Mysterie is sowieso the name of the game. Het begint nog concreet met een tutorial, die ook gelijk wat inzicht in het verhaal geeft. Je bent een zogeheten Faerie en met je magische krachten kun je als het ware de tijd herverdelen. Je pakt de tijd van het ene organisme af (dat daardoor sterft), en schenkt het aan een ander (dat daarmee weer tot leven gewekt wordt).
Déraciné laat je daarmee kennismaken aan de hand van een vrij duidelijk voorbeeld. Een van de weeskinderen op de kostschool waar je als Faerie ronddwaalt heeft het vermoeden dat je bestaat (niemand kan je zien) en vraagt je om dat te bewijzen door een dorre bloem weer tot bloei te laten komen. Iets verderop ligt een rijpe tros druiven waar je genoeg tijd uit kunt persen om de bloem nieuw leven te geven.
Pure magie natuurlijk, maar het vertaalt zich best logisch naar simpele handbewegingen met de twee Move-controllers (die verplicht zijn om Déraciné te spelen). Die gebruik je ook om rond te teleporteren – vrij rondlopen kan niet – en om voorwerpen te bekijken. Het spel bestaat zeker voor de helft uit objecten inspecteren, oppakken of meenemen en ergens anders plaatsen. Wat dat betreft is het een aardig kla ieke adventuregame. Je struint net zolang door de gangen en kamers van de kostschool tot je het juiste voorwerp hebt gevonden, en vervolgens de juiste persoon of plek om interactie mee te hebben.
Jij bent de Faerie
De twist is dat je als Faerie (en als speler) eigenlijk buiten de tijd om bestaat. Zie het voor je als een spel dat vrijwel de hele tijd op pauze staat, terwijl jij als enige wel kunt bewegen. In de verschillende hoofdstukken waarin Déraciné is opgedeeld wordt zo steeds een kort scenario geschetst, met de leerlingen van de kostschool als stillevens. Zij beelden hun bewegingen door het huis uit, zij het grotendeels zonder bewegend beeld. In plaats daarvan zie je door de hele school hun silhouetten staan, waaraan steeds een gebeurtenis is gekoppeld. Door een beetje te experimenten ontdek je dat je vaak een voorwerp kunt pakken dat zij bij zich dragen, waarna de herinnering van de bijbehorende gebeurtenis wordt afgespeeld. Zo krijg je meer te weten over het mysterie rondom de kostschool en zijn bewoners.
Bij deze stillevens komt ook het puzzelelement om de hoek kijken. Ieder scenario heeft een gewenste afloop, maar daarvoor is wel wat manipulatie aan jouw kant vereist. Als je het aan de kinderen zelf overlaat, dan gebeuren er weinig vrolijke dingen, want het is niet alsof Hidetaki Miyazaki na Bloodborne en Dark Souls ineens een opbeurend spel heeft gemaakt. Als de Faerie op de schouder van de kinderen is het aan jou om ervoor te zorgen dat de weeskinderen geen verkeerde besli ingen maken. Dat doe je bijvoorbeeld door de sleutel van de achterdeur op ‘magische’ wijze te laten verdwijnen, zodat de jongste van het stel niet tijdens een hevige storm het huis uit kan rennen. Verwacht geen wereldschokkende puzzels, maar ze volgen wel altijd een zekere logica en zijn steeds weer creatief.
Tijdwijziger
Zodra je de ‘ideale’ uitkomst van een scenario in gang hebt gezet, mag je door naar het volgende hoofdstuk, waarmee je ook gelijk een sprong door de tijd maakt. Déraciné gaat in die zin meer over tijdreizen en de effecten daarvan, dan over het geven en nemen van tijd. De keren dat die spelmechaniek wordt gebruikt zijn op één hand te tellen. Je bent vooral bezig met het wijzigen van de tijdlijn, in de hoop dat je het boven de kostschool hangende noodlot af kunt wenden.
De manier waarop Déraciné naar dat doemscenario toewerkt, is bijzonder geslaagd. De eerste paar hoofdstukken laat het je vrolijk deelnemen aan de speelse activiteiten van de kinderen. Het doet je vergeten dat niet alles helemaal in de haak is. Dat dringt pas weer door als het eigenlijk al te laat is. En dan slaat de game ineens een zwaarmoedige toon aan. Hoewel de tijd stil staat en er dus nooit sprake is van haast, voel je op die momenten wel degelijk urgentie. Met een onbehaaglijk gevoel race je door de gangen, uit angst dat je niet op tijd bent, of dat de tijd van de weeskinderen op is. Vanaf dat moment laat het spel je niet meer los.
Vreemde Move
Helaas is Déraciné niet helemaal op die spanning gemaakt. Je wijst met je Move-controllers steeds de volgende vaste plek aan waar je naartoe wilt bewegen. Dat werkt prima als je rustig aan het rondkijken bent, maar op de momenten dat er gevaar dreigt, voelt het heel vreemd om jezelf stelselmatig van plek naar plek te teleporteren. En als je het juist zo snel mogelijk doet, voelt het ook raar aan. Het valt daarom maar moeilijk te verklaren waarom het spel twee Move-controllers vereist. Die verplichting maakt de doelgroep alleen maar kleiner, en het spelplezier niet per se groter. Het voelt ook niet alsof de game zonder deze besturing niet had kunnen bestaan. Heb je nou toch al een PlayStation VR-bril en twee Move-controllers liggen, geef Déraciné dan ooit eens een kans. Want noviteit kent geen tijd .
Déraciné is vanaf 6 november verkrijgbaar voor de PlayStation 4. Het spel vereist een PlayStation VR-bril en twee PlayStation Move-controllers.