Sportgames zijn er inalle soorten en maten. Je hebt voetbalgames, basketbalgames, honkbalgames,ijshockeygames en Formule 1-games. Maar ook minder voor de hand liggendesporten komen wel eens in aanmerking voor een ‘vergaming’. Het meest recentevoorbeeld is wel Rockstar Games Presents: Table Tennis, een uitermate degelijkeen verra ende game rond het aloude tafeltennis. Met iets minder budget draaide10Tacle Studios Belgium de judogame David Douillet Judo in elkaar, met in detitel een Franse judoka die goed is voor twee maal Olympische goud in dezwaargewichtcategorie. Kan men de judosport die nog niet eerder als basis vooreen game diende, net zo succesvol in gamevorm gieten als de mensen van RockstarGames deden met tafeltennis?De meeste sportgames beginnen met een flitsende montage vanbeeldmateriaal van de mooiste, meest ontroerende en spectaculaire momenten vande sport die in de desbetreffende game aan bod komt. In het prachtigvormgegeven hoofdmenu tref je een weelde aan opties, op de achtergrond klinktde uitgebreide soundtrack vol hits van bekende bandjes, DJ’s, zangers enzangere en. Het spel zelf biedt eens spectaculaire 3D weergave, bekendecommentaarstemmen, de échte namen en het échte uiterlijk van tientallen atleten.Van al dit moois hoef je in David Douillet Judo niets te verwachten. David Douillet Judo blinkt uit in soberheid. Na driestatische logo’s beland je in het hoofdmenu, waar je keuze hebt uit een viertalopties. Op de achtergrond klinkt opzwepende muziek die niet zou mi taan in eenarcadehal uit de jaren 80 en hetzelfde geldt voor het geluid dat uit jespeakers klinkt, wanneer je tu en de verschillende menuopties heen en weerschakelt. Je kunt kiezen voor een enkel potje, een kampioenschap, decarrièremode of een training e ie.Ook in het spel zelf is het soberheid troef. Je kunt kiezenuit acht bestaande judoka’s en daarnaast kun je later David Douillet zelf ooknog vrijspelen. Helaas zijn noch Dennis, noch Eelco van der Geest in het spelaanwezig, een unicum! Grafisch is het spel nog best aardig, waarbij hetuiterlijk en de animaties van de judoka’s vooral erg verzorgd zijn. Deomgevingen zijn mi chien wat kaal en statisch, maar het is vooral het geluiddat de audiovisuele beleving de das om doet. Het publiek juicht continudezelfde sample en reageert niet dynamisch op wat er op de mat gebeurt. Omdat David Douillet Judo voor de meeste mensenwaarschijnlijk de eerste judogame zal zijn, is een training e ie zeker aan teraden voordat je aan het spel begint. Deze trainingsmode is behoorlijkuitgebreid en leidt je stap voor stap door de opties in het spel. De hele gameis in het Nederlands, maar alle gesproken tekst is in het Frans met Nederlandseondertitels. Waarom niet in het Engels zul je denken? Wel, het spel is nognooit in Engeland op de markt gekomen, dus er is simpelweg geen Engelselokalisatie. Daarbij komt ook dat David Douillet een Fransman is en dat hijdegene is die je in de trainingsmode begeleidt. Het spelprincipe van David Douillet Judo is anders dan dievan welke andere game dan ook, maar het spel leunt nog het dichtste aan bij eendansgame. Het spel verschilt in ieder geval ruimschoots van een normale beat ‘mup want zinloos op de knoppen rammen is er zeker niet bij. Onder in beeld verschijnennamelijk, afhankelijk van de situatie, een aantal knoppen waarmee je eenbepaalde judoworp kunt starten. Wanneer je deze knop indrukt, schuift eenknoppensequentie in beeld die je zo dicht mogelijk bij het ideale moment dientin te drukken. Bij je tegenstander verschijnen tegelijk knoppen voortegenaanvallen. Wie zijn knoppen het beste indrukt, wint doorgaans de worp enwordt beloond met een waardering, van Koka tot Ippon. Bij een Ippon of tweeWaza Ari is het gevecht voorbij. Toch is David Douillet Judo meer dan een dansgame op dejudomat waarbij het erom gaat wie tijdig zijn knoppen indrukt. Er komt namelijkook wat tactiek bij kijken. Zo heb je telkens keus uit drie verschillendeknoppensequenties die tegelijk het beeld inschuiven. De ene biedt meeruitdaging dan de andere, en dus ook meer risico tot falen. Afhankelijk van hoeje ervoor staat en wat de fysieke conditie van je tegenstander is, is hetverstandiger om een makkelijke of een moeilijke toetsencombinatie uit tevoeren. Hoewel het aanvankelijk allemaal leuk klinkt, blijft demanier van spelen eigenlijk het gehele spel aanvoelen als een uit de handgelopen minigame. Je hebt het allemaal vrij snel onder de knie en binnen dekortste keren win je moeiteloos je gevechten op de hoogste moeilijkheidsgraad.Maar dat is niet het ergste, het grootste probleem is dat je de grip verliestmet wat er eigenlijk op het beeld gaande is. Men heeft weliswaar geprobeerd ombepaalde knoppen te koppelen aan een bepaald soort bewegingen (driehoekje zijnje armen, vierkantje je heupen en kruisje je benen), maar je hebt eigenlijknergens het gevoel dat je echt dat personage bestuurt dat op het schermbeweegt. Als alternatief is het trouwens mogelijk om ook zonder de knoppenonder in beeld te spelen, maar het enige verschil is dat ze dan onzichtbaarzijn. Het spel is echter zo gemaakt op deze visuele hulp, dat het zonder haastniet speelbaar is of je moet heel veel hebben geoefend.