Sommigen zullen zich even achter de oren krabben over waarom een real time strategygame in vr gespeeld zou moeten worden. Nou, niks moet natuurlijk. Maar het werkt wel ontzettend goed. De speeltafel en de eenheden komen helemaal tot leven en dankzij de Oculus Touch-controllers is het heel makkelijk om eenheden te selecteren en te verplaatsen, of om een bouwwerk op het speelveld te plaatsen. Denk trouwens bij ‘tafel’ niet aan een klein speelveld: het terrein is heel groot. Je beweegt je voort door de tafel vast te pakken en jezelf een kant op te slingeren. Dit gaat vloeiend, precies en snel en leidt vooralsnog niet tot ongemak of bewegingsziekte.
Torens
Hoewel Bra Tactics een volwaardige rts is, zitten er tower defense-achtige beperkingen in de plaatsing van je gebouwen. Vrij je basis opbouwen zoals je dat gewend bent in Command & Conquer of Ages of Empires is er niet bij. In plaats daarvan is de kaart verdeeld in zones. Per zone zijn er een aantal nodes waar je torens en afweergeschut op kun plaatsen. Torens zijn de ‘fabrieken’ van Bra Tactics, die een bepaald type eenheden produceren.
Voordat je een zone kunt gebruiken, moet je wel eerst alle vijandelijke eenheden en gebouwen uitroeien. Daarna veranderen de nodes van kleur en zet je je eigen torens neer. Een eenmaal ingenomen zone levert ook weer nieuwe grondstoffen op, zoals erts voor het bouwen van nieuwe eenheden. Het gevolg hiervan is dat de frontlinie echt zichtbaar opschuift in de richting van de vijand (of naar jezelf) en je slimme keuzes moet maken tu en het verdedigen van een veroverd gebied en het innemen van vijandelijke zones. Hierbij wordt helemaal duidelijk dat Bra Tactics géén tower defense game is, omdat het slagen of falen van je acties grotendeels afhangt van je eenheden.
Hier schittert Bra Tactics en is te zien dat de makers eerder met dit bijltje hebben gehakt. Je begint met torens die eenvoudige troepen (soldaten, boogschutters en cavalerie) uitspugen. Maar al snel verdien je genoeg juwelen om je kasteel op te waarderen, waarna je betere versies van je basistroepen kunt trainen en zelfs hele nieuwe eenheden kunt produceren. Naarmate het spel vordert, krijg je toegang tot steeds indrukwekkender wapentuig, waaronder een gigantische vechtrobot en een reuzenzeppelin. Maar ook diverse vormen van artillerie, tanks en draken worden onderdeel van je arsenaal, mits je voldoende erts en juwelen in je buidel hebt voor het maken ervan.
Zoals meestal in dit soort spellen is er een papier-schaar-steen driehoek van welke eenheden sterk of zwak zijn tegen elkaar. Door de diverse upgrades verschuift die driehoek naar gelang het spel vordert. Gewone soldaten zijn bijvoorbeeld kwetsbaar tegen boogschutters, omdat de pijlenregen hen van een afstand al decimeert. Maar met de ‘stealth warrior’-upgrade zijn je soldaten opeens pas op het laatste moment zichtbaar voor de vijand, zodat zij de boogschutters in de pan hakken voordat ze een pijl kunnen afvuren.
Upgrades beïnvloeden in één klap alle eenheden op het speelveld. Je hoeft dus niet tu endoor units te upgraden, maar daar staat tegenover dat je vast zit aan een bepaald type. Het is dus niet mogelijk om tegelijk een eenheid stealth warriors én electroshock-troepen in het spel te hebben.
Diepgang
Het is opvallend hoeveel diepgang er in de gevechten zit. Ook hier zien we de ervaring van de ontwikkelaars met het genre. In een multiplayerse ie tegen Gamer.nl-collega Erik Nu elder domineerde ondergetekende bijna het hele speelveld. De overwinning leek onvermijdelijk. Tot duidelijk werd dat die snelle groei voorwaarts betekende dat er weinig geld was voor het in stand houden van een leger dat alle zones kon beschermen én klaar was voor een besli ende aanval. Opeens keerde het tij van het gevecht zodanig dat die tijdelijke dominantie binnen enkele minuten van de kaart werd geveegd. We willen dit geen vernedering noemen - dat was het wel, maar we willen het niet zo noemen. Een dergelijke wending in de strijd is geen uitzondering en zorgt er voor dat het spel tot het einde toe spannend blijft en dat zelfs de meest hopeloze situatie nog ten goede gekeerd kan worden.
