Devil May Cry had het allemaal: een charismatisch egocentrisch hoofdpersonage, een sfeervolle absurdistische spelwereld en, bovenal, stijlvolle over-de-top actie. Geslaagde genregenoten als Ninja Gaiden, Bayonetta en Metal Gear Rising namen die belangrijke driehoeksverhouding perfect over. Liefhebbers van het eerste uur schreeuwden dan ook moord en brand toen bleek dat Ninja Theory verantwoordelijk zou zijn voor de reboot van hun grensverleggende serie, ook al was de reeks na het vierde deel overduidelijk toe aan verfri ing. De angst ontstond echter dat DMC door verwestering een soort Hollywood-achtig actiespelletje zou worden. Het tegendeel werd bewezen: DmC was een uiterst vermakelijke en waardige toevoeging aan de Devil May Cry-serie.
Combokunstenaar
Desondanks mag je je afvragen waarom je deze game nog een keer zou spelen. Een likje verf verantwoordt immers nauwelijks een tweede aankoop. Het lijkt er echter op dat Ninja Theory nog iets af te maken had. Alsof ze perse willen bewijzen aan de liefhebbers dat hun Devil May Cry in één adem genoemd mag worden met het eerste en derde deel. En bewijs leveren, dat doen ze.
Zo bevat DmC op de PS4 en Xbox One een aantal extra toevoegingen, zoals de turbo-modus en de hardcore-modus. Toevoegingen die je overigens met een gerust hart aan en uit kunt vinken tijdens een reguliere doorloop van de game. De turbo-modus versnelt de game met 20%, hetgeen een overweldigende impact heeft op de spelervaring. De actie spat nog meer dan voorheen van het scherm en houdt je op het puntje van je stoel. De game wordt zo ook net wat uitdagender, zonder dat het onlogisch of geforceerd aanvoelt. In de hardcore-modus worden bepaalde spelmomenten tevens opnieuw gebalanceerd. Zo voelt het scoresysteem meer als in Devil May Cry 3, waarin je veel meer moest variëren met je aanvallen om een hoog zo mogelijke score te behouden.
DmC was op de last-gens absoluut geen makkelijke game, maar miste de motiverende uitdaging die eerdere delen wel hadden. Het was simpelweg net wat te makkelijk om eindeloze combo’s aan elkaar te linken. Het combosysteem zorgde zeker voor onderhoudend spektakel, de gehele game lang, maar een hoge comboscore voelde eerder als een formaliteit dan een beloning. Zet je deze keer zowel de turbo- als hardcore-optie aan, dan word je op een veel natuurlijkere wijze gemotiveerd en beloond om alles uit het combosysteem van DMC te halen.
Meer dan een likje verf
HD-remasters zijn uiteraard mooier dan het origineel, maar zelden is die upgrade echt overdonderend. DmC is daarop geen uitzondering. Zet je de PS3- en PS4-versie naast elkaar, dan merk je uiteraard wel welke van de twee over een laagje make-up beschikt, maar het origineel komt er absoluut niet ‘lelijk’ vanaf. Nog steeds is het de dynamische architectuur van de wereld, met openscheurende platformen, die de energieke combat enorm goed complementeert. Daarnaast hangt over DmC een heerlijk schreeuwerige en rebelse uitstraling die je alleen maar meer opzweept om zoveel mogelijk combo’s aan elkaar te linken.
De remaster blinkt vooral uit met zijn framerate. Als je de game eventjes casual doorloopt merk je daar mi chien niets van, maar op het scherpst van de snede maken die extra dertig frames per seconde een significant verschil. Het is tegelijkertijd makkelijker om te timen en vloeiende bewegingen komen nog beter tot hun recht. Zeker in de turbo-modus, waar de framerate eveneens perfect stand houdt, wordt DmC dan echt een andere, betere game.
Binnen de lijntjes
Hoe anarchistisch Dante ook is, die uitstraling zie je niet terug in de formule die de game volgt. Storend is het echter allerminst dat DMC het wiel niet opnieuw uitvindt en op dezelfde manier gestructureerd is als zijn voorgangers. Inhoudelijk gezien neigen alleen de eindbazen naar (te) vroegere tijden. Zeker, qua stijl en omvang vormen ze een mooie climax, maar gameplaytechnisch blijft het een kwestie van simpelweg patronen herkennen. Deze manier van vechten staat haaks op de vrije flow die het vechtsysteem in de rest van de game zo verslavend maakt.
Uiteindelijk is dat een klein smetje op een actiegame die in zijn Definitive Edition bewijst een heuse kla ieker te zijn. DmC is nu alles wat een Devil May Cry-game hoort te zijn: uitdagend, charismatisch en energiek. Hack ’n slash-puristen die streven naar de perfecte, ultieme combo, worden op hun wenken bediend.