Evil Dead: The Game is even glitchy als groovy

In Evil Dead: The Game moeten vier spelers het - net zoals in bijvoorbeeld Dead by Daylight - tegen één andere speler opnemen, die als demon speelt. Naast de multiplayermodus heeft de game een niet erg uitgebreide singleplayermodus waarin je als een van de overlevenden een aantal objectives uitvoert en er op los knalt tegen Deadites, de zombie-achtige wezens uit de films.

Veel personages worden van een stem voorzien door hun oorspronkelijke acteurs en gelukkig keert ook Bruce Campbell als zijn iconische personage Ash. Evil Dead: The Game zit dan ook tjokvol met referenties naar gebeurtenissen uit de franchise, leuke referenties, sterke oneliners en herkenbare locaties. De game is duidelijk gemaakt met veel liefde voor de franchise, maar de gameplay kan Evil Dead-fans die minder begaan zijn in games snel afschrikken. 

Een dungeon master

In de overleverrol verken je een van de twee grote maps uit de game en ga je op zoek naar pagina’s uit de Necronomicon, terwijl je wapens, kisten en andere benodigdheden tegenkomt om te overleven. Gedurende een ronde worden spelers steeds sterker door de Pink F-blikjes die uit kisten gehaald worden, waarmee je bijvoorbeeld je damage, health of stamina kunt upgraden. Naarmate de ronde vordert en de spelers meer objectives halen, komt er een battle royale-achtige cirkel op de kaart die alles verhult in duisternis. Een van de belangrijkste elementen voor de overlevenden om in de gaten te houden is de angstmeter: als je in het donker loopt of gescheiden raakt van je groep wordt je personage bang en word je vatbaarder voor vervelende aanvallen van de demon.

Evil Dead: The Game onderscheidt zich van andere asymmetrische multiplayergames via de speelstijl van die demon. In plaats van een fysiek personage dat zich al zoekend naar de andere spelers door de spelwereld heen beweegt, vlieg je als demon zo over de map met een uit de films herkenbare POV. Als demon ben je eigenlijk een soort dungeon master die de overlevenden kan teisteren door bijvoorbeeld Deadites te plaatsen of vallen voor te bereiden waar hun angstmeter van stijgt. Net als de overlevenden, kan de demon gedurende de ronde sterker worden, waardoor deze beschikking krijgt tot sterkere vijanden om in te zetten, meer vallen en zelfs eindbazen.

Het leukste aspect van de demon is de mogelijkheid om bezit te nemen van objecten, Deadites of zelfs spelers. Proberen spelers te vluchten met een auto? Geen probleem! Met een druk op de knop kun je de auto bezitten en zelf een blokje om rijden, waardoor de auto buiten bereik van spelers geraakt. Heeft iemand een goed wapen? Neem die speler in je bezit en maak de kogels op – schiet ze het liefst op hun medespelers! Op die manier kun je je creativiteit de vrije loop laten. Er zijn veel manieren om op creatieve wijze de overlevenden bang te maken met vallen en, zodra je ze in je bezit kunt nemen, te dwarsbomen.

Intimiderend, maar niet eng

Hoewel Evil Dead: The Game de speler een flinke tutorial voorschotelt, is het spel erg intimiderend. Het is niet alsof je in Evil Dead-stijl wordt aangevallen door je eigen hand, maar deze game houdt je handje ook zeker niet vast. De kern van de mechanics wordt duidelijk uitgelegd, maar wat betreft strategie en diverse kleine, maar belangrijke mechanics, worden spelers volledig aan hun lot overgelaten.

Doordat het spel spelers in het duister laat tasten en teamwork essentieel is, krijg je zo nu en dan te maken met frustrerende rondes waarin sommige spelers niet weten wat ze doen, niet communiceren, of in hun eentje wegsprinten en daarmee roet in het eten gooien voor hun medespelers. Het is van begin af aan belangrijk dat je je personages op elkaar afstemt, een tactiek bepaalt en op de hoogte bent van je rol in het team: het gebeurt vaak dat een van de spelers zodra de wedstrijd begint in een auto springt en zo de demon direct laat weten waar ze zich bevinden.

Dat is in veel gevallen niemand kwalijk te nemen – de game legt namelijk niet duidelijk uit dat bijvoorbeeld het gebruik van auto’s nadelige gevolgen heeft. Ieder personage heeft veel perks en skills waar je uit kunt kiezen. Om een goed team samen te stellen helpt het om je in deze personages te verdiepen. Hoewel de perks deels een gemiste kans zijn om strategie toe te voegen aan het spel – alle perks bevinden zich in de categorie ‘doe meer schade met aanval x of krijg meer health van item y’ – is het toch een welkome toevoeging.

