“Hé, weer een port voor dePSP,” zul je zeggen. Nou nee. Hoewel Call of Duty: Roads to Victorylijkt op zijn grotere console en PC broers, is deze game geheel vanafde grond opgebouwd voor de PSP. Infinity Ward heeft zich echter nietbezig gehouden met deze game, want Activision heeft ontwikkelaarAmaze Entertainment deze taak toebedeeld. We kijken of dezeontwikkelaar in staat is de franchise succesvol over te zetten op dePSP.Voor mij is het bij een shootereigenlijk altijd regel eerst naar het optiemenu te gaan om debesturing aan te pa en, en dit is zeker geen uitzondering geweestmet Roads to Victory. Ik kwam tot de ontdekking dat er vierknoppen-layouts waren om de besturing aan te pa en. Tot mijnverbazing was er echter geen optie om met de analoge stick te kunnenrichten. Oei! Het gebrek aan deze optie viel uiteindelijk best mee,want het lopen met de analoge stick en het richten met defunctieknoppen ging wonderwel goed. Dit werd mede geholpen door deauto-aim optie die richten op die vermaledijde Duisters veelmakkelijker maakt.

In sommige gevallen maakt de auto-aim hetspelen van de game zelfs wat te gemakkelijk. Met weinig vijandenwordt je geweer vastgepind op de vijand en je hoeft alleen maar teschieten. Het gebruik van de iron sight-optie (richten langsde loop) is ook in dit deel aanwezig om het realisme en de immersiete vergroten. Hoewel het richten via de iron-sight preciezer is, istoch een onhandige optie te noemen. Het richten met behulp van defunctietoetsen zorgt er ten eerste voor dat klein bedoeldeaanpa ingen niet bepaald subtiel worden uitgevoerd. Ten tweede is deauto-aim functie zo handig dat het vaak makkelijker is om eerstdichterbij de vijand te komen en dan te schieten zonder iron sight.Toch is de optie zeker een aantal keren nuttig gebleken, wanneerbijvoorbeeld een MG-42 de voortgang verhinderde.

Demi iestructuur staat bijzonder dichtbij die van de andere Call ofDuty games. Gevechten zijn heftig en de levels lineair. Er isnagenoeg geen verhaal aanwezig en het rest je simpelweg van de enelocatie naar de andere te schieten, die onderverdeeld zijn inAmerikaanse, Canadese en Britse campagnes. Toch is dit typisch Callof Duty te noemen en het lijkt erop dat best wel wat plezier aan degame kan worden beleefd. Helaas zorgt een combinatie aan dingenervoor dat de gehele ervaringvaak teniet wordt gedaan, zoals hetwi elen van wapens. Jammer genoeg hebben de mensen van Amaze dezefunctie onder dezelfde knop ondergebracht als de functie voor hetoppakken van een ander wapen. De gevolgen zijn voorspelbaar enbehoeven geen verdere uitleg. Bijzonder irritant en onvoorspelbaarzijn de onzichtbare randen van objecten. Wil je net een SS-er eenkogel door zijn kop jagen, blijkt de tank een stukje langer te zijndan eerder gedacht. En dit terwijl je de Duitse soldaat tochduidelijk kan zien. Mi chien hadden de Duitsers in de TweedeWereldoorlog een nieuwe cloaking techniek ontwikkeld die deranden van objecten onzichtbaar kon maken. Het kan in ieder gevalnadelig uitpakken in een vuurgevecht.

 

De AI maakt het je behoorlijk moeilijk.Hoewel de tegenstanders niet bijster intelligent zijn (hierover zomeer), rennen ze wel hard en weten ze je meer dan eens terug tedringen. Aan de andere kant kan het vaak weer heel makkelijk zijn omladingen vijanden af te schieten. Vooral in levels waarin je bestormdwordt, lopen de soldaten langs scripted routes die erg voorspelbaarzijn. De enige uitdaging wordt dan veroorzaakt door de hoeveelheidsoldaten die op je afkomen, niet de intelligentie. Over gemakkelijkekills gesproken. Vaak wil het voorkomen dat de tegenstander niet eensiets doet als je hem in het zicht krijgt. Alsof de vijand binnen eenbepaalde radius om je heen pas in actie kan komen. Als ze buiten dezeonzichtbare grens blijven, blijven ze stokstijf staan en klaar omafgeschoten te worden.

En toch. Toch blijft er wat van dieoriginele Call of Duty kwaliteit over. De actie maakt veel goed enlatere mi ies waarin je boordschutter bent van een bommenwerpervoegen de nodige afwi eling toe. Daarnaast zijn ook het beeld engeluid goed uitgewerkt en dragen de voice-actors hun steentje mee aande sfeer. De textures zijn van dichtbij wel wat wazig, maar eenkniesoor die daarover valt. Vrij te spelen bonus materiaal, zoalsfilmpjes, uitleg over wapens en voertuigen en wallpapers voor je PSP,voegt verder niets toe aan de gameplay, maar zorgt er wel voor dat degame niet geheel kaal aandoet. De geïntere eerde zal zich zekervermaken met de aanvullende informatie. Een Ad Hoc multiplayer modemoet voor de nodige multiplayer actie zorgen.

Zoals we alhadden geconcludeerd, Call of Duty: Roads to Victory is een game diede Call of Duty sfeer naar de PSP weet te brengen. Het is daaromjammer dat de mensen van Amaze zoveel steekjes hebben laten vallenbij de afwerking van de game. Bonus footage en ander materiaal doende vele fouten in de game niet vergeten, maar maken de game welaantrekkelijker om uit te spelen.