Carrion is een makke metroidvania

In Carrion ben je een glibberige hoop destructieve derrie van onbekende origine. Een slijmerige klodder van tentakels en muilen dat zich moordend en puzzelend een weg baant door een overheidsfaciliteit. Het monster is duidelijk gebaseerd op wezens uit klassieke horrorfilms, waarbij vooral The Thing en The Blob te binnen schieten als directe inspiratiebronnen. Daarin zien we soortgelijke, vormeloze creaturen paniek zaaien, met als grote verschil natuurlijk dat kijkers niet aan de kant van deze monsters staan.

80’s creature feature

Niet alleen het Lovecraftiaanse schepsel dat je bestuurt lijkt rechtstreeks uit een genrefilm gestapt te zijn, ook de gehele sfeer van Carrion doet denken aan de gloriedagen van R-rated bioscoophits. Predator is volgens ontwikkelaar Phobia Game Studio voornamelijk gebruikt als referentiemateriaal, maar de game riekt naar invloeden van filmmakers als John Carpenter en David Cronenberg. Ook de muziek past perfect bij het klassieke horrorstijltje, met onheilspellende mineurakkoorden die gemixt worden met lichte synthpopelementen. Het levert een effectief geheel op dat we te danken hebben aan componist Chris Velasco.

Daardoor is Carrion door en door herkenbaar voor dertigplussers; alle esthetica doet op de een of andere manier een belletje uit het verleden rinkelen. Wanneer het monsterlijke organisme langs kettingen glibbert, hoor je het geschakelde metaal zacht rinkelen, iets dat herinneringen oproept naar een specifieke scène in Alien. Het gegil van een doodsbange vrouw klinkt exact als een geluidsfragment uit Terminator 2. Natuurlijk is het nostalgische trucje na games en films als Stranger Things, Hotline Miami en Far Cry 3: Blood Dragon bekende kost, maar als je er gevoelig voor bent heeft Carrion meteen al wat streepjes voor

Standaard metroidvania

Ondanks diens inspiratiebronnen kun je Carrion niet een beangstigende game noemen. Het organisme bijt menig poppetje doormidden met bloederige gevolgen, maar dat is door de pixelige graphics eerder komisch dan choquerend. Daarbij bestuur je als speler natuurlijk zelf het monster en ben je dus niet het slachtoffer, maar de jager. Deze verwisseling van rollen is een geinig gegeven waar helaas niet bijzonder veel mee wordt gedaan. Carrion is namelijk een metroidvania, inclusief alle standaarden en clichés die we gewend zijn van het genre.

Waar monsters normaal de controle over de situatie hebben in horrorfilms en -games, is in Carrion eigenlijk de faciliteit waaruit je moet ontsnappen de baas. Het protagonistische organisme (protaganisme, zo je wilt) wordt namelijk gevangen gehouden binnen een reeks aan aaneengeschakelde omgevingspuzzels, die variëren van licht stimulerend tot aan ongeïnspireerd logisch. Hier komt het nodige backtracking bij kijken en tussen levels door moet er regelmatig gezocht worden naar de juiste weg, aangezien er geen minimap in Carrion zit. Maar over het algemeen glijdt het protaganisme vloeiend door de donkere gangenstelsels en zijn de meeste obstakels met gemiddeld gemak te overkomen.

De crux van Carrion

Het monster van Carrion ontwikkelt zich en krijgt nieuwe krachten en vaardigheden, waardoor voorheen onbereikbare paden ontgrendeld worden. Waar Carrion zich onderscheidt van andere metroidvania’s, is het feit dat je krachten zijn gekoppeld aan de biomassa van het wezen. De destructieve derrie neemt gedurende de game steeds meer in formaat toe, en elkr grootte heeft specifieke krachten. Wil je bijvoorbeeld een web kunnen afschieten om een hendel op afstand over te halen, maar is je biomassa te hoog, dan moet je een speciaal daarvoor bedoeld waterreservoir vinden om monsterweefsel te dumpen.

Het biomassasysteem is leuk verzonnen, maar zorgt er tegelijk voor dat puzzels ingewikkelder en tijdrovender worden. Dat is licht gechargeerd, want het voegt echt wel iets toe aan de beleving van Carrion, maar om het een gimmick te noemen is niet heel vergezocht. Interessanter is hoe het tentakelwezen zich laat besturen. Met een opvallende soepelheid en snelheid glibbert het wezen door de gangen, kruipruimtes en riolen van de game, in het bijzonder wanneer je de analoge sticks gebruikt om hem te besuren. Gecombineerd met de bijbehorende geluiden - met name het zwiepen van de tentakels - zorgt het ervoor dat de game langer interessant blijft dan het zou moeten.

Carry on

Helaas is die besturing niet perfect. Het overmeesteren van soldaten met gebruik van de tentakels van het wezen, dat zich behoorlijk op physics richt, is vaak onoverzichtelijk en verwarrend. Het voelt verre van intuïtief aan, waardoor je later in het spel snel geneigd bent vijanden te vermijden in plaats van te verorberen. Zeker zodra de soldaten zichzelf beschermen met energieschilden waardoor je gedwongen wordt ze van achteren aan te vallen, slaat de frustratie snel toe. Het protaganisme zelf beweegt té snel, waardoor het amper zichtbare tentakel niet nauwkeurig bediend kan worden. Makkelijker is het om het drekkige Blob-lichaam op goed geluk over de tegenstanders te draperen totdat er gegeten wordt.

Daarbij bestaan de omgevingen zo goed als altijd uit donkere gangenstelsels, wat weinig inspirerend is. Soms worden de grijze en donkere tinten wat gebroken met groene begroeiing. Ook word je een paar keer de nachtelijke, en dus ook donkere buitenlucht ingelaten en lopen gangen vol met water waardoor je ze rioleringen zou kunnen noemen. Er zit echter amper afwisseling in het interieur van de Relith Science-onderzoeksfaciliteit. Dat moedigt extra aan om zo snel mogelijk te ontsnappen, maar kan natuurlijk niet de bedoeling van de ontwikkelaar zijn.

Carrion is op zijn best wanneer je soepel door de puzzels glijdt en als de visuele verhaalvertelling je kleine stukjes plot toedient. De game kent een aantal leuke ideeën, waarvan het feit dat je speelt als een mensenverslindend monster het meest uniek is, maar het mondt zeker niet uit in Devolver’s leukste game.

Carrion is getest op een Xbox One X. De game is nu beschikbaar voor Xbox One, PlayStation 4, Nintendo Switch, pc en Mac.

Lees meer reviews:

Conclusie

6,5

Oké

Conclusie

Aanvankelijk lijkt het alsof Carrion leunt op het originele principe van ‘reversed horror’, waarbij de speler het monster is. Het mondt uiteindelijk uit in een vrij basale metroidvania met een leuk jaren 80-stijltje en wat geinige gameplayideeën.

Plus- minpunten

Spelen met een monsterlijk organisme is een leuk idee

geslaagd jaren 80-pixelstijltje

effectieve muziek

soepele besturing

Ongeïnspireerd levelontwerp

weinig vernieuwing in het genre

gevechten zijn soms frustrerend