Dead Space 2 | Gamer.nl

Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.


Het eerste uur van Dead Space 2 is voor zowel ons als hoofdpersoon Isaac Clarke nog wat onwennig. We zijn inmiddels drie jaar verder, maar voor hem lijkt er geen dag voorbijgegaan sinds het eerste deel. Toch mist hij de overtuiging waarmee hij toen zijn problemen wist te ontleden. De gameplay schikt zich gelukkig aan de opstartmoeilijkheden van de nog roestige engineer en loopt niet te hard van stapel. Dead Space 2 voelt de eerste hoofdstukken dan ook vooral als een herziening van het eerste deel. Isaac worstelt ondertu en met zijn verleden en is daar samen met het handjevol Necromorphs wel zoet mee. Hoe meer ledematen in het rond vliegen, des te groter het slachtfeest van herkenning. Terwijl we als speler steeds meer in onze vertrouwde rol groeien, begint het bij Isaac echter te wringen. Het komt hem net allemaal te bekend voor. Hij is niet ternauwernood ontsnapt aan het lot dat de Marker voor hem in gedachten had om zich drie jaar later weer in dezelfde situatie te bevinden. Deze keer moet het anders, deze keer moet het eens echt klaar zijn. De hoogste tijd om officieel kennis te maken met Isaac 2.0.

Isaac 2.0

Hoewel het niet meteen opvalt en hij er zelf waarschijnlijk anders over denkt, zit Isaac in Dead Space 2 een stuk beter in zijn vel. Zijn pak is strakker aangemeten en voelt meer aan als een tweede huid dan een ‘hud’. De verbeteringen aan de besturing vallen direct op wanneer je op een gevloerde vijand stampt, wat heerlijk soepel werkt en daarom minstens net zo bevredigend. Ook is Isaac net wat wendbaarder. Zowel de kinetische krachten als Stasis keren terug en deze keer vult de energie vereist voor Stasis zich na verloop van tijd vanzelf aan. Er zijn nog altijd Stasis Packs en oplaadpunten, maar ook zonder die hulpmiddelen kun je dus regelmatig vijanden en objecten vertragen. De drie wapens bij uitstek, de Plasma Cutter, Line Gun en Ripper, liggen ook weer voor je klaar, al is de besli ing welke wapens je mee op pad neemt er niet makkelijker op geworden. De Javelin gun, Seeker Rifle en Force gun vormen slechts een kleine greep uit wat er nog meer voor het oprapen ligt aan blauwdrukken, en ieder wapen heeft daarbij ook een alternatieve schietmodus. Met minstens net zo veel soorten vijanden is het verstandig om een gevarieerde selectie mee te dragen, zodat je altijd van tactiek kunt wi elen.

Het is duidelijk dat Isaac in Dead Space 2 teert op de ervaring die hij tijdens zijn eerste gruwelijke avontuur heeft opgedaan. Van Necromorphs ligt hij al lang niet meer wakker. Die slapeloze nachten komen op rekening van het schuldgevoel dat hij met zich meedraagt. In het eerste filmpje zien we namelijk hoe Isaac zijn geliefde Nicole aanmoedigt om op de USG Ishimura te gaan werken, en hoe dat is afgelopen mag bekend zijn. Het verhaal van Dead Space 2 staat daarom vooral in het teken van Isaac's zoektocht naar vergeving, van hemzelf maar ook van Nicole. Zij manifesteert zich als een personificatie van zijn problemen en schroomt ook niet om confronterende gesprekken aan te gaan. Het blijkt dat Isaac nog een flink verwerkingsproces voor de boeg heeft, voor hij definitief af kan rekenen met zijn verleden. Stukje bij beetje krijgen we meer te weten over zijn gevoelens, maar tegen de overlevenden die zijn pad kruisen laat hij maar weinig los. Hij toont dan juist een sterke resolutie om het probleem bij de wortels aan te pakken. Of die rol nu wegens omstandigheden niet voor hem is weggelegd of dat het ligt aan de uitwerking, deze momenten komen een stuk minder uit de verf. De andere personages willen ook iets te snel en iets te graag hun emotie in de mix gooien. Gelukkig is de interne strijd van Isaac dermate intere ant dat er nauwelijks noodzaak is voor een subplot.

