Call of Duty: Black Ops Cold War heeft werk te verzetten

Dat is wat Black Ops Cold War tijdens zijn zes uur durende verhaallijn ontzettend goed doet: die historische setting, de Koude oorlog, uitvergroten en verweven met alle bizarre wendingen, eigenlijk precies zoals je dat van de Black Ops-serie gewend bent. Toenmalige Amerikaanse president Ronald Reagan stuurt je aan tijdens tussenfilmpjes, er wordt met kernwapens gesmokkeld alsof het strijkers zijn en ‘het rode gevaar’ wordt vanuit zo’n beetje ieder denkbaar perspectief belicht. Op een gegeven moment passeren zelfs oude bekenden uit het Modern Warfare-universum de revue.

Best-of

Het heeft in deze verhaallijn weinig zin om lang bij alle wendingen stil te staan. De rode draad is soms compleet zoek - je hebt dan geen idee waarom je waar bent, maar de hoge pacing weerhoudt je van het stellen van ingewikkelde vragen. Het ene moment ontsnap je al knallend vanuit helikopters met een kernbom uit Vietnam en nog geen kwartier later speel je een infiltrant die de Amerikanen bijstaat in een Russisch hoofdkwartier, en is van schoten lossen minutenlang geen sprake. De game verweeft dat allemaal aan elkaar met weinig gerieflijke dialoog, maar komt daar mee weg.

Het tempo waarmee de game zulke gevarieerde missies afwisselt is dan ook herkenbaar. Black Ops Cold War is een soort best-of van Call of Duty-missies. Een van de hoogtepunten is een missie ergens in de jungle met de welbekende sergeant Frank Woods. Samen vinden jullie een werkelijk gigantisch Russisch hoofdkwartier. Nadat je je met gedempte schoten ongezien laat gelden, smokkel je jezelf naar binnen en ontvouwt zich een heel opmerkelijke Russische trainingsoefening. Het zou zonde zijn om ‘t te verklappen, maar het is een van de leukste Call of Duty-missies in jaren.

Het is plat vermaak, maar wel zelfbewust plat vermaak. Dat werkt. Juist tijdens de momenten dat de game opeens meer wil zijn dan een dom spionageavontuur gaat het mis. Zo wordt er af en toe keuzevrijheid geïntroduceerd. Maak je deze persoon dood of neem je ‘m mee voor verhoor? Een leuk idee, maar het effect op de verhaallijn is zo bizar klein dat ‘t voelt alsof de ontwikkelaar simpelweg wilde schermen met ‘dialoogopties als terugkerende feature. De meest ingrijpende morele keuze komt bovendien veel te laat om indruk te maken. Ook zijmissies zijn schaars en nauwelijks memorabel. In plaats van een ambitieuze campagne met keuzevrijheid zoals die in Black Ops 2, biedt Cold War vooral een hersenloze aaneenrijging van escalerende missies.

Behapbare Zombies

De nieuwe Zombies-verhaallijn, Die Maschine, voert zijn vernieuwingen geslaagder door. De coöperatieve modus waarin golven aan zombies beurtelings op jou en je teamgenoten afstormen maakt nu gebruik van loadouts. Het is een simpelere versie van de loadouts zoals je die in de multiplayer kunt samenstellen. Daarnaast bevat Zombies wapens van verschillende gradaties, gekoppeld aan kleurtjes die op hun beurt met unieke eigenschappen komen. Het rpg-element speelt een nog prominentere rol. En dat werkt: Hoe meer je Zombies speelt, des te meer vaardigheden, wapens en upgrades je vrijspeelt, waardoor je in potentie steeds meer golven aan Zombies kan overleven.

De drempel voor een potje Zombies wordt daardoor steeds lager – al ligt die in Die Maschine sowieso al relatief laag. Het is nu mogelijk om al in de tiende ronde te ontsnappen uit de map. De zogeheten ‘Exfill’-optie laat je al ver voor het einde met een helikopter het level verlaten. Een Zombies-potje hoeft dus niet ellenlang te zijn, wat fijn is als je enkel uit bent op bondig coöperatief vermaak, of als je opeens moet gaan. Potjes kunnen al binnen twintig minuten afgerond zijn.

De bunker uit de welbekende Zombies-missie Nacht der Untoten is het beginpunt van deze nieuwe coöperatieve verhaallijn. Gelukkig is die bunker ook het vertrekpunt van een werkelijk compleet absurd co-op-avontuur, waarin onder meer het reizen tussen meerdere dimensies, gigantische zwevende paarse kwallen en ‘opvallende’ nazi-geweren de revue passeren. Die Maschine barst van de onnatuurlijke wendingen en is in opzet zo gelaagd als een ui. Niet erg verrassend, maar wél erg leuk.

Nieuwe modi

De multiplayer van Call of Duty: Black Ops Cold War probeert het wiel evenmin opnieuw uit te vinden. Cold War speelt zoals vorige Black Ops-delen dat ook deden: de confrontaties leunen op snel manoeuvreren, vijanden zijn iets moeilijker dood te krijgen door een langere levensbalk en submachinegeweren krijgen in de meeste maps de voorkeur boven snipers of andere semiautomatische geweren.

De multiplayer voegt vooral nieuwe modi toe, maar om eerlijk te zijn zit er geen enkele modus tussen die ons hartje sneller doet kloppen. In Fireteam: Dirty Bomb worden tien teams van vier spelers uit een vliegtuig gegooid. Teams kunnen als viertal punten scoren door tegenstanders om te leggen, uranium in te leveren en een van de ‘dirty bombs’ in het level af te laten gaan. De modus is minder spannend dan Warzone, maar ook minder chaotisch dan Ground War. Warzone heeft qua spanning en tactiek meer te bieden, al is Fireteam niet per se saai - het heeft enkel minder om het lijf.

