Er is één reden waarom we Dungeon Hunter: Alliance voor de Vita veel lager zouden kunnen geven dan we nu doen: de prijs. We houden er niet echt van om een game hoger of lager te geven om prijstechnische redenen, want een review dient toch primair te gaan over de kwaliteit die een game, los van de prijs, biedt. Maar Dungeon Hunter: Alliance is, in negatieve zin, toch wel een geval apart. Want dezelfde game is voor de iPhone en iPad en in de PlayStation Store 13 euro, terwijl de Vita-versie voor de volle prijs (40 euro) in de schappen ligt. In Amerika konden gamers het spel zelfs even voor een dollar voor de iPhone en iPad kopen, terwijl Alliance op dat moment 40 keer (!)duurder was op de Vita. Daarom is ons eerste advies: als het mogelijk is, schaf dan het spel aan voor minder geld op een ander systeem.
Verslavende loot
Goed, dan kunnen we het nu hebben over de inhoud van het spel. Dungeon Hunter: Alliance is een traditionele hack ’n slash role-playing game zoals je die kent van games als Diablo, Dungeon Siege en Torchlight. Je start het spel als zwaardvechter, boogschutter of tovenaar en bouwt de vaardigheden van je held gaandeweg uit. Ook is Dungeon Hunter een spel dat in de lijn der verwachting zwaar op ‘looten’ leunt: in schatkisten en van gedode vijanden pik je steeds betere kleding en wapens op. Dit element van de gameplay is lekker verslavend, omdat je telkens weer benieuwd bent naar de eigenschappen van je nieuwste loot, en het ook telkens loont om alle hoeken uit te kammen naar schatkisten.
Die loot is hard nodig ook, want je begint helemaal onderaan de ladder van het heldenbestaan, na keihard van de top te zijn gevallen: je start als zojuist gedode koning. Je bent verraden, gedood, en weer tot leven gewekt om je rechtmatige positie gewapenderhand te claimen. Het verhaal stelt weinig voor en staat bol van clichés, maar is toch onderhoudend. Je tocht leidt je door alle locaties die je in een role-playing game verwacht: kerkers met zombies, bo en met spinnen, grotten met goblins en kastelen met ridders.
Grijze muis
In veel opzichten is Dungeon Hunter: Alliance een spel dat niets meer doet dan je minimaal zou verwachten van het genre. Je loopt een rits standaardlocaties af in een standaardverhaal met standaardpersonages, je verzamelt standaardloot door standaardvijanden te doden en je kunt je standaardhoofdpersoon upgraden met standaardvaardigheden. Afijn, het verhaal is duidelijk: Dungeon Hunter: Alliance is een grijze muis en niet onderscheidend. Het is ‘gewoon’ een hak-RPG zoals je die al kent.
Of dat erg is? Nee hoor, niet echt, want de game is niet slecht. Wel afgeraffeld trouwens. Het meest schrijnende voorbeeld hiervan is het ontbreken van een digitale handleiding, die elke Vita-game heeft. Als je even niet goed oplet tijdens de training (wat ondergetekende reviewer schoorvoetend toegeeft) dan moet je via Google opzoeken hoe je enkele speciale besturingsopties van het touchscreen gebruikt – er is geen mogelijkheden om dat via het spel zelf uit te vinden. Verder zijn de graphics nogal flets en is er duidelijk te weinig uit de grafische power van de Vita gehaald. Ook de kunstmatige intelligentie van vijanden is bij vlagen matig. Zo rennen de vijanden vanaf hun positie slechts tot een bepaald punt en verdwijnen dan weer, om vervolgens met volledige gezondheid weer op hun oorspronkelijke plek te staan. En dan de eindbazen: de tactiek van gezondheids-potions slikken en op knoppen rammen is verbazingwekkend effectief.
Niet onprettig
Maar er zijn zeker ook een aantal elementen waarbij Dungeon Hunter: Alliance meer doet dan het minimale, zeker op het gebied van herspeelbaarheid. Zo kun je het spel online coöperatief doorlopen met maximaal vier spelers tegelijk. Ook is er buiten de singleplayer een ‘pit of trials’-modus, waarin je oneindige aanvalsgolven tegen dient te houden. Hier kun je het personage van je singleplayer voor gebruiken om wat leuke loot te verzamelen en hoger te levelen. Qua lengte zit het ook wel snor met de game: je bent zo’n 12 tot 15 uur bezig met één speelse ie, maar daarna kun je nog een hogere moeilijkheidsgraad aangaan en je personage verder in level omhoog werken..
De gameplay is zeker niet onprettig. We hebben met plezier het spel doorgespeeld en hoewel het naar het einde toe toch wel erg herhalend wordt, hebben we nooit met tegenzin de game aangeslingerd. De ‘loot’ werkt erg verslavend dankzij de vele speciale opties die wapens kunnen hebben. Daarbij moet je daadwerkelijk afwegingen maken: ga je voor de veel krachtigere maar slomer schietende kruisboog, of ga je voor de snel schietende boog die ook nog eens vijanden bewusteloos kan maken en terug kan duwen? Ook is de balans in het spel prima voor en is er een groot palet aan speciale vaardigheden waarbij de speler vrij is om een krijger naar keuze te kneden. Maar goed, uitblinken doet het spel nergens en als het even kan, ga dan voor de versie op een ander platform of wacht op een korting voor de Vita--variant.