodig of te sterk. Bij het temmen van roofdieren voltrekt zich een vergelijkbaar (luxe)probleem. Kleinere dieren zoals wolven raak je kwijt als ze worden neergesabeld door plaatselijke tijgers, grotere dieren zijn niet kapot te krijgen. Tem je een tijger of leeuw, dan houden andere dieren afstand en vormen vijandige stammen vrijwel geen enkele bedreiging meer.
Zodoende is Oros na een uur of vijf al niet meer gevaarlijk op moeilijkheidsgraad Normal, temeer omdat controleposten en kampen zelden goed zijn verdedigd. Van versterkingen merk je bar weinig als je roofdier twee à drie vijanden per halve minuut verslindt, terwijl je zelf hier en daar bijennesten en vuurbommen in de richting van bepantserde vijanden gooit. Aanvankelijk dachten we dat de bijen als afleiding bedoeld waren, tot we merkten dat ze enorm veel schade aanrichten. Het vrijspelen van nieuwe vaardigheden, verkrijgbaar via nieuwe Wenja-specialisten, voelt door de kracht van de basisuitrusting snel onbelangrijk. Zoektochten naar belangrijke personages, variërend van jagers tot knotsgekke uitvinders, onderneem je dan ook vooral omwille van het verhaal. Elke teruggevonden Wenja verweeft Tensay in een vertelling, die zich als wi elende introductiefilm afspeelt voor elke nieuwe speelse ie.
Op zoek naar drijfveren
Naast Tensay en Sayla verzamel je een vijftal bonte Wenja, die een plek krijgen in het basiskamp met een eigen hut. Is de hut gebouwd, dan verschijnen nieuwe mi ies die de personages een beetje uitdiepen. De verhalen tonen vooral de specialiteit van de stamleden, dat weer effect heeft op de beschikbare vaardigheden in je skilltree. De verdeling van nieuwe kunsten over specialisten is origineel en maakt tientallen speelstijlen mogelijk; van klimmen met een werphaak tot het ontwikkelen van chemische bommen. Wel is het jammer dat de hoofdmi ies op enkele uitzonderingen na niet veel vaardigheden vereisen.
En stap je na een indrukwekkend geanimeerd filmpje de wereld in om een opdracht van een belangrijke Wenja te vervullen, dan valt de eenvoud van enkele mi ies tegen. De overtuigend klinkende dialogen eindigen namelijk vaak met de woorden ‘nu heb ik een tas vol ingrediënten nodig’, wat anticlimaxen oplevert. We mi en de mystieke lading die de vorige twee delen wisten mee te geven aan de wereld. Met name voor de lange, barre tochten verwacht je toch wel een lonende beweegreden. In de meeste gevallen blijven deze uit.
Primitief vermaak
Toch is Far Cry Primal vermakelijk, op de primitieve manier die we waarderen in de reeks. Het veroveren van een basis geeft nog steeds een goed gevoel en dankzij tientallen zijmi ies is er elke honderd meter wel iets te doen. De mi ies waarin je stamleden redt of dieren verjaagt houden je uren bezig, het verzamelen van ingrediënten levert mooie panorama’s op. Op een mi ende activering van een aantal mi ies na, krijg je gedurende het leeuwendeel van de opdrachten de actie die je van Far Cry kent en verlangt voor de kiezen. Vernieuwend of bloedstollend is het echter nooit.
De spaarzame momenten waarop Far Cry Primal schittert ervaar je tijdens conflicten met grote groepen vijanden. Met wapens zoals knotsen en speren zijn er spannende man-op-man-gevechten, met de boog is de jacht op afstand weer erg vertrouwd. Lig je tijdens een mi ie op het randje van een afgrond om een gebied te inspecteren, dan voelt de game als vanouds. Met de basis van Far Cry is weinig mis, het is dan ook vooral het gebrek aan een gedegen verhaal dat de game doorsnee maakt.
Het temmen en gebruiken van dieren voegt gelukkig iets toe, want samen met een wolf, tijger of bruine beer een basis aanvallen is een stuk leuker. Een dorp binnenstormen met een knuppel in de hand en een tijger naast je levert meeslepende momenten op, die je als beast master geroutineerd uitvoert na verloop van tijd. Wel zijn het deze en bovenstaande kortstondige actiemomenten die de hoogtepunten vormen in de twintig tot dertig uur speeltijd.
Far Cry op de waakstand
Er zijn dertien hoofdmi ies in Far Cry Primal, die de verhalen van alle Wenja-stamleden kort maar krachtig uiteenzetten. Je speelt de mi ies in een gewenste volgorde, wat niet altijd goed uitpakt. Het is bij enkele mi ies onduidelijk hoe je ze activeert, waardoor je constant heen en weer rent tu en tenten om opdrachten te scoren of om te vragen of er nog klu en zijn. In een poging om je de hele wereld te tonen, sturen de mi iemakers je ook nog eens naar de verste uithoeken van Oros. Na een tocht van een uur, die niet in te korten is vanwege een vaste route, is de teleurstelling groot als een gevecht niet memorabel is. Zonder veel te verklappen over de vijanden, komt geen personage qua agre ie of uitbundigheid in de buurt van Vaas uit Far Cry 3. Climaxen, schrikmomenten of bijzondere wendingen in de verhaallijn zijn er nauwelijks.
Het landschap speelt een grotere rol in Far Cry Primal. Gras wuift zachtjes in de wind, bloemen staan er fleurig bij en de ijzige kou in de bergen is bijna voelbaar. Vooral de bomen zien er indrukwekkend uit, met name als het zon- of maanlicht er tu endoor schijnt tijdens een van je vele wandelingen. Oros is een wereld die je razendsnel ontdekt en waardeert, waarbij het spijtig is dat de dreiging zo snel verdwijnt. Met een twintigtal zijmi ies en dertien hoofdmi ies op te teller sloten wij de verhaallijn af in vijfentwintig uur. Takkar was al na tien uur spelen onschendbaar en overschakelen naar een hogere moeilijkheidsgraad leverde niet de gewenste uitdaging op. Wel blijft de wereld toegankelijk na het afsluiten van het verhaal, zodat Oros een uur of tien extra je speeltuin is.
De tochten door Oros, het maken van je eigen wapens en de kortstondige jachtpartijen vormen de sterkste punten van Far Cry Primal. Nu zijn dit de vaste componenten die alle games in de reeks zo vermakelijk maken, zodat de game nooit meer wordt dan dat: ouderwets, simpel vermaak.
Far Cry Primal is vanaf 23 februari beschikbaar op PlayStation 4 en Xbox One en komt op 1 maart op op pc uit. Deze recensie is gebaseerd op de PS4-versie van de game.