Naast Fireteam: Dirty Bomb zijn er ook nog twee andere nieuwe grootschalige speltypes. Er zijn twee nieuwe twaalf-versus-twaalf modi, die samen onder de noemer Combined Arms te vinden zijn. Beide modi leunen op bredere teamtactieken, en daarmee is Combined Arms iets simpeler op te pakken als beginnend team dan Fireteam: Dirty Bomb. Dat komt ook door de grote map in Fireteam, waar vijanden zo’n beetje overal vandaan kunnen komen. Combined Arms geeft je daadwerkelijk de mogelijkheid om confrontaties te overleven als je wordt beschoten.

Het nieuwe Escort The Vip is een stuk kleiner van opzet. In deze zes-tegen-zes modus escorteren twee teams beurtelings een van hun spelers naar een van de eindpunten in de map. Dat is vermakelijk, en we gokken dat Escort The Vip een langer leven beschoren is dan de bovenstaande modi. Toch hebben we verreweg het meest zin in de modus die nog moet komen: het geprezen Gunfight uit Modern Warfare. Daarin nemen twee teams van twee het in korte rondes tegen elkaar op. Dat is ontzettend vermakelijk en moet vanaf 10 december ook in Cold War mogelijk zijn.

Modern Warfare is beter

Als je eenmaal aan het knallen bent, valt vooral op hoe anders Cold War speelt dan Modern Warfare – ongeacht welke modus je speelt. Hoewel de menustructuur en UI-functionaliteiten tussen beide games bijna identiek zijn (Warzone verhuist in december zelfs mee naar Cold War), ontbreekt dat zwaardere militaire gevoel uit Modern Warfare. Dat merk je wanneer je loopt en klimt, maar vooral wanneer je schiet. Bepaalde geweren - met name assault rifles - voelen héél licht aan. Het lijkt bijna alsof je met proppenschieters speelt.

Wie al vaker Black Ops heeft gespeeld weet dat die keuze bewust is. De time-to-kill in Cold War ligt weliswaar lager dan in zijn voorganger, maar de meeste confrontaties vinden plaats over relatief korte afstanden. De keuze voor lichtere gunplay is dan wel te verklaren. Sterker nog: Black Ops 2 werd juist geprezen om die invalshoek. De multiplayer van Cold War doet qua feel dan ook heel erg denken aan die game. In tegenstelling tot Black Ops 2 is de uitwerking achter die visie in Cold War echter allerminst feilloos. Cold War heeft véél kinderziektes.

Allereerst is de balans tussen wapens op dit moment zoek. De zeer handbare MP5 is veel te sterk, zeker op middellange afstanden. Het maak niet uit welke map, modus of speelwijze: de MP5 domineert. Het effect daarvan op de meta is dusdanig heftig dat we op dit moment eigenlijk nauwelijks weten hoe andere wapentypes, zoals snipers, zich tot het complete arsenaal verhouden. De MP5 wordt volgens Treyarch in een update aangepakt. Het is te hopen. We vermoeden dat een dergelijke update ook voor sommige shotguns gaat volgen, want die zijn nog een beetje grillig.

Verder is er een gebrek aan (leuke) maps. Cold War heeft maar acht maps in zijn normale playlist. Dat is niet veel, maar omdat het er maar twee meer zijn dan in de bèta, komt dat karige aantal net wat heftiger binnen. Ter vergelijking: Modern Warfare had er tien, plus een aparte twee-versus-twee modus met zeven unieke maps. Ook irritant: veel maps zijn vaak bezaaid met heuveltjes, obstakels en vegetatie, waardoor je vijanden moeilijk kunt spotten. Je gaat gegarandeerd mensen over het hoofd zien terwijl je pal naast ze loopt. Dat is vooral iets waaraan gevorderde Call of Duty-spelers zich zullen ergeren. Hoe dan ook zijn er meer maps nodig.

Tot slot is deze Call of Duty het meest technisch geplaagde deel in jaren. De game voelt gewoon niet af. Soms zijn bepaalde delen van het hoofdmenu, zoals Zombies en de campagnemodus, niet toegankelijk, wat enkel kan worden verholpen door de game te herstarten. Ook werkt de crossplay in parties vaker niet dan wel: vrienden die online zijn op andere platformen worden niet in je vriendenlijst getoond. Het irritantste is de cross-platform-play: pc-spelers lijken opvallend vaak in het voordeel te zijn ten opzichte van mensen met een controller. Mogelijk heeft dat ook te maken met de tickrate, want die ”huh, ik schoot toch eerder?”-momenten wanneer je doodgaat? Die zijn hier vrij normaal, zeker vergeleken met Modern Warfare.

Werk voor de boeg

Call of Duty: Black Ops Cold War is een vermakelijke shooter in vrijwel al zijn modi en wordt vanwege de beloofde ondersteuning enkel beter. Dit is geen slechte game, maar je koopt op moment van schrijven wel een Call of Duty die nog tijd nodig heeft. Het helpt ook niet mee dat Cold War in de tijd van een pandemie een game als Modern Warfare moet opvolgen. Zeker omdat Modern Warfare bij lancering een veel completere en beter afgewerkte multiplayergame had. Cold War heeft allesbehalve de wind in de rug - maar dat had Activision ook wel kunnen zien aankomen. En dan rijst toch de vraag: was het niet beter geweest om een jaartje over te slaan?

Call of Duty: Black Ops Cold War is gespeeld op PlayStation 4 en is nu verkrijgbaar op pc, Xbox One, Xbox Series X, PlayStation 4 en PlayStation 5.

Meer reviews: