De singleplayer van Crysis 3 staat met zijn opzet een beetje tussen de eerste en tweede Crysis in. De levels zijn afgezet zoals in Crysis 2, dus van de totale vrijheid uit het eerste deel is wederom geen sprake. Wel zijn de omgevingen nu groot genoeg om de krachten van hoofdpersonage Prophet optimaal in te kunnen zetten. De door ons veelgemaakte vergelijking met een speeltuin voor volwassenen is in dit geval een treffende.

Crysis 3 biedt net genoeg vrijheid om je dat typische gevoel van oppermachtigheid te geven. Het leveldesign is daar enkel tot op zekere hoogte verantwoordelijk voor. De geboden vrijheid heeft geen nut als er niets te experimenteren valt. Vandaar dat de zogeheten Nanosuit in Crysis 3 zo belangrijk is. Het pak van hoofdpersonage Prophet tilt de gameplay naar een hoger niveau.

Nanosuit

Prophets outfit stelt hem in staat tijdelijk onzichtbaar en exceptioneel sterk te worden. De tweede optie is niet echt interessant en gebruik je sporadisch wanneer je wordt beschoten. Het onzichtbaar worden verandert daarentegen hoe je de game speelt. Natuurlijk kun je er tegenstanders ongezien door benaderen, maar de cloak-optie biedt je te midden van de strijd ook de optie je even aan het gevecht te onttrekken. Zo is de situatie van een afstandje te analyseren. Een groot goed voor de tactici onder ons.

De onzichtbaarheid is daarnaast tof omdat je er in combinatie met andere mogelijkheden van het pak  hele toffe kills mee uit kunt halen. Het hacken van machinegeweren en sommige tegenstanders, die vervolgens team- of soortgenoten aanvallen, is bijvoorbeeld veel makkelijker als je niet te zien bent. Daarnaast blijft het tof tegenstanders van achter te besluipen en ze vervolgens uit het niets een ravijn in te schoppen. In Crysis 3 speel je met je tegenstanders zoals een kat speelt met zijn prooi. Dat verveelt niet snel, kunnen we je verzekeren.

Handboog

Dat mag ook op het conto worden geschreven van de handboog, want dat is zonder overdrijven een van de leukste wapens van de afgelopen jaren. Dat heeft niet enkel van doen met de vloeiende besturing. Het wapen is zeer dodelijk. De pijlen zijn zowel op korte als lange afstand accuraat en je hebt er vaak maar eentje nodig om je slachtoffer om te leggen. De boog is daarnaast het enige wapen waarmee je kunt blijven schieten als je onzichtbaar bent, een godsgeschenk voor de voorzichtige, sluipende speler.

Net als de andere wapens is de boog op meerdere manieren aan te passen. Zo bepaal je zelf de spanning en is het mogelijk pijlen met een explosieve of elektrische lading te gebruiken, bijvoorbeeld om helikopters mee uit te schakelen. Maar weinig vijanden (of voertuigen) zijn tegen de wendbaarheid en veelzijdigheid van de handboog bestand. Als er al zoiets bestaat als een perfect gamewapen, komt de handboog uit Crysis 3 naar onze mening aardig in de buurt.

Nadelen van vrijheid

Al die vrijheid heeft ook zijn nadelen. De singleplayer van Crysis 3 stelt je in staat een geheel eigen plan van aanpak te maken, maar wat als dat plan van aanpak behelst tegenstanders te negeren? Het lijkt alsof Crytek met dat scenario geen rekening heeft gehouden, waardoor je het leeuwendeel van de levels kunt uitspelen door linea recta langs opponenten af naar je missiedoel te rennen. Als het tussenfilmpje vervolgens start, is je missie al behaald en heb je van de achterliggende tegenstanders geen last meer.