Hoewel het overgrote deel van de game gericht is op multiplayer versus en co-op, is er een zes uur durende singleplayercampaign. Hierin vecht je tegen personages uit het fictieve universum, allemaal gespeeld door beroemde acteurs. Zo vecht je tegen Aiden Gillen (‘Littlefinger‘ uit Game of Thrones) en Shohreh Aghdashloo (‘Chrisjen Avasarala‘ uit The Expanse). De kwaliteit van de stemacteurs helpt echter niet om het verhaal te verduidelijken. Dat er oorlog is, is duidelijk. En dat het gevecht op de battle-table een weergave is van een echte strijd die zich buiten afspeelt, blijkt wel uit de vlammen en explosies die opeens levensgroot om je heen oplaaien als je kasteel wordt aangevallen. Maar waar het allemaal over gaat? Geen idee. Het is blijkbaar niet relevant. De campagnemi ies zijn eigenlijk bedoeld om je gaandeweg kennis te laten maken met de verschillende eenheden en tactieken. Dat wil niet zeggen dat de campaign saai is. Het zijn hele leuke gevechten waarbij je ook echt dingen leert die je in de multiplayer of co-op goed kunt gebruiken. Er is alleen geen sprake van een emotionele investering of een goede pay-off.
Daar staat tegenover dat de diverse skirmish-modi prima werken. Er is een ruime selectie van twintig kaarten beschikbaar, waarvan de ene helft voor versus matches is en de andere helft voor co-op. Die laatste modus houdt in dat je samen met een vriend (of een vreemde, via de matchmaking) tegen de kunstmatige intelligentie vecht. In de praktijk blijkt dit een geweldige manier van spelen, waarbij goede communiceren met je partner van het grootste belang is. En zelfs dan is de kans op momenten van chaotisch gillen (“Aaaaahh! Ze vallen aan!! Ik kan niks! Help mij, Harry!!!” - Erik Nu elder) nog levensgroot aanwezig.
Lange termijn
Al deze spelmodi zijn bijzonder vermakelijk en vragen flink wat tactisch inzicht. De diepgang wordt vergroot door de mogelijkheid om je eigen selectie van torens en eenheden samen te stellen waarmee je de strijd aangaat. Je kunt een ready made selectie kiezen (verdedigend, agre ief, gebalanceerd) of zelf kiezen welke toren je in de loop van een match kunt inzetten. Dit voegt een intere ante extra laag toe aan een toch al zeer tactisch spel.
Toch ziet het er naar uit dat de game wel wat nieuwe kaarten en eenheden nodig heeft om ook op langere termijn de aandacht vast te houden. Zoals de game nu is, zit er genoeg content in voor tientallen uren rts-plezier, maar toch is er ook het gevoel dat de veldslagen op een gegeven moment wat op elkaar gaan lijken. Het is echter nog te vroeg om daar met zekerheid iets over te zeggen, omdat de ervaring leert dat dit soort op online gerichte strategiespellen de neiging hebben om zich in onverwachte richtingen te ontwikkelen, en waarbij de ware kracht van sommige eenheden pas na een tijdje wordt doorgrond.
Die kleine kanttekeningen daargelaten is duidelijk dat de naam Bra Tactics goed is gekozen. Alles heeft inderdaad een sfeer van hout en koper en de dubbele betekenis (bra betekent ook roekeloos en schaamteloos) komt in de gameplay zeker tot zijn recht. De fantastische besturing en de vele grote en kleine besli ingen tijdens een potje, zorgen dat je even alles om je heen vergeet en volkomen op gaat in deze uiterst diepe game.
Bra Tactics is nu verkrijgbaar in Oculus Home en is exclusief voor pc met Oculus Rift. Een gratis demo, Bra Tactics Arena, is ook verkrijgbaar.