Met Tales of Valor heeft de reeks een behoorlijke gedaanteverwi eling ondergaan. Zoveel is wel duidelijk na het spelen van de drie nieuwe campagnes die de uitbreiding aanbiedt. Vooral de gameplay in de eerste twee mi ies, Tiger Ace en Causeway, lijken in de verste verte niet op de gameplay die de reeks zo succesvol maakte. De bloedstollende gevechten om controlepunten hebben plaatsgemaakt voor heldhaftige eenmansacties, diep achter vijandelijke linies. Met slechts een handvol eenheden is het de bedoeling om het de vijand zo lastig mogelijk te maken, zonder dat je jezelf hoef te bekommeren om grondstofmanagement of basebuilding. De maximale hoeveelheid eenheden heb je namelijk al en grondstoffen krijg je voor elke gedode tegenstander.
Ook de mi ies hebben een totaal andere opzet. Je speelt de gehele campagne op één en dezelfde kaart. Neem bijvoorbeeld Causeway. In deze campagne mag je de slag om La Fiere naspelen. Een slag die in het echt bijzonder chaotisch en bloederig verliep en door Relic ook op deze manier wordt gepresenteerd. In de eerste mi ie moet je met acht paratroepers een zwaarbewaakte villa en een brug innemen. In de tweede mi ie steek je daadwerkelijk de brug over, om uiteindelijk door een overmacht aan Duitsers te worden teruggedreven. In de derde en laatste mi ie lukt het je tenslotte om met slechts één man door de vijandelijke linies te breken en met behulp van wat extra troepen de Duitsers voorgoed uit La Fiere te verdrijven.
Om het allemaal nog smeuïger te maken, heeft Relic een Direct Fire-modus toegevoegd. Dankzij deze modus kun je zelf de controle over de wapens van jouw eenheden nemen. Jij bepaalt de richting en de frequentie waarin er wordt geschoten. En voor een Tiger-tank werkt Direct Fire bijzonder prettig. Het is echt een genot om met je stalen monster door de nauwe straten van Villers Bocage te ploegen en alles aan gort te schieten. Noem het sadistisch, wij noemen het gewoon ontspannend. Relic vond het echter ook nodig om de infanterie uit te rusten met deze modus en dat had dan weer niet gehoeven. Jouw infanterie is meer dan capabel om zelf te richten en met de snelheid waarmee een Thompson-machinegeweer of een BAR schiet, is de Direct Fire-modus eigenlijk overbodig.
Als je het bovenstaande bij elkaar optelt dan kom je tot de conclusie dat het singleplayer-gedeelte van Company of Heroes eigenlijk geen Company of Heroes meer is. Een gegeven dat niet iedereen zal waarderen. Sommigen zullen zelfs menen dat de reeks te casual is geworden met Tales of Valor.. Maar dat gaat mi chien wel te ver. Inderdaad, de tactische besli ingen over het al dan niet innemen van een controlepunt of je zuurverdiende grondstoffen opmaken aan een upgrade zijn verdwenen, maar daarvoor in de plaats krijg je wel een paar intense mi ies terug. Met een totale speelduur van ongeveer drie uurtjes zijn ze veel te kort, maar wel erg krachtig.
Als we heel eerlijk zijn, dan kopen we Company of Heroes niet voor het singleplayer-gedeelte. De mi ies zijn wel aardig, maar Company of Heroes komt pas echt tot zijn recht in de multiplayer. En gezien de toegevoegde content in Tales of Valor heeft Relic overduidelijk de pijlen gericht op plezier met je medespeler(s). Naast een paar nieuwe multiplayer-maps, die geheel volgens traditie de perfecte gastheer vormen voor een ouderwets Company of Heroes-slagveld, heeft Relic de geheel nieuwe Operations-levels toegevoegd. Deze komen in drievoud, genaamd Operation Panzerkrieg, Operation Stonewall en Operation A ault en alledrie bieden ze een totaal andere ervaring.
Tijdens Operation Stonewall draait het vooral om coöp. Samen met drie andere spelers moet je een computergestuurde invasie afhouden, terwijl je verstandig gebruik moet maken van upgrades die her en der op de kaart verspreid liggen in de vorm van gebouwen. Diversen aanvalsgolven zullen op je inbeuken en uiteindelijk zul je keuzes moeten maken. Welke gebouwen laat je aan de vijand over en welke verdedig je met man en macht?
