Ferelden is een koninkrijk vol dwergen, elven en mensen. Een land vol quests, barbaarse Darkspawn en moedige Grey Warden die hen sinds mensenheugenis bevechten. Er is plaats voor mistige bergdorpjes, onderaardse dwergensteden, moerasgebieden en imposante kastelen. We vinden er geweld, wapengekletter, prostitutie en politiek verraad. Maar het allerbelangrijkste: we vinden in Ferelden ook de hardcore high fantasy D&D-ervaring waar we al sinds Neverwinter Nights op zitten te wachten.
Bekijk hier de videoreview van Dragon Age: Origins
Wie zich vooraf alvast in Dragon Age: Origins had willen verdiepen, had er goed aan gedaan The Stolen Throne te lezen van David Gaider, ook scriptschrijver van de game. Niet alleen leren we in het boek over de rijke achtergrond van deze wereld, we volgen er ook de weg naar de troon die prins Maric aflegt om zijn Ferelden te bevrijden.
Allesvernietigende aanval
Eenmaal in de game maken we een sprong van veertig jaar, naar een toekomst waar Maric overleden is. Zijn zoon Cailin – nu koning – zit op de troon en krijgt het direct zwaar te verduren. De Darkspawn zijn namelijk terug. Smerige wezens, mi chien wel het beste te omschrijven als de liefdeskinderen van Sugar Lee Hooper en de Uruk-Hai uit Lord of the Rings, staan op het punt een frontale en allesvernietigende aanval te openen op Ferelden. Helaas staan behoorlijk wat groepen cynisch tegenover de daadwerkelijke dreiging van deze Darkspawn. Zij zijn vergeten hoe honderden jaren geleden hun voorouders verdeeld over alle ra en de handen ineen moesten slaan om deze dreiging af te wenden. Sterker nog, vandaag de dag hebben ze het veel te druk met hun eigen bekrompen politieke spelletjes om een front te kunnen vormen.
En dus krijg jij, als kersverse Grey Warden, de taak om het land weer onder één vlag te verenigen tegen de Darkspawn. Voor het zover is wordt het koninkrijk eerst nog even compleet op z'n kop gezet en loop je ook nog even door het voorverhaal van je eigen personage heen. Dat is gelijk de eerste keuze die je maakt in Dragon Age: Origins: wie ben ik? Kies jij een elf die onderdrukt wordt door de mensen, of ga je voor de mage die z'n eerste uren in de Tower of Magi door moet brengen? Denk overigens maar niet dat je na je voorverhaal in hetzelfde generieke plot rolt als elk ander ras. Wie je bent en waar je vandaan komt heeft nog tot ver in de game invloed. Soms is dat subtiel, zoals de wijze waarop mensen je aanspreken, maar soms zien we het ook verder doorsijpelen in conversaties of de manier waarop NPC's op jouw ras reageren.
Mi chien is het bieden van zes verschillende startverhalen geen wereldschokkende toevoeging, maar het past wel in een game waar iedereen zijn eigen pad kan bewandelen. Naast wie je bent, is het ook belangrijk wat je doet. De ene quest is de andere niet, maar zelfs twee spelers die dezelfde quest spelen kunnen echt compleet uiteenlopende resultaten boeken. Tijdens een van die belangrijke quests meng je jezelf bijvoorbeeld eerst in een ma ale aanval op het dorp Redcliffe, om daarna het naastgelegen kasteel te ontdoen van bendes ondoden. Eenmaal aan het einde van deze dungeon werd duidelijk dat één iemand zou zich moeten opofferen om een ander te redden. En zo geschiedde. Jammer alleen dat we de dag daarna met een collega overlegden die het totaal anders had gedaan. Hij had niet eens meegedaan aan die nachtelijke aanval, was vrolijk ergens anders heen gereisd, had daar het één en ander uitgespookt en tegen het einde van precies dezelfde quest was er bij hem van opoffering geen sprake. Voordat boze mensen gaan roepen over spoilers, bedenk dan dat Dragon Age vol zit met dit soort twists en diverse aanpakken. Dit is geen gimmick die je een keer of vijf tegen het lijf loopt, waarbij we er nu al één hebben toegelicht. Nee, in deze game zijn talloze situaties naar wens te beïnvloeden.