Zo geeft de grote hoeveelheid kleine mechanics de game diepgang, ook al is de uitleg ervan vaak wat gebrekkig. De taken die je in een potje uitvoert zijn namelijk soms wat repetitief: spullen zoeken, een belangrijk item oppakken, soms nog even een cirkel verdedigen, doorrijden naar de volgende objective en gedurende dit alles wat Deadites neerknallen. Door de toevoeging van een bak vol perks en verschillende personages, ben je ook nog aan het uitzoeken hoe je personages het best op elkaar kunt afstemmen.

Doordat de game eist dat de speler zich verdiept in een boekwerk aan perks en de demon meer een dungeon master is dan een monster, mist de game wel een horrorachtige spanning. Je hoeft je nooit te verstoppen of weg te rennen voor een grote, sterke vijand. Als je als overlever een potje verliest, zie je het vaak al van verre aankomen en voelt het alsof je er niets meer aan kunt doen. Verliezen veroorzaakt in Evil Dead: The Game vooral frustratie, in plaats van het opgelaten gevoel waar Dead by Daylight en Friday the 13th spelers bij zowel winst als verlies mee achterlaten. 

Ruzie met rotsen

Die missende spanning komt ook door de technische staat van het spel. Als overlevende loop je er vaak – letterlijk – tegenaan dat de ‘vault’-knop niet op ieder object werkt, waardoor je door de kleinste rotsen gedwongen kan worden om een stuk om te lopen, wat met name in gevechten heel vervelend is.

Dit valt het meest op bij het gebruik van auto’s in de game: als je in een auto stapt – of eigenlijk teleporteert, want er is geen instapanimatie – en van de paden afwijkt, vliegt je auto alle kanten en beuk je tegen allerlei onzichtbare objecten aan bij het doorkruisen van het bos. Hoewel dit ruwe randje aan de technische kant het horroraspect benadeelt, komt dit het gekke en leuke karakter van de Evil Dead-franchise juist ten goede: het is hilarisch om met alle vier spelers tegelijkertijd de finisher-animatie van een Deadite te beginnen, om vervolgens vier bloederige animaties door elkaar heen te zien clippen.  

Niet voor in je uppie

Dat maakt echter wel dat het spel in je eentje niet bijzonder leuk is. Als je met vrienden speelt lach je je suf als iemand direct aan het begin van het spel door een dom idee vast komt te zitten tussen stenen, maar zonder communicatie met je medespelers is dat alleen maar frustrerend.

Er is wel in-game voice chat, al wordt die niet door erg veel spelers gebruikt. Het is als einzelgänger nog steeds erg leuk om als demon te spelen, maar doordat het een asymmetrische multiplayergame is heb je minstens vier andere spelers nodig om een ronde te doorlopen. Doordat de rol van demon ook nog eens vrij populair is, zit je met gemak tien minuten te wachten tot je kunt spelen.

Daarbij is de singleplayer een grote doorn in het oog: het zestal missies stelt niet veel voor en het voelt alsof de moeilijkheidsgraad kunstmatig is opgeschroefd om er meer gameplay uit te persen. De missies vereisen veel geduld en hebben geen checkpoints, waardoor het erg frustrerend is als je twintig minuten aan werk – want zo voelt het soms – als sneeuw voor de zon ziet verdwijnen als je doodgaat.  

Samen sta je sterk

De leuke, bloederige maar met bugs doorspekte multiplayergameplay komt vooral tot z’n recht wanneer je de game met vrienden speelt of goed met je medespelers communiceert. In dat geval kun je kiezen of je lekker gaat klieren, of alles op alles zet om op strategische wijze de demon te slim af te zijn. Op die manier zijn domme fouten vaak te voorkomen en is het spel veel minder frustrerend. Als het lukt om goed samen te werken met je team, voelt ieder ontploffend Deadite-hoofd als een overwinning en bieden de online wedstrijden een bevredigende ervaring. De fanservice en de leuke gameplay voor de demon zijn echter niet genoeg om Evil Dead: The Game aan te bevelen voor spelers die er in hun eentje aan gaan zitten, ondanks het bloederige plezier die het spelen met vrienden met zich meebrengt.

Evil Dead: The Game is nu beschikbaar op PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X/S, pc en Nintendo Switch. Voor deze recensie is de game op PlayStation 4 gespeeld.

Conclusie

6,5

Oké

Conclusie

Evil Dead: The Game is enigszins karig en frustrerend voor spelers die het in hun eentje doorlopen, maar het spel heeft veel bloederig plezier te bieden voor degenen die met anderen spelen, al zijn er wel de nodige bugs die roet in het eten gooien. Toch biedt Evil Dead bij wijlen verrassend gelaagde gameplay en veel fanservice – met als hoogtepunt de terugkeer van Bruce Campbell als Ash.

Plus- minpunten

Veel leuke fanservice

gelaagde gameplay in teamverband

interessante strategische mogelijkheden als demon

bloederige fun

Karige singleplayermodus

minder leuk in je eentje

veel bugs

geen horrorachtige spanning