Jij bent een adelaar die probeert te overleven boven de verwoeste metropool. Je vliegt in de richting waarin je kijkt en met de controller verander je je snelheid en kun je een dodelijke geluidsaanval afvuren. Vliegen voelt werkelijk fantastisch. Al snel duik je door de straten alsof het de trench run uit Star Wars is. Je manouvreert door de stegen, de metrotunnels en boven bekende plekken. Her en der zijn snelheidsboosts te vinden en de wereld zit vol met kleine en grote details om te ontdekken.
Het is bijzonder knap hoe de ontwikkelaars deze ervaring comfortabel weten te houden. Het geheim zit hem in een techniek die ‘tunneling’ heet. Op het moment dat je te woest draait of te rap versnelt, versmalt je blikveld. Blijkbaar word je namelijk vooral simulatieziek van beweging uit je ooghoeken. Daarnaast heb je altijd je snavel in beeld, wat een soort ankerpunt is voor je ogen. Deze twee technieken samen zorgen ervoor dat je zonder al te veel ongemak lange se ies kunt spelen.
Ubiworld
De singleplayer bestaat uit een ‘verhaal’ waarin je als jonge adelaar een aantal avonturen beleeft. Je krijgt te maken met vijandelijke vogels en moet je partner en je nest beschermen tegen belagers. Elke mi ie is een moment uit je leven, wat wordt ingeleid door een voice-over die zo uit een natuurdocumentaire lijkt te komen. De aard van de mi ies valt helaas snel in herhaling. Er zijn de time trials waarbij je snel door een reeks hoepels moet vliegen, time trials door de metro en riolering onder de stad, en luchtgevechten met andere vogels. En dan zijn er nog de honderden veren die in de stad verstopt zijn en die je kunt verzamelen.
Het probleem is hier niet dat de individuele opdrachten slechte gameplay opleveren. Integendeel zelfs. Het is fantastisch om te proberen zo snel mogelijk je weg te vinden door afsplitsende en steeds nauwere tunnels. Het spel laat je bij falen (of als je zelf niet tevreden bent) heel snel weer opnieuw beginnen, zodat de actie goed blijft stromen.
Luchtgevechten in de singleplayer voelen eigenlijk ook meer als een time-trial omdat je sterbeoordeling (1 tot 3 sterren) afhangt van hoe snel je de tegenstanders uit de lucht haalt. Deze tegenstanders vogen overigens elke keer als je dezelfde mi ie speelt dezelfde vluchtpatronen. Ook dit is niet een probleem op zich, als de campaign meer te bieden had.
En vooral op het gebied van verhaalvertellen stort Eagle Flight roemloos ter aarde. Het verhaal blijft namelijk hangen bij de dagelijkse tegenstand die een adelaar blijkbaar ondervindt, tu en de leeuwen, wolven en olifanten. De werkelijke olifant in de kamer, wat er verdorie met de mensheid is gebeurd, komt nooit ter sprake. Het is begrijpelijk dat een adelaar zich niet druk zal maken over het waarom van het bestaan. Maar op het moment dat jij als speler plots een neergestort ruimteschip tu en het puin ziet liggen, is het ontzettend frustrerend om nooit te weten te komen wat de floep daar allemaal gebeurd is.
Eagle fight
Gelukkig is er een heel goede multiplayermodus, waarbij teams van drie tegen drie capture the flag (of in dit geval ‘capture the dead rabbit’) spelen. Op een willekeurige plek in de stad verschijnt een lichtzuil met daaronder een dood konijn. Het team dat het konijn oppakt en in het eigen nest deponeert, krijgt een punt. Dit levert enorm spannende luchtgevechten op, vooral als je als team goed samenwerkt. Helaas ontbreekt elke vorm van communicatie met je teamgenoten, maar al snel blijkt dat je met een beetje inzicht echt wel tot effectief teamwork komt.
Mi chien ironisch, maar het lijkt een goede keuze van de ontwikkelaars om op één modus te focu en. Het vliegmodel en de immense stad bieden genoeg mogelijkheden om nieuwe technieken en strategieën te ontwikkelen. Wat dat betreft moet ergens in het team van Eagle Flight vast het spel Rocket League wel eens ter sprake zijn gekomen: laat de mechanics het werk maar doen en laat spelers zelf hun vaardigheden ontwikkelen.
Dit werkt. Dit werkt goed. Maar net niet goed genoeg om de toch wat zure smaak van de verhaalmodus volledig weg te spoelen.
Het is ontzettend jammer om een game te spelen die op alle fronten nagenoeg perfect speelt, maar daar zo bar weinig mee doet. Wat heeft het voor zin om een mysterie aan de speler te presenteren en dat vervolgens te negeren? Je krijgt bijna het idee dat Ubisoft ergens nog toevallig een 3D-model van Parijs had liggen en daar hun nieuwe vliegmechanics op heeft uitgetest. En dat is op zich niet erg als de ontwikkelaars dat dan ook werkelijk benutten. Het is te hopen dat, als Eagle Flight een vervolg krijgt, het daadwerkelijke spel net zo veel aandacht krijgt als de gamemechanics.
Eagle Flight is nu verkrijgbaar voor pc met Oculus Rift en kost 39,99 euro. De game komt op 8 november naar PlayStation 4 met PlayStation VR en in december naar de HTC Vive.