Waarschuwing
Wie het bovenstaande leest en zo'n beetje alles tegenkomt wat-ie verlangt van een game, leest beter toch nog even verder. Er moet namelijk ook nog gespeeld worden. En daarbij moeten we een waarschuwing afgeven: niet iedereen gaat gemakkelijk door deze uitgebreide hap gameplay lopen. Dragon Age: Origins is zoals gezegd behoorlijk hardcore qua opzet. Dit is geen Ma Effect of Knights of the Old Republic waar een groentje nog relatief simpel in kan komen, dit is een rollenspel voor gevorderden, met achter de schermen de heerlijk (of hels) uitgebreide regels van Dungeons & Dragons.
Tijdens de gevechten zul je dan ook regelmatig gebruik maken van de optie om de actie te pauzeren om eens goed na te denken over je volgende zetten. Met vier personages, grote groepen vijanden, geen mogelijkheid tot reviven en de meest uiteenlopende spells en skills in je broekzak, heb je namelijk meer dan voldoende variabelen om in de gaten te houden. Bovendien helpt het niet dat de game op de normale moeilijkheidsgraad meer dan eens de plank volledig mi laat en na twee uur in een prima uit te spelen dungeon een eindbaas voorschotelt die aan het onmogelijke grenst – frustratie gegarandeerd. Tijdelijk even terugschroeven naar 'easy' kan, maar dat is weer zo overdreven gemakkelijk dat er geen eer aan te behalen valt. De balans is regelmatig ver te vinden en dat zorgt voor iets te pittige momenten. Hoewel spelers bekend met games als Baldur's Gate en Neverwinter Nights hier minder problemen mee gaan hebben, zullen zelfs zij zich af en toe op het hoofd krabben als Bioware weer eens een gevecht levert dat niet past bij de gekozen moeilijkheidsgraad.
Tactische mogelijkheden
Desalniettemin zullen de hardcore rpg-fans onder ons echt helemaal losgaan met de vele tactische mogelijkheden. Spells en skills kunnen gecombineerd worden (eerst iemand bevriezen en hem daarna kapot smijten met een rotsblok blijft leuk), de verschillende basiskla en zijn prima uitgewerkt met overzichtelijke skill trees en het snoeiharde wapengekletter en de soms brute finishing-animaties zijn ondertu en een lust voor het oog. Achter de schermen vinden we nog eens tientallen verschillende herbs, traps en poisons die we zelf hebben ontwikkeld en kun je gewond raken aan je ledematen, wat weer effect heeft op je krachten. Kersje op de taart is daarnaast de mogelijk om vooraf je tactieken in te stellen per teamgenoot. Zo vallen onze warriors automatisch als eerste ons hoofdpersonage bij met een 'mighty blow', terwijl de mage standaard onze wapens bevriest voor extra schade. Degene met de minste HP direct healt. Hebben we alles gehad? Nee, absoluut niet, maar je kunt je ondertu en wel een voorstel maken waarom je tijdens het vechten even op pauze zou willen druk om op adem te komen en de volgende actie klaar te zetten.
Voordat we doorspringen naar de conclusie, willen we eerst nog even de aandacht vestigen op de verschillende versies. Wij speelden op PC, waar niet alleen een feilloze besturing en zeer uitgebreide toolset te vinden was, maar ook behoorlijk prima graphics met veel gevoel voor detail en slechts een handjevol glitches. Op de Xbox 360 was het relatief gezien een klein drama. Het isometrische camerastandpunt ontbreekt, wat de grotere gevechten al snel tot een onoverzichtelijke kluts maakt. Bovendien is de besturing bij vlagen niet optimaal en is het geheel grafisch gezien echt het zwarte schaap van de familie. Wie de keuze heeft kiest zonder twijfel voor de superieure PC-versie, het enige platform waar Dragon Age Origins volledig tot z'n recht komt. Het cijfer onder deze recensie is dan ook enkel voor de PC-versie bedoeld.