Borderlands: The Pre-Sequel - Inderdaad geen deel 3

“Warning, no atmosphere detected” klinkt het als we landen op Elpis, Pandora’s maan. Elpis is al net zo wetteloos en onherbergzaam als de planeet waar de eerste twee delen zich afspelen. Rivieren van lava en ijskoude gletsjers bevolkt door schietgraag addergebroed en agressieve roofdieren maken van Elpis een prima decor om met de vier nieuwe Vaulthunters, Athena the Gladiator, Nisha the Lawbringer, Enforcer Wilhelm en Claptrap de eh, tja… kleine robot met een veel te grote bek, ouderwets veel te schieten en te plunderen.

Ademloos

Naast de bekende Psycho’s en bizar grote lokale fauna moeten de vier nieuwe helden op Elpis de strijd aangaan met nog een andere vijand: het gebrek aan zuurstof. Door de afwezigheid van een atmosfeer spring je in Borderlands: The Pre-Sequel verder, vliegt een vijand na een onfortuinlijke ontmoeting met een granaat als ongeleid projectiel door de lucht en als we de zuurstoftank van een vijand raken, verliest hij over tijd health, vergelijkbaar met wanneer je iemand in de hens steekt. Keerzijde hiervan is dat je zelf ook met een zuurstoftank rondwandelt die langzaam leeg loopt, maar in de praktijk is overleven op Elpis geen grote uitdaging. Zuurstoftanks liggen voor het oprapen, op de gekste plekken spuwen zuurstofgeisers uit de grond en in de meeste gebouwen kun je gewoon ademen.

Bovendien hoeven spelers die voor Claptrap kiezen, zich geen zorgen te maken over ademhalingsproblemen. De strontvervelende robot heeft immers geen zuurstof nodig en kan ook in de open lucht van Elpis gewoon zijn gang gaan. Claptrap is sowieso het meest uitgesproken van de vier nieuwe personages. Hoewel Athena een schild heeft en Nisha over een zweep beschikt, doen zij in bepaalde opzichten toch wel denken aan eerdere speelbare personages. Claptrap is echter een gevalletje apart. Los van zijn ‘kleurrijke’ persoonlijkheid en zijn altijd snedige opmerkingen is ook zijn unieke ability noemenswaardig. ‘Vaulthunter.exe’ is niet gewoon een move, het is een willekeurig gekozen ability waardoor je soms oncontroleerbaar granaten gooit, lasers afschiet of je hele team laat stuiteren op de rug van rubberen eendjes.

Fanservice

Claptrap is, los van een stukje geweldige fanservice, daarmee de grootste vernieuwing in Borderlands: The Pre-Sequel en laat bijvoorbeeld de nieuwe laserwapens een beetje verbleken. De laserwapens maken toffe geluidjes en zetten vijanden vaak in brand, maar er zijn genoeg andere wapens waarmee je tegenstanders ook in vuur en vlam zet. Of elektrocuteert. Of opblaast. In het ongelooflijk uitgebreide en veelzijdige arsenaal van Borderlands vallen de nieuwe laserwapens nauwelijks op, laat staan dat ze zich onderscheiden.

Datzelfde kan gezegd worden over de nieuwe personages. De vier hoofdrolspelers en hun opdrachtgever Handsome Jack kennen we allemaal als niet-speelbare personages of zelfs als vijand uit eerdere games en ook andere oude bekenden, zoals de Vaulthunters uit de vorige games en Tiny Tina, passeren de revue. Daarmee wordt eens te meer duidelijk dat The Pre-Sequel echt bedoeld is als fanservice, nog één keer lekker knallen met alle oude vrienden en vijanden. Geen van de nieuwe personages weet zich daar echt tussen te mengen.

Niet geperfectioneerd

Daar zouden we op zich prima mee kunnen leven, al is de vraag of iemand na de recordhoeveelheid downloadbare content voor Borderlands 2 nog echt smacht naar meer van hetzelfde. Het is echter onbegrijpelijk dat we in The Pre-Sequel nog steeds tegen dezelfde technische mankementen aanlopen als vijf jaar geleden. Nog steeds wordt Borderlands geteisterd door ontzettend veel pop-in op de consoles. Personages, omgevingen, zelfs de wapens in de menu’s , alles wordt aanvankelijk in een beschamend lage resolutie geladen en details verschijnen pas na enkele seconden. Dat is echter niet het enige technische mankement. Achterop het doosje prijkt weliswaar een symbooltje dat Borderlands met twee spelers in splitscreen te spelen is, maar die modus hadden ze net zo goed weg kunnen laten. Zodra je met zijn tweeën begint te schieten, zakt de framerate beneden elk speelbaar peil.

Overigens moet je coöppartner eigenlijk vanaf het begin af aan al meedoen en je tot het einde bijstaan. In theorie kán een tweede speler, lokaal of online, wel elk moment inschakelen, zelfs tijdens het spelen. Maar zodra jij en je coöppartner te veel van level verschillen, kun je elkaar al bijna niet meer bijbenen en is er voor tenminste één van de twee weinig lol meer aan. Het is nog altijd niet mogelijk om tijdelijk omhoog of omlaag te schalen, of op een andere manier ervoor te zorgen dat niet één van de twee met proppenschieters zit te knallen terwijl de ander een beetje loopt te babysitten. Jammer, want een goede coöp zou zo goed bij Borderlands passen: het verhaal is eigenlijk te verwaarlozen en de mechaniek is niet moeilijk om te begrijpen.

Natuurlijk is de Borderlands-formule ijzersterk en staat ‘ie garant voor gejoel en geschreeuw als je samen met je vrienden een raketwerper met bonus explosive damage vindt, een vijand met zure kogels doorzeeft of als Claptrap in een piratenschip verandert en met kanonskogels begint te schieten. Maar 2K Australia verzuimt het om ons méér te bieden dan datgene waar we ons al vijf jaar lang mee vermaken, of om op zijn minst die plooien glad te strijken waar we ook al vijf jaar mee te maken hebben. Claptrap speelbaar maken is een goed voorbeeld van fanservice, maar de fans van Borderlands hadden wel iets meer service verdiend dan ze met The Pre-Sequel krijgen.