Child of Eden is een game van Rez- en Lumines-bedenker Tetsuya Mizuguchi. Net als bij Rez draait het in dit ritmische actiespel vooral om synthesia: het samenkomen van beeld, geluid en gevoel. Net als bij Rez speelt Child of Eden zich af in de kunstmatige intelligentie Eden, eigenlijk het internet van de toekomst. In deze omgeving wordt Lumi ontwikkeld, een project dat een kunstmatige persoonlijkheid moet opleveren die mensen in alle uithoeken van het heelal kan leren over de aarde. Het project wordt echter aangevallen door viru en vlak voordat het voltooid is, dus moet jij als ‘ viru canner’ zorgen dat Lumi voltooid wordt.
Gevoel
De gameplay is in de basis het beste te omschrijven als een on-rails shooter. Het pad dat je volgt is dus al uitgestippeld en je hebt daarom enkel de vrijheid om enigszins om je heen te kijken. Om de viru en die je onderweg tegenkomt op te ruimen heb je de beschikking over een laser die maximaal acht doelen tegelijk kan vastleggen, een snelvurende laser en een zeer beperkte voorraad aan allesvernietigende Euphoria-aanvallen.
Je kunt het spel met de standaard controller spelen, maar in het geval van de Xbox 360-versie draait het vooral om de Kinect-ondersteuning. Je wapens zitten dan niet meer onder de knoppen, maar zijn verbonden aan je handen. En dat werkt verra end goed: het voelt gewoon natuurlijker om middels je rechterhand doelen vast te leggen en met een duw naar het scherm te vuren, om vervolgens snel met je andere hand inkomende projectielen te vernietigen. We hadden het gevoel dat, hoewel we de precisie van de controller misten, het spel soepeler speelt dankzij Kinect. De leus “Better with Kinect Sensor” op het hoesje is dus geen loze belofte. Overigens is een warming-up wel verstandig. Je wilt immers niet de volgende dag wakker worden met spierpijn in je rechterschouder, zoals bij ons het geval was.
Beeld en geluid
De grootste aantrekkingskracht van Child of Eden zijn echter uit de beelden en het geluid. Waarom dat zo is, valt echter moeilijk te omschrijven. Woorden als ‘vaag’ en ‘trippy’ dekken de lading nauwelijks. Gelukkig zeggen de plaatjes meer dan duizend woorden. De muziek kent in ieder geval die typische electro-soundtrack, vergelijkbaar met de liedjes van Lumine . Onbewust begint je voet op de maat mee te bewegen tijdens het spelen, waarbij verslagen vijanden voor extra achtergrondeffecten zorgen. Je snelvurende laser brengt bij het raken bijvoorbeeld het geluid van een snaredrum voort, terwijl de lock-on laser een kleine symfonie voortbrengt zodra acht doelen tegelijk beschoten worden. De geluidseffecten klinken heerlijk en vullen de beelden per wereld perfect aan.
De werelden en bijbehorende vijanden zijn middels een thema aan elkaar verbonden, namelijk ‘evolutie’. Zo neem je het aanvankelijk op tegen vijanden die op het vroege leven lijken, maar kom je later spaceshuttles en straaljagers tegen. De moeilijkheidsgraad stijgt ook naarmate je werelden afrondt. In de eerste paar werelden speel je fluitend met een hand in je zak, maar tegen het einde van de game kom je voor je gevoel armen tekort. De gameplay is uitdagend op de kla ieke manier. Je wordt niet sterker tijdens het spel, krijgt geen nieuwe wapens of een grotere levensbalk: wat je in het begin kunt, kun je tegen het einde ook. Zit je vast in een level, danmoet je gewoon meer oefenen.
Houdbaarheid
De uitdaging zorgt dat je wat langer bezig bent met het doorlopen van de vijf werelden, maar uiteindelijk is de spelduur aan de korte kant. De levels veranderen namelijk niet en kennen ook geen meerdere paden, waardoor je met ongeveer twee uur op het normale moeilijkheidsniveau door de levels heen kunt knallen. Wat overblijft is de mogelijkheid om je hoofdmenu op te fleuren met verslagen vijanden (waar je er telkens één van mag kiezen na het voltooien van een wereld), het verbeteren van je score of het spelen met een nieuw visueel effect. Daarnaast speel je na het hoofdverhaal de challenge-modus vrij, waarin het puur om punten draait en waarbij elk nieuw level een instrument aan de soundtrack toevoegt.
Het zijn leuke ideeën en hebben elk zeker hun charme, maar ze verbloemen niet dat Child of Eden ietwat beperkt aanvoelt. Toch twijfelen we er niet aan dat je je uren zult vermaken met het spel en vormt het een showcase voor Kinect in het bijzonder. Het synthesia-idee en Kinect lijken simpelweg voor elkaar gemaakt. Het is helaas alleen niet de game die zorgt dat je dagen achter elkaar blijft spelen.
Child of Eden is gespeeld op de Xbox 360 met Kinect en de standaard controller