Wat boven en onder is wordt naarmate je verder speelt in Dandara steeds onduidelijker. De camera draait in deze 2D-platformer regelmatig een kwartslag om het overzichtelijk te maken, maar daardoor zou je bijna vergeten dat er allerlei duizelingwekkende sprongen worden gemaakt. Aan lopen doet Dandara namelijk niet. Als onzichtbare hand stuur je haar naar de volgende bestemming door te richten en vervolgens te lanceren naar haar nieuwe positie.
Metroidandara
Hierdoor is Dandara voor het merendeel prima te spelen met een controller, maar ook met een touch-scherm. Terwijl je de wereld van Salt verkent, stuitert Dandara door de krappe gangen rond. Het spel is een echte Metroidvania, waarin je nieuwe vaardigheden vindt die vervolgens weer elders in de aaneengesloten wereld zijn toe te pa en. Zo kan Dandara een speciaal schot afvuren, waarmee zwakke muren opgeblazen kunnen worden, en is er een artefact te vinden waarmee eeuwenoude machines weer in werking gesteld worden.
Dat klinkt allemaal mi chien best bekend, maar Dandara heeft zo’n vreemde en unieke sfeer dat het geheel toch echt meer voelt als de zoveelste indie-Metroid. Van de subtiele muziek tot de droomachtig vormgegeven vriendelijke personages die je zo nu en dan tegenkomt, draagt het allemaal bij aan het werkelijkheid maken van deze mysterieuze realiteit. Dat het spel, gemaakt door Latijns-Amerikaanse ontwikkelaars, losjes inspiratie haalt uit Braziliaanse historie en kunst, helpt daar aardig aan mee.
De Dark Souls van Metroidvania
Op het gebied van gameplay is Dandara alleen wat minder consistent. In de eerste helft van het spel is de unieke manier van door de wereld bewegen nog goed te pruimen. Er zijn zo nu en dan vijanden in de verschillende kamers aanwezig, maar door hun voorspelbare gedrag zijn hun aanvallen prima te ontwijken. Dandara heeft bovendien een uitgebreid arsenaal van projectielen die wel even opgeladen moeten worden voordat ze afgevuurd kunnen worden. Dat zorgt geregeld van spannende shoot-outs waarin je schoten goed moet timen en veelvoudig moet ontwijken.
Het spel vindt ook een heleboel creatieve manieren om de doolhofachtige wereld vol te stoppen met geheime routes en extra vaardigheden. Wie goed kijkt en zoekt wordt rijkelijk beloond met kostbaar zout dat in Dandara’s tent ingewi eld kan worden voor meer hartjes of speciale aanvallen. Ben je te ver van de tent verwijderd en sneuvelt ze, dan blijft de verzamelde berg zout ook achter. Vervolgens heb je net als in Dark Souls een laatste kans om deze verworven valuta terug te winnen, door deze plek heelhuids nog een keer te bereiken.
Inconsistent avontuur
Vooral in de eerste helft werkt deze combinatie van stijlen nog prima, maar naarmate Dandara’s avontuur vordert begint de beperkte bewegingsvrijheid en de vrij hoge moeilijkheidsgraad te irriteren. Het spel begint steeds meer te eisen van hoe snel en exact Dandara moet bewegen om niet geraakt te worden. Soms raakt Dandara zelfs verstrikt in aanvallen, waardoor je met een volle levensbalk toch ineens het loodje kan leggen. Het voelt extreem oneerlijk en het lijkt ook niet te pa en bij de besturing, die zulke exacte bewegingen niet bepaald makkelijk maakt.
Het absolute dieptepunt hiervan is te vinden bij de allerlaatste eindbaas, die zo veeleisend is dat het bijna niet te doen is. Met twee vormen en de constante dreiging om verdrukt te worden, is het een domper op een game die het een paar uur daarvoor nog zo goed voor elkaar had. Hoe anders is dat bij een van de eerdere eindbazen van de game, die juist op geniale wijze inspeelt op wat Dandara zo tof en uniek maakt. Hierin stuiter je door het binnenste van een cirkelvormige machine om het gevaar van binnenuit te vernietigen. Deze baas voelt als de perfecte samensmelting van wat Dandara wel goed weet te maken, zonder iets van zijn uitdaging en eigen smoel te verliezen.
Dandara is verkrijgbaar voor de Nintendo Switch, PlayStation 4, Xbox One, iOS, Android en pc. Voor deze review is Dandara gespeeld op de Switch.