Of dit een minpunt is, ligt vooral aan je speelstijl. Helaas geldt dat niet voor de missies waarin je nadrukkelijk vecht tegen de andere tegenstander, de buitenaardse Ceph. Of je het verhaal nu dom vindt of niet (spoiler alert: het is on-ge-kend dom), wij vinden dit ras echt een zwaktebod. Het zijn saaie tegenstanders waartegen de tactische spelmechanieken van Crysis 3 totaal niet uit de verf komen. Niet tegen de slome, domme Ceph en al zeker niet tegen de hyperactieve, supersnelle variant. Halo is bijvoorbeeld op zijn diverse vijanden afgestemd, maar Crysis wordt tijdens de Ceph-segmenten vooral een standaard shooter.

Oneliners

De Ceph kunnen niet zomaar worden weggelaten omdat ze essentieel zijn voor het verhaal. Wat ons betreft had de studio dat echter lekker wel gedaan, want verhalend slaat Crysis 3 de plank volledig mis. Halverwege de game waren we aardig enthousiast over de avonturen van Prophet, maar niet veel later wordt de hoop op een goed narratief definitief de nek omgedraaid. Crytek schiet in de tweede helft van het spel volledig door in het introduceren van ongeloofwaardige scenario’s. De ene na de andere wending doet zijn entree, de een nog belachelijker dan de ander.

De ontwikkelaar heeft zich evenmin ingehouden bij de dialogen. Prophet heeft evenveel charisma als een natte dweil. Dat hoeft niet erg te zijn als het hoofdpersonage weinig praat en tijdens dialogen een marginale rol speelt, maar helaas is juist het tegenovergestelde het geval.

Bijvoorbeeld tijdens het allerlaatste eindbaasgevecht. De protagonist spreekt dan in zoveel clichématige, belachelijke oneliners (“Let me show you…” *korte pauze voor een dramatisch effect* “…what I…” *nog een pauze voor een nog dramatischer effect, nu met een hijgende Prophet* “…can do!”) dat we zonder te overdrijven de missie niet konden halen van het lachen. Totdat het niet meer grappig is en je doorhebt dat Crytek hier daadwerkelijk tevreden mee was. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Kort maar lang

Na vijf uur zit de singleplayer erop. Dat is kort, zeker omdat het spel bijvoorbeeld niet de intense pacing heeft van een Call of Duty. Maar je hebt je dan wel vijf uur lang op en top vermaakt met de fantastische spelmechanieken. Er is terug te kijken op een onderhoudende spelervaring. De multiplayer wacht dan nog op je. De Nanosuit, besturing en handboog maken de actie zo uniek en tactvol dat het spel ook online prima uit de verf komt.

Het is gewoon heerlijk tegenstanders van achter te besluipen of ze vanuit het niets met een pijl in het hoofd te schieten. Die formule werkt, ook online. Toegegeven, diezelfde spelmechanieken maken het onmogelijk de modus in clanverband te spelen. Daarvoor is er te veel chaos online. Echt populair zal de modus nooit worden, maar dat neemt niet weg dat de fun-factor verrassend hoog is. Wij zijn voorlopig nog niet uitgespeeld.

De consoleversie

Een belangrijk speerpunt van Crysis 3 is hoe mooi het spel eruit ziet. Daar besteden we vooral in onze aparte PC-recensie aandacht aan (verschijnt later), want de consoleversie is technisch behoorlijk teleurstellend. Op de spelcomputers is Crysis 3 niet lelijk, maar het spel is zeker niet mooi genoeg om de lage framerate te verantwoorden. De beeldverversing is bij vlagen laag genoeg om je eraan te ergeren. Gelukkig is de multiplayer technisch beperkter en kampt die modus minder met dergelijkeproblemen. Desalniettemin raden we aan dat je de game op de pc speelt, ook omdat die versie simpelweg veel mooier is.

Zoals je leest valt er wel wat op Crysis 3 af te dingen, maar door die punten op te sommen, schetsen we wellicht een negatiever beeld dan reëel is. Crysis 3 is bovenal een geweldig schietspel. Dat verklaart ook waarom de multiplayer zo de moeite waard is. De besturing, de actie, de wapens; alles wat een goede shooter maakt is in Crysis 3 zorgvuldig door Crytek uitgewerkt. Dat Crysis 3 op veel andere vlakken minder doordacht in elkaar steekt is jammer, maar uiteindelijk niet funest voor de algehele spelervaring.

Deze game is getest op Xbox 360.