Capsized is de Metroid binnen de indiescene. Het is een tweedimensionaal avonturenspel dat een balans vindt tu en schieten, platformen en puzzelen. Je statuur doet ook aan Nintendo’s franchise denken: gehesen in een overdreven futuristisch pak reis je door de wereld van Capsized. Ok, je bent geen vrouw, maar je krijgt gedurende de campagne wel de beschikking over hippe gadgets. Hiertoe behoren onder meer de magnet-gun, grijphaak en jetpack.
Deze gadgets bombarderen Capsized tot een bijzonder platformspel. Het draait namelijk niet om het springen over gapende leegtes. Nee, Capsized is vooral een ‘verticale platformer’, in de zin dat de omgevingen meerdere ‘verdiepingen’ kennen. Door middel van je grijphaak trek je jezelf bijvoorbeeld een meter of tien omhoog om zo een ander deel van de wereld te bereiken. Moet je nu toch van platform naar platform zien te komen, dan lanceer je jezelf eerder door een soort gravity-gun te gebruiken dan dat je op eigen kracht springt. Het leveldesign vereist dat je de verschillende gadgets gebruikt en combineert.
Secuur en knap
Om een level te voltooien, zul je ook daadwerkelijk alle uithoeken moeten doorzoeken. De eerste drie à vier gebieden hoef je alleen maar van het begin naar het einde te geraken, maar daarna wordt iets meer creativiteit verwacht. Je stuit bijvoorbeeld op titanische beelden waar je door een mysterieuze, magnetische kracht niet bij in de buurt komt. Natuurlijk heb je de beelden nodig en moet je uitvogelen hoe je deze barrière kunt breken. Het zijn geen breinbrekers, maar de puzzels van Capsized zitten knap genoeg in elkaar om het spel fris en intere ant te houden. Ze zetten je aan de gadgets op de juiste manier te gebruiken en laten je geregeld stoeien met de zwaartekracht – een sterke combinatie.
Speel je met muis en toetsenbord, dan is elke gadget onder een andere knop gepositioneerd. Met de muis richt je, waardoor je uiterst precies aan de slag kunt. Gebruik je een controller, dan heb je veel minder controle. EIgenlijk zijn de handelingen vereist voor Capsized te complex om niet met de muis uit te voeren. Het richten met de analoge stick werkt lang niet zo precies als je zou willen en het selecteren van een gadget duurt te lang om het hoge speltempo bij te houden. Gevolg is dat je vaak te laat bent of niet precies genoeg kunt richten. Het is opvallend dat een tweedimensionaal spel beter bestuurt met muis en toetsenbord, maar desondanks aan te raden deze besturingsoptie te gebruiken.
Historische aliens?
Tu en het puzzelen en platformen door strijd je tegen allerlei buitenaardse wezens. Hoewel, zo wereldvreemd zijn ze nu ook weer niet. Ze hebben qua uiterlijk meer weg van wat historici als ‘primitieve volkeren’ zouden bestempelen. De marsmannetjes van Capsized hebben een mensachtig lichaam, dragen houten maskers en gooien met speren. Zo nu en dan halen ze krachtigere wapens erbij of kom je een woeste wolf tegen, maar veel verder gaat het niet.
Het exotische van Capsized zit ‘m eerder in de omgevingen. Deze zijn een combinatie van regenwouden en vegetatierijke gebieden die hun weerga op aarde niet kennen. De vormgeving is in ieder geval indrukwekkend , en volledig handgetekend. Ontwikkelaar Alientrap wilde overduidelijk een gedetailleerde spelwereld neerzetten en slaagt daar feilloos in. Planten bewegen met de wind mee, insectjes vliegen in de achtergrond voorbij en bruggen storten in elkaar als je er te onbesuisd overheen walst. Het loont om je zo nu en dan uit de hectiek van de actie terug te trekken en te ontdekken wat er verder nog te zien is.
Zet dan ook gelijk het geluid een tikkeltje harder dan normaal. De trance-achtige soundtrack brengt je in een heerlijk dromerige trance. Stom woordgrapje, maar het is wel waar. De achtergrondgeluiden van krakende bladeren en krijsende insecten maken het geheel af. Sound designer Peter Srinivasan heeft de potentie om uit te groeien tot grootheden als Nobuo Uematsu (Final Fantasy) en Koji Kondo (The Legend of Zelda).
Verra ende multiplayer
Capsized past makkelijk tu en titels als Braid, Limbo en Super Meat Boy. De enige echt bezwaarlijke kanttekening is dat de campagne veel te snel afgelopen is, en behoorlijk abrupt eindigt. Gevoelsmatig ben je nog niet eens halverwege als de eindbaas al voor je staat. Heb je deze eenmaal verslagen, dan is het ook gelijk gedaan. Geen afrondend filmpje, geen daadwerkelijke voltooiing van het verhaal, dat verder redelijk vanzelfsprekend verloopt.
Hier staat tegenover dat de zogeheten arcademodus verra end vlezig is. In deze speloptie zitten bijvoorbeeld lo e mi ies en een survivalmodus verscholen, maar ook een coöperatieve en competitieve multiplayer. De eerste twee doen wat ze moeten doen en compenseren de korte campagne tot op zekere hoogte. Toch is vooral de competitieve multiplayer de moeite waard. De opzet mag dan relatief generiek zijn - je strijdt tegen elkaar en wie het dodelijkst is, de vele gadgets en het verticale leveldesign maken de modus verra end tactisch, dynamisch en gevarieerd.