Het lijkt zo voor de hand te liggen: een first-person shooter in vr. Je kijkt toch in Call of Duty al door de ogen van de hoofdpersoon? Helaas, op het moment dat je een dergelijke game één op één naar vr overzet is het eindresultaat een nachtmerrie. Het probleem is het rondlopen met controller of muis/toetsenbord. Dat blijkt namelijk helemaal niet prettig te werken in vr. Het voelt meer als rondrijden op een Segway dan als lopen, en bovendien zorgt de kunstmatige beweging ervoor dat je heel snel mi elijk wordt.
Veel vr-games proberen dit probleem van simulatieziekte op te lo en met teleportatie. Je flitst in één keer naar een nieuwe locatie, wat inderdaad voorkomt dat je mi elijk wordt. Maar hoewel teleportatie in rustige adventuregames heel goed werkt, voelt het in actiegames vaak ongeloofwaardig. Tenminste, tot nu toe.
Damaged Core doet namelijk iets heel slims: je bent geen ‘gewoon mens’ maar een stuk software dat de controle over kan nemen van robots en voertuigen. Je kunt dus ‘zelf’ niets, maar op het moment dat je naar het lichaam van een vechtrobot flitst (je doet dit door er naar te kijken en op A te drukken) heb je de beschikking over de wapens en mogelijkheden van die robot.
In de fictie van Damaged Core is er echter wel een beperking: op het moment dat jij als software het lichaam van een vijandelijke machine overneemt, ziet deze machine dit als een virusaanval en als ‘beveiliging’ wordt je bewegingsvrijheid uitgezet. Uiteraard is dit alles een manier van de makers om de gevreesde simulatieziekte tegen te gaan. Maar het netto resultaat is een ontzettend spannende schietgame waarin je constant van robot naar robot teleporteert om tijdelijk gebruik te maken van nieuwe wapens. Je richt door te kijken (dit spel moet je eigenlijk staand spelen om 360 graden rond te kunnen draaien) en je schiet met de trekker van de Xbox-controller.
Het spel voelt op geen enkel moment statisch. Sterker nog: stilstaan betekent doodgaan. Want als de robot die je onder controle hebt wordt opgeblazen met jou er in, dan is het game over. Oftewel: terug naar het laatste checkpoint.
Progre ie
In eerste instantie zijn de levels recht-toe recht-aan. Eenvoudige, mensachtige robots vallen aan en jij kunt hun a ault rifles tegen hen gebruiken. Maar hoe verder je vordert in de campaign, hoe meer verschillende doodsmachines verschijnen. Zo zijn er enorme Mechs met zeer zware wapens, die je alleen kunt overnemen als je eerst hun schouderwapens hebt uitgeschakeld. Ook verschijnen vliegende drones die tapijtbombardementen uitvoeren, die je pas kunt innemen na het verslaan van hun helper-drones. En er zijn snipers, raketwerpers en varianten op eerdergenoemde mensachtige robots met nieuwe wapens.
Dynamiek
Het is die dynamiek die Damage Core onderscheidt van de vele ‘gallery shooters’ die vr op dit moment overspoelen. In een gallery shooter sta je op één plek en komen de golven aanvallers (of dat nu zombies zijn, soldaten of robots) op je af. Gallery shooters zijn inmiddels voor vr wat minigamecollecties waren voor de Wii: een snelle manier om ‘even’ iets voor vr te maken. Leuk voor een paar minuten maar niet boeiend genoeg voor een volwaardige campaign.
Damaged Core voelt werkelijk als een vr-versie van een traditionele first-person shooter omdat je gedwongen wordt het hele speelveld te benutten.
Hoewel het spel iets te vaak leunt op het scenario waarbij je een NPC onder een krachtveld moet beschermen tegen golven aanvallers, zijn er gelukkig voldoende momenten van afwi eling. Leuk zijn bijvoorbeeld de snipermi ies, waarbij je van een afstand een oprukkende soldaat moet beschermen tegen bewakingsbots. Ook zijn er korte stealthmi ies waarin je robots moet overnemen om beveiliging ystemen te hacken.
De nadruk ligt zoals gezegd op grote chaotische veldslagen waarin je zo veel mogelijk robotvijanden moet neerknallen, maar door deze gevarieerde opdrachten tu en de chaos door gaat dat niet vervelen.
Volwaardig
Het helpt ook zeker dat het spel aanvoelt als een ‘grote’ game. Hoewel het spel grafisch niet de allerbeste vertegenwoordiger is van vr (PS3-achtige graphics, niet lelijk maar ook niet verbijsterend) zorgen een imposante soundtrack en goed geacteerde cutscenes ervoor dat je dit ervaart als een volwaardig spel, dat helaas maar één groot gemis heeft: er is geen multiplayer. Dat betekent dat na de zes tot acht uur durende campaign er niet heel veel reden is om terug te keren, tenzij je graag alle achievements wilt verdienen.
Damaged Core’s singleplayer-ervaring staat echter sterk genoeg op zichzelf. De combinatie van kla ieke arcadeactie, teleporteren, gevarieerde wapens en een heel goed wapengevoel laten zien dat een echte first-person shooter wel degelijk mogelijk is in vr. Mits de makers de beperkingen van het medium inzetten als kracht. Damaged Core doet dat en is een verplichte aanschaf voor elke Rift-bezitter.
Damaged Core is exclusief voor Oculus Rift en is nu beschikbaar in Oculus Home.