Doom Eternal: The Ancient Gods Part One is vooral meer Doom

Zoals de naam al impliceert is The Ancient Gods Part One het eerste deel van een reeks uitbreidingen. Het gaat vooralsnog enkel om de ‘Year One’-dlc, die uit twee delen bestaat. Je kunt dit eerste deel van dat pakket los kopen óf je kunt een ‘Year One Pass’ kopen. Maar wat je ook gaat doen, één ding moet je vooraf weten: spring niet in deze game zonder Doom Eternal te hebben uitgespeeld.

Moeilijk

De reden is verrassend simpel. De inleiding bestaat uit twee vensters met tekst en een filmpje van een boze Slayer die een portaal inwandelt. Dit duurt ongeveer een minuut, waarna je uitkomt op een soort olietanker, de UAC Atlantica. Het is vanaf dat moment direct duidelijk dat Doom Eternal: The Ancient Gods nul intentie heeft je ‘erin te laten komen’. Je moet het vanaf seconde één opnemen tegen de bekende grote Doom-demoon Mancubus, waarna zich direct een sterkere variant aandient.

Voordat je kunt juichen omdat je dat gevecht gewonnen hebt, voegen meerdere listige Arachnotrons en een Baron of Hell zich bij de resterende vijanden. Lang verhaal kort: deze uitbreiding gaat in moeilijkheidsgraad verder waar Doom Eternal na zijn (belabberde) eindbaasgevecht ophield. En om het nog erger te maken waarschuwt Ancient Gods je nergens voor. De uitbreiding verwacht niet alleen dat je compleet bekend bent met alle spelmechanieken, het gaat er ook vanuit dat je de game recent gespeeld hebt.

Voor mij was dat een groter probleem dan ‘poh, wat moeilijk’. Ik speelde de game op een Xbox, met een controller, terwijl ik Doom Eternal halverwege maart voor het laatste speelde met een muis en toetsenbord. Doom Eternal-vaardigheden vertaalden zich blijkbaar slecht naar een controller. Het kostte vijf tamelijk kansloze pogingen voordat ik doorhad dat ik niets ging klaarspelen op de een na hoogste moeilijkheidsgraad. Ik heb het eerste level (van die drie in totaal) op de laagste moeilijkheidsgraad moeten uitspelen.

Op een gegeven moment worden er Marauders geïntroduceerd. De Marauder is een defensief powerhouse die op weinig sympathie kon rekenen van spelers. Vanaf dat punt kon ik simpelweg niet meer mee. De uitbreiding werd dusdanig pittig dat ik opnieuw ben begonnen aan het ‘normale’ Doom Eternal, om zo mijn basisvaardigheden met de controller op te bouwen.

Verrassend leuk, maar niet zonder problemen

Na die keuze sloeg de gewenning toe en kon ik op de normale moeilijkheidsgraad verder. Doom Eternal is in die zin als dansen: je moet in het ritme komen. Dat is in de uitbreiding niet anders. Zodra je weet hoe je welke vijanden het beste kunt uitschakelen, verlopen de confrontaties op gevoel. Je gebruikt je vlammenwerper om je schild op te laden, probeert de schokgolfvuisten van een Mancubus te raken met je assault rifle en gebruikt de vleeshaak van je Super Shotgun om jezelf naar grote vijanden te lanceren.

Als The Ancient Gods eenmaal klikt, klikt ‘t goed. De uitbreiding presteert in die zin hetzelfde als Doom Eternal. Maar, het kopieert daarmee ook diens nadelen.

Met name de twee latere levels doen denken aan die tweede helft van Doom Eternal. Zeg maar de helft met de Marauder. Zo is er een nieuwe vijand, een soort torentje, dat niet te raken is op het moment dat je te lang naar ‘m kijkt. Dit haalt de pacing volledig uit de snelle actie, net zoals Marauders dat deden in de laatste helft van Eternal. In deze uitbreiding worden deze twee vijanden gecombineerd. En dat doet merkbaar afbreuk aan de morbide wals die de gameplay zo leuk maakt.

En als we het toch over kopiëren hebben: Sinds Eternal-componist Mick Gordon niet meer verantwoordelijk is voor de soundtrack, hebben Andrew Hulshult en David Levy de taak gekregen zijn werk te evenaren. Het jammere is dat zij dit te letterlijk proberen. Net als de oude Eternal-muziek voert de nieuwe soundtrack rare geluiden en kloppende beats op, maar de tracks voelen veel leger aan als die van Gordon. Misschien was het beter geweest als Bethesda het duo hun eigen gang had laten gaan. Sommige nummers in The Ancient Gods leunen namelijk meer op gitaarriffs. Die doen denken aan het Doom van ver vóór Doom 2016. Dat werkt prima, maar de Gordon-achtige nummers zijn het overwegend net niet.

Sterk, maar niet verrassend

Doom Eternal: The Ancient Gods is trouwens een verhalende uitbreiding. De reden waarom is spoilergevoelig, maar het verhaal deed mij misschien zelfs meer dan dat van Doom Eternal. Het is in elk geval de moeite waard om door te spelen en het einde luidt een overduidelijk en verrassend instapmoment voor het tweede deel van de dlc in. Online stellen mensen dat zij drie uur nodig hadden om de dlc uit te spelen, maar ondergetekende deed er met een controller zeven uur over.

Doom Eternal: The Ancient Gods Part One maakt het je als liefhebber niet makkelijk. De intense gevechten zijn zeer vermakelijk, maar er had er meer ingezeten. Niet alleen omdat sommige vijanden niet bij de pacing van de game passen. Het verdoemde dlc-cliché is uiteindelijk gewoon waar: dit is in alles meer Doom. De game probeert dat gevoel weg te nemen met wat vermakelijke sequenties en bovenal een nieuwe opzet voor het verhaal, maar slaagt daar enkel deels in. Heel erg is dat niet, want Doom Eternal is een geweldig spelend spel en The Ancient Gods speelt net zo vloeiend.

Doom Eternal: The Ancient Gods Part One is nu verkrijgbaar op pc, Xbox One en PlayStation 4. De uitbreiding is ook beschikbaar straks op Xbox Series X/S en PlayStation 5.