Het is zeer zeker onbedoeld, maar het lolligste aan Dead Rising 3 is aanvankelijk vooral dat het technisch niet strookt met de verwachtingen die je hebt van een next gen-console. Het is bijna alsof de game de draak steekt met zijn gedateerde roots. Eet iets, draagt het levensbalkje je ergens na het starten van de singleplayer op. Hoofdpersonage Nick Ramos pakt na drie keer drukken op ‘B’ een zakje chips op van de grond (je moet er écht goed naast gaan staan), brengt de zak naar zijn mond met ‘X’ en giet talloze onzichtbare chipjes, uit de nog dichte zak, zijn keel in. En nee, kauwen, daar doet Ramos niet aan.
Meer zombies
Als je dan voor je tv zit, enigszins verbouwereerd, word je zo snel duidelijk dat Dead Rising 3 geen launchgame is als Forza Motorsport 5, Ryse en Killzone Shadow Fall. Grafisch imponeren was nauwelijks een doelstelling van ontwikkelaar Capcom Vancouver. Toch wil dat niet zeggen dat Dead Rising 3 geen afstand heeft overbrugd sinds het vorige deel. Zoals al werd uitgelicht in talloze trailers, barst het in het derde deel van de zombies - zoveel zombies dat ze collectief best wel indrukwekkend kunnen zijn. Dusdanig dat je dan in ieder geval het gevoel hebt op een next gen-console te spelen.
In Dead Rising 3, tien jaar na de gebeurteni en in Dead Rising 2, maken de zombies dus nog altijd onlosmakelijk onderdeel uit van het straatbeeld. Hoofdpersonage Nick Ramos wandelt aanvankelijk in zijn uppie door de straten van Los Perdidos. Zijn doel is binnen zeven dagen de stad te verlaten. Deze tijdlimiet is niet meer zo bindend en onverbiddelijk als vanouds, alleen in de moeilijkere Nightmare-modus. Dead Rising 3 leunt zo iets meer naar toegankelijkheid dan de vorige delen. Je hebt daardoor meer de mogelijkheid ongemoeid en zonder het constante dreigen van een tikkende klok de omgeving te verkennen.
Combineer, met mate
Al die tijd gebruik je meestal om zo veel mogelijk zombies extra dood te maken. De zwervende ondoden zijn namelijk de voornaamste inkomstenbron van je ervaringsbalkje. Ook het derde deel kent de rollenspelelementen die eerdere delen rijk waren: stijg in level, verdien punten en geef ze uit om bijvoorbeeld meer schade te doen of nieuwe moves te leren. Upgraden is echter vooral broodnodig voor het uitbreiden van de ruimte in je inventory. Standaard kan Ramos maar vier items met zich mee dragen, wat wel heel karig is. Zeker als je vier wapens gebruikt. Als je dan iets wilt eten, moet je eerst een wapen droppen, het eten oppakken en nuttigen, en vervolgens het weggegooide wapen weer oprapen. Dat wordt logischerwijze heel snel heel irritant.
Desondanks heb je altijd meerdere wapens nodig, want ze staan in het kader van je belangrijkste doel: overleven. Het arsenaal in Dead Rising 3 is zoals verwacht vrij overweldigend. Vrijwel alles – tuinmeubilair, gameconsoles, bouwtuigen - is inzetbaar in je strijd tegen de immer in aantallen groeiende zombies. Die strijd wordt pas echt intere ant als je wapens leert combineren. Een machete met een kettingzaag is immers indrukwekkender dan een machete zonder kettingzaag.
Nieuw in de serie is dat het combineren nu ook mogelijk is bij voortuigen. Het samensmelten van een stoomwalser met een motor laat weinig aan de verbeelding over. Het resultaat walst probleemloos over iedere zombiemeute heen. Hierbij ben je helaas gebonden aan bestaande blauwdrukken, die je altijd nabij de voertuigen en wapens vindt waar ze betrekking op hebben. Experimenteren is niet aan de orde: het spel benadrukt nadrukkelijk wanneer je welke combinaties kunt uitvoeren. Helaas, want zulke vernuftige ‘Eureka!’-momenten had het al zo rechttoe rechtaan Dead Rising 3 wel kunnen gebruiken.
Vervalt in simpele actie
Het is niet zo dat Dead Rising 3 je constant aan het handje pakt en je zo langs alle basisbeginselen van het zombie killen leidt. Het probleem ligt bij de rechtlijnigheid. Het derde deel geeft je op enkele mi ies na simpelweg te veel opdrachten die niet spannend of ludiek zijn. Je bent heel veel aan het reizen voor opdrachtgevers, wat na verloop van tijd echt een crime wordt. Begrijp ons niet verkeerd: er is genoeg te doen. Dead Rising 3 barst van de zombies, rpg-elementen en andere overlevenden die je moet redden (lees: zijmi ies, al zijn die zelden spannend). Maar daarbij geldt wel dat je het vermaak vaak zelf moet creëren, want het spel situeert je zelden in situaties die breken met het bekende.
Daarbij is het doden van zombies op een gegeven moment gewoonweg niet leuk genoeg meer. Met name als het combineren van wapens en voertuigen je niet meer kan verra en, valt er niet zoveel meer in Los Perdidos te beleven. Dan vervalt Dead Rising 3 in een simpele actiegame, die teert op de hele wi elvallige mi ies die vaak net niet bizar genoeg zijn. Dat gevoel van ‘heh, wanneer mag ik nou eens losgaan’ kwam bij ons al halverwege de zeven uur durende singleplayer dagen. We waren daarna vooral bezig locatie na locatie af te gaan, zombies te vermijden en ons mi iedoel zo snel mogelijk te behalen.
Leuker in coöp
Dead Rising 3 geeft je alle vrijheid, maar dat werkt het spel een beetje tegen. Je wordt constant van hot naar her gestuurd om op verkenningstocht te gaan, maar je komt zelden in situaties waarbij je de behoefte hebt om meer te verrichten dan het broodnodige. Dead Rising 3 focust zich vooral op de lol van het op ludieke manieren neermaaien van talloze zombies, het liefst zo veel mogelijk tegelijkertijd. Toegegeven, daar hebben we ons enorm mee vermaakt, maar zeker geen uren achter elkaar. Daarvoor is het inslaan op hordes zombies simpelweg niet ludiek genoeg.
We plaatsen daar wel een hele belangrijke kanttekening bij: dit gaat in mindere mate op als je de game met een maatje via Xbox Live speelt. De actie die doorgaans in de singleplayer verveelt, staat online garant voor lachen, gieren, brullen. Zeker in de combovoertuigen, met één iemand achter het stuur en de ander achter het machinegeweer, hebben we ons heel goed vermaakt. Bizarre situaties komen in coöp vaker voor, wat het eigenlijk zonde maakt de game in je uppie uit te spelen.