Contra 4 voor de Nintendo DS is een game die eenkleine geschiedenisles vereist. Jongere gamers die pas deze generatiezijn geïntroduceerd in deze wereld derdigitaal entertainment zullen waarschijnlijk niet bekend zijn met de naamContra. De wat oudere gamers zullen met eenkleine huivering reageren wanneer zij horen dat het nieuwste deel van dezelegendarische shooter-franchise klaar staat om onschuldige zieltjes van kleinegamertjes bruut te vertrappen. Dit vierde deel houdt namelijk het vaandel vande serie hoog. Ook Contra deel vier is moeilijk, heel moeilijk. Sterker nog: degame schopt je in je kruis, spuugt je in het gezicht en sleurt je met je hoofdover de straatstenen. Vanaf het eerste level is het al duidelijk: deze game isalleen voor de echte Spartanen onder ons. Voor de zwakkeren is er geen plaats.De vier in de titel isbehoorlijk misleidend. Contra 4 is namelijk het elfde deel binnen de serie enmet deze game viert de befaamde franchise van Konami zijn twintigste verjaardag.Contra 3 verscheen op de SNES en is een direct vervolg op de eerste twee delenContra en Super Contra, die allebei op de NES verschenen. Wegensproblemen met de censuur zijn deze drie games in Europa verschenen alsProbotector, respectievelijk: Probotector, Probotector II: Return of theEvil Forces en Super Probotector: Alien Rebels. De menselijke helden werden indeze games vervangen door robots om te voorkomen dat menselijk geweld een groterol zou spelen in de games. Zoals de naam al aangeeft is dit vierde deel eendirect vervolg op de drie genoemde 'oer'-delen. De Westerse ontwikkelaarWayForward Technlogies (de eerste niet-Japanse ontwikkelaar binnen de seriesinds C: The Contra Adventure van Appaloosa uit 1998) heeft getracht om deserie terug te laten keren naar diens roots en de naam Contra in ere teherstellen. Dit houdt in dat je weer side-scrolling shooteractie mag verwachtenvan de bovenste plank met een moeilijkheidsgraad die er niet om liegt en wapensdie de grenzen van de fantasie tarten. Het verhaal van Contra 4heeft bar weinig om het lijf. In 2638 heeft de organisatie Black Viper snodeplannen en tracht de wereld te vernietigen. Een speciale eenheid van viercommando's van de Earth Federation wordt naar de Galuga-archipel gestuurd omBlack Viper een halt toe te roepen. Het verhaal is niet bijster origineel, maarzeg nou zelf, meer hoef je toch niet te weten om een flink aantal aan tuig engespuis verrot te knallen, slechts gekleed in een niets verhullend stuk harnasen een rode bandana? Dat knallen, dat is waar de game om draait en gelukkig isdat element fantastisch uitgewerkt. Aan het begin heb je de keuze uit één vande vier helden en met een spierbundel naar keuze ga je de strijd aan. Je hebt de beschikkingover twee veschillende wapens, die je kunt verkrijgen door power-ups op hetslagveld op te pikken. Pak je verschillende power-ups van een bepaald wapen,dan maak je dat wapen een stuk sterker. Je zult dus voortdurend de keuze moetenmaken welk wapen je voor welke situatie gebruikt en welke combinatie van tweewapens elkaar het beste complimenteert. Op deze manier wordt er flink watstrategie in het geweld verwerkt en is een gegronde kennis van de wapens in degame van e entieel belang. Ben je echter eenmaal getraind in de schietijzers,dan spring en vlieg je door de verschillende levels, terwijl je deslechterikken met een salvo van formaat ten gronde richt. Deze game daagt jeuit tot op het bot en vereist een diepe toewijding en discipline van de spelerzelf.

Er wordt slim gebruikgemaakt van de twee schermen van de DS. Zo is mogelijk om met een specialewerphaak van platformen te wi elen en op deze manier vanuit het niets jezelfeen uitstekende strategische positie kunt verschaffen op het bovenste scherm,terwijl je de vijanden op het onderste scherm onder vuur neemt. Er is eenconstante wi elwerking gaande tu en de twee schermen die de actie nimmeronderbreekt en op deze manier wordt het speelveld een stuk groter enfunctioneler. Verder is er maar weinig functionaliteit te vinden die gebruikmaakt van de mogelijkheden van de DS. Zo is je touchscreen praktisch nutteloosen eigenlijk is dat maar goed ook, aangezien die vorm van besturing gewoon nietpast in een game als deze met een gameplay-tempo van een TGV-trein op een flinkeoverdosis XTC. Vooral tijdens de enerverende gevechten tegen de tallozeeindbazen ben je maar al te blij dat je vingers het tempo bij kunnen houden endat de stylus lekker in zijn nisje kan blijven zitten.De presentatie isredelijk sober, met graphics die uit het 16-bit tijdperk lijken te dateren eneen soundtrack die nergens potten breekt. Het is een stijl waar je van moethouden, maar de game weet wel perfect de sfeer en uitstraling van de vroegereContra-delen te treffen en dat is ook flink wat waard. De graphics zijn welhelder en maken gebruik van een uitgebreid kleurenpalet. De enige momentenwaarop je echt onder de indruk zal zijn, is tijdens de al eerder genoemdeeindbazen die dikwijls schermvullend zijn. Op die momenen wordt er wél genoeggebruik gemaakt van de grafische spierkracht die in de kleine biceps van de DShuist. Al met al wordt met de presentatie precies de juiste toon geraakt die jemag verwachten van een game als deze. De game lijkt vanaf het startpunt al terichten op de gamers die bekend zijn met de bron materie en op audiovisueel vlakworden deze gamers op hun wenken bediend. De Arcade-modus vormt dehoofdmoot van de game, met negen verschillende gebieden die te doorkruisenzijn. Ben je hiermee klaar, dan kun je nog met de Challenge-modus aan de slag,waar je een flink aantal uitdagende gebieden met speciale doeleinden moetdoorlopen. Denk hier bijvoorbeeld aan levels waar je alle vijanden binnen eenbepaalde tijd moet omleggen of een level dat je met een gelimiteerd aantal aanmunitie moet voltooien. Weet je ook de Challenge-modus tot een goed einde tebrengen, dan wordt je beloond met de originele Contra en Super Contra en veledigitale hebbedingetjes zoals galerijen, geluidsclips en een interview met NobuyaNakazato, de geestelijk vader van de serie. De Arcade-modus kun je ook nog eensmet een vriend spelen via ad hoc en je bent een flink eind verder eer je allemoeilijkheidsgraden hebt doorgespeeld. De normale moeilijkheidsgraad is albehoorlijk pittig, maar de Hard-modus is waar de echte ijzersterke spelerselkaar treffen. Deze modus vereist al je discipline, doorzettingsvermogen eneen diepe kennis van de mechaniek in de game zelf. Mocht je dus de volgende keerin de kroeg op zoek zijn naar een goede openingszin voor die ene leuke griet,zeg dan dat je de Hard-modus van Contra 4 hebt uitgespeeld. Wedden dat je dienacht niet alleen slaapt?