“Ik ben de draak, Dracul. Ik ben de prins der duisternis. Dat is mijn wraak.” Het zijn stoere woorden voor een kluizenaar die zichzelf al een eeuw lang verstopt in zijn ivoren toren. De hedendaagse Dracula is eigenlijk gewoon een mietje, om het maar even cru te zeggen. In niets lijkt hij meer op de oppervampier die ooit hele kruistochten met een klap van zijn zweep wegvaagde. Zoveel weet Lords of Shadow 2 wel duidelijk te maken in het eerste uur. De introductie laat je even proeven van alle krachten en brengt je gelijk een stukje historie bij: Dracula was in een ver verleden de meest gevreesde persoon op aarde. Pakweg duizend jaar later is daar weinig meer van over en dat gevoel wordt ooit nooit meer geëvenaard. In het moderne leven is hij slechts een schim, een slaaf van de Dood waar hij zelf zo naar verlangt.
Als een schoothondje word je erop uitgestuurd om handlangers van eindbaas Satan een halt toe te roepen, voordat hij zich opnieuw kan manifesteren om het einde der tijden teweeg te brengen. Maar, en deze blijft je het hele spel achtervolgen, Dracula is nog lang niet krachtig genoeg om hen te lijf te gaan. Het spel wi elt daarom continu tu en het inspiratieloze heden en ‘verleden’, een soort dromen waarin je toch het traditionele Castlevania-kasteel kunt verkennen. Hierin ga je op zoek naar het Void-sword, de Chaos-claws, de Mist-vorm en andere magische snufjes om jezelf wat beter te wapenen tegen het aankomende kwaad. Hoewel de krachten vrij letterlijk voor het oprapen liggen, is de weg ernaartoe bezaaid met tegenstand. Dracula’s kasteel heeft zich in zijn afwezigheid tegen hem gekeerd, waardoor je grotendeels tegen hetzelfde slag vijanden vecht als in de eerste Lords of Shadow.
De man die alles/niets kan
Die opzet is waar het begint te knellen. Hoewel je nota bene met de prins der duisternis speelt, is aan het spelverloop nauwelijks gesleuteld ten opzichte van het eerste deel. Je knokt wat, platformt (dit keer enorm soepel) van A naar B en lost af en toe een puzzel op, gemixt met een hele hoop baasgevechten. Op geen enkel moment speelt het alsof je ook maar ergens in de bovenste regionen van de voedselketen staat. Die momenten zijn voorbehouden aan de tu enfilmpjes, wanneer Dracula plotseling tientallen meters de lucht in springt om zijn tien keer zo grote tegenstander met een ferme zwiep van zijn zwaard door midden te klieven. Om nog geen minuut later weer tegen een muurtje op te staan schuren omdat er toevallig geen richel goed genoeg is voor zijn zorgvuldig bijgehouden nagels. Dat laatste is wat overdreven, maar het legt wel bloot hoe onduidelijk de spelregels zijn wanneer het aankomt op je nieuwe rol als Dracula.
Echt schrijnend wordt het bij de overtollige sluipsecties. Het spel dwingt je meermaals om ongezien te blijven, ondanks de wetenschap dat je nabije vijanden met veel meer speelgemak tot mythische moes kunt slaan. Zo sta je plots als een bevend rietje op de grond, om maar niet op ritselende blaadjes te stappen. Want god verhoede dat je gehoord wordt door de baas die ergens vlakbij rondloopt. Hij maakt je in één keer af, terwijl je even later de vloer met hem aanveegt in een direct gevecht. Het wringt dat de spelregels continu worden aangepast om maar verschillende soorten gameplay te kunnen introduceren. Over het samensmelten van spelontwerp en verhaal lijkt weinig te zijn nagedacht.
Van kwijlen naar schuimbekken
Ook het vechtsysteem heeft hieronder te lijden, terwijl dat nu juist is waar Lords of Shadow 2 in uitblinkt. Het weerkaatsen van aanvallen is versoepeld, combo’s zijn bruter en jouw behendigheid wordt dit keer enkel begrensd door hoe vlug je vingers zijn. Op momenten voel je bijna het druppeltje kwijl richting je mondhoeken lopen wanneer je vijand na vijand foutloos fileert, ware het niet dat je even compleet van de wereld bent. Helaas maken de makers er een sport van om je abrupt uit die flow te trekken. Met de komst van een vrije camera hebben vijanden collectief besloten om vooral veel projectielen af te vuren. En dan het liefst vanuit die ene dode hoek die met geen mogelijkheid af te dekken valt. Het wordt er zo niet makkelijker op om gewapende soldaten met jetpacks als vijanden te accepteren in een Castlevania-game.
De moderne setting weet ook nooit te wennen, ondanks zijn generieke voorkomen. Daarvoor is het spelverloop veel te rommelig. Er is een open wereld, twee eigenlijk als je het kla ieke kasteel meetelt, maar het voelt nooit alsof je die kunt, mag of überhaupt wíl verkennen. Telkens wanneer je het idee krijgt dat je een coherente game aan het spelen bent, dwingt het spel je weer een compleet ander segment op in een andere setting. Baasgevechten eindigen net zo abrupt als ze beginnen en je krijgt geen kans om ze in het grotere geheel te plaatsen. In de volgende kamer staan de vijanden alweer te popelen om je acuut te laten vergeten waarom je ook alweer Lords of Shadow 2 hebt opgezet en niet gewoon Dynasty Warriors. Het is ook niet dat het achterliggende verhaal geen aanknopingspunten biedt om de gameplay aan op te hangen, vrijwel alle pogingen gaan simpelweg ten onder aan inspiratieloze schakelaarpuzzels, vijandige blikken eenheidsworst en spelmechanieken die zonder context uit andere openwereldgames zijn overgenomen.
Dat is op zichzelf geen schande: het geraamte van de eerste Lords of Shadow bestaat tot op ieder bot uit bewezen en geprezen elementen van hedendaagse actieavonturen. Maar toen stond alles in het teken van het verhaal, de moeizame weg die je als Gabriel Belmont moest bewandelen om alles uiteindelijk alsnog te verliezen. In Lords of Shadow 2 is het eerder alsof je één minuut voor het eindstation wakker wordt gemaakt met de boodschap dat de trein niet verder kan. Daarom ga je maar weer alle eerdere stations langs, in willekeurige volgorde. Waarom precies? Er liggen ritselende blaadjes op het spoor. Doodzonde, want Lords of Shadow 2 speelt goed, heeft een Oscar-waardige soundtrack en Robert Carlyle zet een fantastische Dracula neer.