Het is opvallend hoe groot enpopulair Dragon Quest binnen een relatief korte tijd in Europa isgeworden. In de jaren negentig was het voornamelijk Final Fantasy, devroegere rivaal van de Dragon Quest-serie, die in onze contreien metalle aandacht ging lopen. Sinds 2006, toen deeltje zeven (beterbekend als Journey of the Cursed King) voor de PlayStation 2verscheen, heeft de reeks echter eindelijk het grote Europese publiekweten te bereiken. Het gevolg is dat we de laatste tijd letterlijkoverspoeld worden door spin-offs, met Dragon Quest Swords: The MaskedQueen and the Tower of Mirrors als meest recente toevoeging aan hetrijtje.Mocht men een prijs uitreiken voor deontwikkelaar die de meest onnodig lange titel weet te verzinnen vooreen spel, dan had Square Enix zeker een nominatie op zak met DragonQuest Swords: The Masked Queen and the Tower of Mirrors. We moetentoegeven dat diezelfde titel wel meteen het hele verhaal in éénklap weet samen te vatten. Er is een koningin die aan de macht staatvan een stad, maar ze heeft opeens een mysterieus masker ontdektwaardoor ze zich vreemd gaat gedragen. Zo brengt ze onder andereenorm veel tijd door in de Tower of Mirrors, een legendarischbouwwerk dat in verbinding staat met de wereld van de demonen.Natuurlijk loopt er wat mis en ben jij (een naamloze held, zoals datmeestal het geval is in de Dragon Quest-reeks) de enige persoon diede wereld van de ondergang kan redden. In dit geval doe je dat doorop strategische wijze met de Wiimote te bewegen.De witte controller doet in DragonQuest Swords namelijk dienst als een zwaard. We hebben dit idee aleerder gezien in titels als Red Steel en No More Heroes, maar in hetspel van Square Enix draait letterlijk alles rond het hanteren van jelangwerpige slagwapen. Negentig procent van de tijd bekijk je deactie dan ook rechtstreeks door de ogen van het hoofdpersonage,waardoor je echt gaat denken dat jij de held bent, en niet hetpoppetje dat je bestuurt. Raar genoeg vond de ontwikkelaar dat eeneerstepersoonsperspectief niet hand in hand kon gaan met watbewegingsvrijheid.

Tijdens de mi ies die je uitvoert is het enkelmogelijk om rechtdoor te lopen totdat je wordt aangevallen doormonsters. Zodra je die in de pan hebt gehakt mag je weer een paarmeter rechtdoor lopen, waarna hetzelfde tafereel zich voordoet. Somskrijg je de mogelijkheid om zelf je weg te kiezen, maar enkel als ereen overduidelijke vertakking van de weg is. Het enige moment waaropje volledig zelf mag bepalen waar je wilt gaan en staan, is tijdensje bezoek aan de stad waar je voorwerpen en uitrusting koopt.Die stad is trouwens ook meteen deenige plek die je gedurende het spel zult tegenkomen. Bovendien ziethet plaatsje er bij elk bezoek even doods uit. Het enige teken vanleven komt van een handjevol inwoners die stuk voor stuk wat doms tezeggen hebben. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het spelverloopsnel saai begint te worden. Telkens weer na een mi ie dezelfdelocatie moeten bezoeken, er zijn wel leukere dingen te verzinnen.Dragon Quest Swords moet je dan ook niet zien als een dieprollenspel, maar als een hack'n slash-avontuur zonder al teveelfranjes. Er zijn simpelweg geen vaardigheden die je moet opwaarderenof statistieken om in het oog te houden: hakken met je zwaard, dat isde boodschap!Het spijtige aan de zaak is dat hethanteren van dat zwaard niet altijd even lekker verloopt. Vaak wordtje door de formatie waarin de vijand zich opstelt (bijvoorbeeld eendiagonale rij van drie monsters) verplicht om een bepaalde beweginguit te voeren met je slagwapen. Het probleem is dat de Wii enkel jebeweging herkent als je de voorkant van de Wiimote tijdens de gehelehandeling naar je scherm richt. Een diagonale slag beginnende vanachter je oren richting de grond zal in het spel zelden vertaaldworden naar diezelfde zijdelingse uithaal. Hetzelfde verhaal doetzich voor bij steekbewegingen. Enkel als je erin slaagt om de Wiimotehelemaal lijnrecht naar je scherm te duwen, zal de held dat ook doen.Ergens is dit systeem niet eens zoslecht bedacht. Eens je een beweging goed uitvoert, voelt het ook aanalsof je het zwaardvechten echt meester bent. Je voelt je met anderewoorden vaak even een held als een bepaalde handeling lukt. Aan deandere kant is het gewoon niet leuk dat je gevechten verliest omdathet spel een onjuiste interpretatie maakt van hetgeen jij duidelijkprobeert maken met de Wiimote. Je volledig toespitsen op hetbeheersen van één slagbeweging heeft trouwens ook geenzin. Elke vijand vereist een andere strategie om hem/haar/het teverslaan. Hiervoor verdient Square Enix overigens heel wat lof.Doordat je ook nog eens beschikt over een schild (dat gelukkig welhelemaal perfect reageert op je bewegingen) is het soms een helsestrijd om vijanden over de kling te jagen. Sommige tegenstanders moetje bijvoorbeeld eerst een aanval laten lanceren, waarna jij hun slagblokkeert met je schild, om vervolgens hun zwakke plek te raken.Andere monsters kunnen dan weer enkel sterven doordat je hun magischeaanvallen terugkaatst, of door bepaalde delen van hun uitrusting tevernietigen.Elke monstersoort is met andere woordenvolledig uniek. Niet enkel qua gedrag, maar ook de uiterlijkeverschillen komen goed uit de verf. Het team achter de DragonQuest-reeks steekt steeds weer heel wat tijd in het vormgeven van hungedrochten, en dat is deze keer niet anders. Ook hier zit spijtiggenoeg weer een keerzijde aan de medaille: de omgevingen zien ervreselijk ongeïnspireerd uit zonder enige vorm van detail ofafwerking. Dat de Wii grafisch niet zo'n krachtige machine is wetenwe al langer dan vandaag, maar Dragon Quest Swords pakt het opsommige momenten wel erg laagdrempelig aan. Gelukkig zijn de stemmenvan de personages wel nog te genieten, alsook de erg herkenbaresymfonische muziekstukken die gedurende het avontuur te horen zijn.Mocht je alsnog het zwaardvechten onderde knie krijgen en kunnen leven met het feit dat Dragon Quest Swordsnogal repetitief kan worden, dan zal het spel verschrikkelijkblijken. Wij versloegen de eindbaas na amper zeven uurtjes spelen,terwijl zelfs de gemiddelde gamer er maximaal tien uur over zal doen.Zo'n korte levensduur verwacht je niet bij dit soort spellen, enzeker niet als het Square Enix-logo op het doosje staat.Wii-bezitters zullen met andere woorden nog even moeten wachten ophun broodnodige RPG-injectie.