Gameplay 2.0

Terwijl Isaac nu zelf ook spreekt, snoert hij de schreeuwende Necromorphs nog altijd hardhandig de mond. Ervaring of niet, het levert bloedstollende gameplay op. Wel is de insteek veranderd ten opzichte van het eerste deel en draait het meer om actie. Waar je drie jaar terug nog met je vinger strak om de schietknop de verlaten gangen afstruinde om af en toe uit schrik een kogel af te vuren, zul je de knop nu eerder panisch in blijven drukken. De angst zit hem meer in omgevingseffecten en minder in vreselijke schepsels die plotseling voor Isaac zijn neus staan. Die kennen we inmiddels wel, dus zo’n vreemde rolverdeling is het niet. De Necromorphs hoeven alleen nog maar voor spanning te zorgen en komen uit alle hoeken en gaten gekropen om die belofte in te lo en. Minder geslaagd is het wanneer zij in oude gewoontes vervallen en ons angst aan proberen te jagen. De eerste keer wil het nog wel, maar helaas wordt de kunstgreep veelal gelijk daarna opnieuw van stal gehaald. De tweede, derde en vierde Necromorph die denkt de schrik van ons leven te gaan bezorgen hoeft niet op sympathie te rekenen.

Dead Space 2 ontleedt zijn eigen genre en legt het vergrootglas op ’survival’ in plaats van ‘horror’. Heb je het eerste deel nog vers of rooskleurig in het geheugen, dan zorgt die verandering mogelijk voor gemengde gevoelens. Accepteren dat Isaac nu een man van actie is vergt daarbij een behoorlijke omschakeling in speelstijl. De wapens moeten vaker uit de kast en kunnen pas weer opgeborgen worden nadat de hele ruimte vol ligt met buitenaardse smurrie. Het is een kwestie van snel reageren, optimaal gebruik maken van de verschillende wapens en zorgen dat het aantal nog niet geamputeerde ledematen sneller opraakt dan de ammunitie. Verwacht na enkele pittige mutantes geen rustmoment en je zult zien dat de bijna agre ieve gameplay en Dead Space perfect bij elkaar pa en. Niet zo gelukkig is de combinatie van diezelfde gameplay en de bevoorrading van munitie in het spel. Met zoveel verschillende wapens die ieder hun eigen magazijngrootte hebben, raakt het systeem nog wel eens van slag. Kogels voor de Line Gun zijn leuk, maar niet wanneer er vanuit iedere hoek een tegenstander naar Isaac toesnelt. Het spel maakt echter geen onderscheid tu en kwantiteit en kwaliteit, logisch maar daarom niet minder vervelend.

Dead Space 2.0

Spreek je na het lezen van bovenstaande beweringen schande over de richting die het vervolg is opgegaan, dan zul je het plezier uit de sfeer moeten proberen te halen. Het beklemmende van de USG Ishimura heeft plaatsgemaakt voor een overkoepelend naar gevoel. Lege kinderklasjes, verlaten slaapvertrekken en een door Necromorphs ingenomen sportveldje zetten de toon en versterken het besef dat de infectie ook in The Sprawl aardig heeft huisgehouden. Alles wat ooit ontworpen is om ruimte te bieden aan een leefkolonie staat nu in het teken van dood en verderf. Nog van geen kwaad bewuste bewoners liggen verminkt op bed en de tekenspullen van kleuters netjes op hun met bloed overgoten schoolbankjes. Het oog voor detail brengt de ooit nog drukbevolkte maar nu uitgestorven locaties toch weer tot leven en maakt het contrast met de harde werkelijkheid zo des te schrijnender.  

Het geluid van een afgaande wekker doet ons beseffen dat het voor vrijwel iedereen binnen The Sprawl te laat is, en dat de mystieke kracht van de Marker een volledig ruimtestation als slachtoffer heeft geëist. Hadden we al gezegd dat het van Isaac echt eens klaar moet zijn? Hij is niet alleen een man van actie, maar heeft dus ook een duidelijke mi ie te voltooien: het vernietigen van de Marker . En hoewel hij recht op zijn doel afgaat, wordt hij uiteraard weer meerdere malen omgeleid. Waar Dead Space 2 in uitblinkt, en waar zijn voorganger wat steekjes liet vallen, is hoe het die uitstapjes tot bijzonder boeiende gameplay omtovert. Ieder hoofdstuk heeft wel iets wat buiten de contouren van het normale schietwerk treedt - denk aan een dodelijke variant van 1 tegen 100 bovenop een gigantische boormachine - en daardoor voelt het spelverloop erg gevarieerd aan.

Dead Space 2 is niet wat Dead Space had moeten zijn, zelfs niet wat het had kunnen zijn. Het vervolg heeft enkel flink uit kunnen pakken omdat al veel van het werk door zijn voorganger is verzet. Niet alleen neemt Dead Space 2 een sterke positie in binnen zijn universum, met een multiplayermodus - die we buiten een preview helaas niet hebben kunnen testen - en een HD-remake van Dead Space: Extraction op de PS3-versie is het ook als lo taande titel een compleet eindproduct. De multiplayer lijkt in ieder geval vermakelijk genoeg, maar zal bij de meeste spelers geen blijvende indruk achterlaten. Maar daar gaat de singleplayer ongetwijfeld voor zorgen.  


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou