Het is donker. Ik tast mijn omgeving af op zoek naar een herkenningspunt. In de verte zie ik het vage schijnsel van wat een computerscherm lijkt te zijn. Ik probeer erheen te lopen, maar wat in het licht bekend terrein is, voelt in de duisternis als een onzichtbare hindernisbaan. Vreemde geluiden kietelen mijn zintuigen, terwijl ik me afvraag waar het object ligt dat ik zoek. Plots blijf ik ergens achter haken en stort ik met een korte schreeuw ter aarde. Het licht schiet aan, ik draai me om en zie tot mijn verbazing mijn vriendin in de deuropening staan. “Wat ben je in godsnaam aan het doen in het donker?”, vraagt ze. “Ik ben op zoek naar een pen”, verzucht ik, terwijl ik met een harde klap weer terug in de realiteit ben gekomen.

De spellen van Jonathan Boakes, de maker van deze game, vergen een hoge mate van inlevingsvermogen. Je moet je afsluiten van je omgeving, en bij voorkeur met het licht uit spelen. Het horrorverhaal van Dark Fall: Lost Souls is verpakt in een ouderwetse point-and-click adventure. De spelwereld wordt weergegeven door middel van stilstaande plaatjes waar je doorheen navigeert door te klikken op de hoeken van elk plaatje. Lost Souls vertelt het verhaal van Amy Haven, een meisje dat precies vijf jaar geleden verdween in de buurt van het treinstation en hotel van Dowerton. Jij kruipt als speler in de huid van de politie-inspecteur die destijds belast was met de verdwijning van het meisje in een poging om de zaak alsnog op te lossen.

Mysterie

Lost Souls is het derde spel in de Dark Fall-reeks, maar je hebt geen kennis nodig van de vorige delen om het verhaal te kunnen begrijpen. Het eerste deel speelde zich ook af in Dowerton, maar vertelde een ander verhaal. Boakes vond dat hij nog een verhaal te vertellen had rond deze locatie en zodoende bezoeken we het treinstation en het hotel nogmaals. In de jaren die voorbij zijn gegaan sinds het eerste deel zijn het treinstation en het hotel nog verder vervallen geraakt. De grandeur van de gebouwen is nog wel deels te herkennen, maar het zit verstopt onder een laag stof, spinnenwebben en afbrokkelende specie.

Tijdens je speurtocht langs de verschillende locaties die het treinstation en het hotel te bieden hebben, vind je regelmatig krantenknipsels, briefjes of andere aanwijzingen waarmee je dichter bij het oplossen van het mysterie komt. Wat waart er in de duisternis rond? Wat is er met Amy gebeurd? Leeft ze misschien nog? Het spel kent geen systeem waarbij er automatisch een soort dagboek bijgehouden wordt met daarin alle waardevolle informatie. Hierdoor ben je aangewezen op het oude, vertrouwde notitieboekje. Na enige tijd spelen staan de verschillende aantekeningen kriskras door elkaar gekrabbeld tot een haast onkraakbare cijfercode. Het heeft zo zijn charme en draagt zeker bij aan de sfeer van het spel.

Sfeervol

Want sfeervol is Lost Souls zeker. Het is Jonathan Boakes gelukt om een duistere, grimmige sfeer neer te zetten zonder al te veel goedkope schrikeffecten in het spel te verwerken. Het voelt alsof er een duistere kracht continu over je schouders meekijkt vanuit de schaduw, maar dat gevoel zit voornamelijk tussen je oren. Ondanks dat er vrij weinig daadwerkelijk op het treinstation gebeurt, is het voor iedere speler weer een andere ervaring, afhankelijk van zijn inlevingsvermogen.

Het spel kent ook enkele minder goed uitgewerkte elementen. Zo krijg je net als in het eerste deel nauwelijks een band met de protagonist. Het voelt nogal klinisch. Alsof er een kleine afstand is tussen het hoofdpersonage en de speler. Daarnaast is het stemmenwerk van middelmatige kwaliteit. Gelukkig zijn de overige geluidseffecten wel goed uitgewerkt wat bijdraagt aan de uitstekende griezelige sfeer.

Puzzelen

Alle benodigde objecten om de puzzels op te lossen zijn duidelijk te herkennen zonder dat ze als een zere teen uitsteken in de spelwereld. De puzzels zelf zijn goed bedacht. Het is verfrissend om te zien dat er niet gekozen is voor puzzels op de meest ongeloofwaardige plaatsen, maar dat elke puzzel ook daadwerkelijk in zo'n omgeving kan voorkomen. Zo moeten er uiteraard codes gekraakt worden van deuren, maar is dat ook logisch wanneer je de personeelskamer van het station binnen probeert te komen.

Verder moeten er de nodige objecten gezocht worden die aan de inventaris toegevoegd kunnen worden. De inventaris ziet er jammer genoeg vrij knullig uit ondanks zijn functionaliteit. Hier had vast wel iets meer aandacht aan geschonken kunnen worden om het wat meer naar het niveau van de rest van het spel te tillen. Jonathan Boakes weet met Lost Souls niet het niveau te evenaren van Dark Fall: The Journal, maar desondanks is ook dit derde deel een uitstekende point-and-click adventure geworden waar fans van het genre van zullen smullen. Laatste halte: Dowerton Station.