Operation Panzerkrieg gooit het over een andere boeg en heeft als grote voorbeeld de Tiger Ace-mi ie. Zes menselijke spelers nemen ieder een tank voor hun rekening en gaan drie tegen drie een heuse tankslag aan. Wie het eerste al zijn Victory Points kwijt is, heeft verloren. In Panzerkrieg is het vooral zaak om samen te werken en zo snel mogelijk de controle over de beschikbare radarstations te nemen. Zij zorgen voor cruciale luchtsteun en dus bijna zeker voor een overwinning.
De laatste operatie is Operation A ault en tevens ook de meest opvallende. In A ault geen tanks of meerdere eenheden, hier telt alleen de heldhaftigheid van één man. A ault speel je met maximaal zes spelers en hebben beide zijdes zich ingegraven. Aan het begin van iedere partij kies je één held uit één van de beschikbare categorieën (Sniper, Medic, Heavy Weapons, etcetera) en zodra jouw held gespawned is, kan het feest losbarsten. Afhankelijk van de gekozen held, zul je jouw strijdplan trekken en proberen de frontlinie van de vijand te doorbreken. De Sniper zal dat dus vanaf een afstand doen, terwijl de Heavy Weapons met ware doodsverachting richting de vijand stormt. Hoe meer doden je maakt, hoe meer ervaringspunten je krijgt en hoe sterker je wapen, je granaten of je medikit wordt.
Ook hier geldt dat de traditionele gameplay van Company of Heroes ver te zoeken is, maar we kunnen niet ontkennen dat we erg veel plezier beleven aan de nieuwe Operations. Soms is het gewoon lekker om niet met duizend dingen tegelijkertijd bezig te zijn, maar wel het gevoel hebben dat je een RTS aan het spelen bent. De kunstmatige intelligentie van Company of Heroes is dusdanig goed dat je in bijvoorbeeld A ault echt het gevoel hebt dat ze reageren op jouw acties. Kun je drie of meer goede vrienden bij elkaar scharrelen die allemaal een exemplaar van Tales of Valor hebben, dan ga je met Panzerkrieg en Stonewall bijzonder veel lol beleven.
Wel een waarschuwing vooraf: Tales of Valor biedt geen nieuwe facties. De beschikbare facties zijn dezelfde als in Opposing Fronts, namelijk: de Amerikanen, de Britse Commandotroepen, de Duitse Wehrmacht en de Panzer Elite. Relic heeft wel acht nieuwe eenheden toegevoegd, waaronder een Schwimmwagen die geen wapens kan vervoeren maar wel over water kan en een Hotchki , een tank met aan boord de gevreesde Stuka-raketten. Als bonus kun je zelfs de Tiger 205 vrijspelen. De eenheden worden echter niet toegevoegd aan het bestaande arsenaal, maar vervangen de oudere eenheden. Mocht je toch teveel gehecht zijn aan een bepaald type tank, dan kun je manueel instellen welke eenheden je wel en welke je niet wilt gebruiken. Voor de nieuwe eenheden hoef je Tales of Valor echter niet aan te schaffen, ze zijn samen met de nieuwe maps ook allemaal te downloaden in een patch voor Opposing Fronts.
Tales of Valor is in nog meer opzichten drastisch veranderd. Je eenheden lijken soms van staal en kunnen veel meer hebben dan in voorgaande delen. Soms worden ze zelfs automatisch geheeld, iets wat in de volksmond ook wel eens vals spelen wordt genoemd. Zelfs de doctrines worden overboord gegooid en maken plaats voor een upgradesysteem dat meer gericht is op de individuele eenheid waar je op dat moment mee speelt. En dat allemaal om van Tales of Valor een compleet nieuwe ervaring te maken en waarschijnlijk ook om de instapdrempel voor beginnelingen te verlagen. Wat dat betreft is de insteek van Relic zeker geslaagd.
Nogmaals, niet iedereen zal deze werkwijze met gejuich ontvangen, omdat het nu een beetje zoeken wordt naar wat Company of Heroes nu werkelijk is. Is het een RTS-game of is het een verkapte actiegame met strategische elementen die je van bovenaf bekijkt? Ons maakt het niet zoveel uit. Company of Heroes doet precies waar het voor gemaakt is: het biedt spektakel en actie, zij het in een iets andere vorm.