“Wat drijft een man tot waanzin, wat zet een mens aan tot moord? Dat zijn de vragen die momenteel in mijn hoofd rondspoken. Na jarenlange trouw aan mijn eenheid, de Serial Crimes Unit, heb ik, Ethan Thomas, de taak op mij gekregen om deze vraagstukken te beantwoorden. Volgens het bureau ben ik de beste van het corps. Heh, daar zou ik ze wel eens gelijk in geven. Hoe dan ook, het zijn deze twee vragen die mij brengen naar moord numero zoveel in dit godvergeten stadje.
"Moord numero zoveel”. Shit, ik ben de tel zelfs al kwijt… Er is gewoon iets zieks aan de hand in deze maatschappij. Want hoe anders kunnen de daklozen, verslaafden en gestoorden ineens compleet door het lint slaan? Het kan aan mij liggen, maar er moet een relatie liggen tu en het toenemende geweld, criminaliteit en de seriemoorden van de afgelopen tijd. Het kan niet anders. Het moet wel…
Het is 's avonds laat. Er rinkeltje een telefoontje van de plaatselijke straatagent. Weer een moord gepleegd in een of andere achterbuurt. Ach, het zal ook weer eens niet zo zijn. Samen met een maat van de FBI begeven we ons richting de plaats des onheil. Waarom moeten er altijd mensen vermoord worden in donkere steegjes, vraag ik me wel eens af. Genoeg gepiekerd, er is werk aan de winkel.
Mijn eenheid is een onderdeel van het Forensisch instituut bij de FBI. Dat wil zeggen dat ik met de mooie spulletjes mag spelen. Mooi, maar ook vooral hypermodern. En handig uiteraard, geen moordenaar die ongezien zijn gang kan gaan met mij in de buurt. Tijdens het onderzoeken van het lijk, dat er bepaald niet charmant bij ligt, bekruipt me een ongemakkelijk gevoel. Welke gek verzint zoiets? Het is toch te gek voor woorden da… Wacht, wat is dat?! M'n maat roept ineens dat er nog iemand in het gebouw is. De moordenaar wellicht? Zonder te aarzelen renden we achter de schim aan, we moeten die zieke klootzak zien te grijpen!”
Tot zover het verhaal van Condemned: Criminal Origins. Begint het verhaal met slechts één moord, al gauw blijkt dat er meer achter zit dan je in eerste instantie denkt te weten. Er is een heuse slachting aan de gang, veroorzaakt door een seriemoordenaar die je gedurende de hele game constant op de hielen zit. Tot overmaat van ramp wordt je ook nog eens beschuldigd van twee moorden die je niet hebt gepleegd. Langzaamaan ontpopt de game zich tot een psychologische thriller vol spanning die je bij de keel grijpt en die je niet zo gemakkelijk vergeet. Integendeel zelfs. Al gauw leef je echt mee met Ethan en wil je steeds meer weten over wie het heeft gedaan en wat nou eigenlijk de motieven zijn. Aangezien dit een van de launchgames van de Xbox 360 is geworden, kun je ook wel degelijk spreken van grafisch geweld. In positieve zin uiteraard. Want wat Monolith al uit de Xbox 360 heeft weten te persen heeft mij zeker verbaasd. Ze kunnen zeggen wat ze willen, als je Condemned ziet, dan kun je zeker spreken van next-generation graphics. Alles ziet er heel erg gedetailleerd uit, de personages, omgevingen en andere objecten komen waarheidsgetrouw over en alles loopt vloeiend, precies zoals we dat graag willen zien. Waren we vorig jaar nog helemaal onder de indruk van de mooie lichteffecten van Doom 3, deze game gooit daar nog een schepje boven op. De engine van Condemned (welke ook gebruikt is voor F.E.A.R.) is momenteel één van de beste engines op de markt wat mij betreft.
Ook de geluidseffecten zijn van hoge kwaliteit. Het gekreun van junks in de achtergrond, het geschreeuw van slachtoffers die op het punt staan vermoord te worden, de paniek in de stem van Ethan, alles helpt je er aan te herinneren dat dit niet zomaar een verhaaltje is. Nee, dit is een zeer geslaagde psycho-thriller met een sfeer die je niet in elke game terug zult vinden. Goed, het is dan behoorlijk bloederig en niet voor de tere zieltjes weggelegd, maar waarom nu gaan mekkeren over die parental controle van de Xbox 360? Noem me een sick fuck of whatever, Condemned is een brute game en dat mag gezegd (en gezien) worden!
Zijn er dan helemaal geen minpunten te bemerken? Zeker wel. Allereerste de lengte van het spel. Gemiddeld doe je er zo’n tien uur over om de game te voltooien. Het is dan een geweldige ervaring die zeker de moeite waard is om nog eens te doorlopen, maar vaker dan dat zie ik het niet gebeuren. Het is wel een game om eens in de zoveel tijd uit de kast te pakken, alleen maar om eens lekker af te reageren of om alle achievements die het spel rijk is te behalen. Voor de rest valt de replaywaarde van de game nog maar te bezien.
Natuurlijk heeft de game invloeden van films zoals Se7en en neigt het soms naar een film noir, wat betekent dat alles grauw en donker oogt. Hoewel de omgevingen minder eentonig zijn dan in Monolith’s andere topper F.E.A.R., kan ik me voorstellen dat mensen wel eens wat anders willen zien dan vieze achterbuurten, donkere steegjes, afgebrande gebouwen en verlaten scholen. Toch hoort het bij het genre en heeft men het tot in de puntjes uitgewerkt. Derhalve voor mij geen puntje van kritiek, maar dit is voor ieder mens verschillend.
Het moge duidelijk zijn, ik ben zeer onder de indruk van Condemned: Criminal Origins en ik zou bijna durven zeggen dat deze game dé launchtitel van de Xbox 360 is. De mooie plaatjes, de bloedstollende gevechten, de heerlijke sfeer, alles draagt bij aan een uitmuntende game zoals ik dat graag wil zien. Dat de ervaring tamelijk kort is, zie ik dan maar door de vingers, Condemned: Criminal Origins is de aanschaf voor de volle honderd procent waard. Kopen die hap!