Of het nu getuigt vanlef of naïviteit, heel slim is het in ieder geval niet om BlackSite twee wekenna Call of Duty 4 op de markt te brengen. BlackSite is weliswaar minderrealistisch qua thematiek, maar beide first-personshooters vi en overduidelijk in dezelfde vijver. Een moderne setting, eenstrikt lineaire campagne die je met computergestuurde teamgenoten doorloopt,een intense beleving én een multiplayermode, vormen de hoofdmoot van beidegames. Wat doet BlackSite om zich te onderscheiden van het briljante Call ofDuty 4?Wie BlackSite in de aanloop van de release enigszins gevolgdheeft, weet dat maatschappijkritiek één van de belangrijkste troeven is vanBlackSite. Het spel wil de speler niet alleen laten genieten, maar ook eenboodschap meegeven. Je schiet in het spel namelijk op soldaten die via eenprogramma van de Verenigde Staten gemodificeerd zijn tot een soort vansupersoldaten. Dit zou allerlei dilemma's met zich mee moeten brengen, onderandere met betrekking tot militaire gehoorzaamheid. Er worden gedurende hetspel wel wat verwijzingen gemaakt naar dergelijke thema's, maar een echtstandpunt wordt niet ingenomen en heel opvallende inzichten komen evenmin aanhet licht. De opening cène van Call of Duty 4 wist je meer aan het denken te zettenover de waanzin van oorlog, dan BlackSite in zijn geheel.

Gelukkig is er nog de SquadMorale. Je teamleden die in BlackSite zelden van je zijde zullen wijken,zijn namelijk geen robots die alle commando's opvoeren, maar hebben eengeestelijke gesteldheid. Wanneer ze veel kogels inca eren, daalt hun moraal enzullen ze minder effectief hun werk doen. Delven de vijanden het onderspit, danstijgt het moraal juist. Heel evident is dit moraal helaas niet in de gameplay.Want ongeacht hun moraal, je teamleden schieten vrijwel überhaupt geen deuk ineen pakje boter. Het enige waar ze mee bezig zijn, zijn moraalverlagendeactiviteiten zoals 'als een kip zonder kop op de vijand af stormen' en 'suf inhet midden van de kamer stil blijven staan'. Met een laag moraal lijkt de AI zomogelijk nog dommer dan dat hij sowieso al is. Gelukkig stuitert het moraal vanje teamgenoten als een jojo op en neer. Een paar tegenstanders verder, en hetmoraal is weer op peil. Wanneer je team wel nuttig was geweest, dan had je zeoverigens met het grootste gemak van de wereld aan mogen sturen met de primacontext-gevoelige interface. In de praktijk heb je die alleen nodig voor eenenkele deur die je zelf niet kunt openen, verder ben je in je eentje beter afdan met die onnozele teamgenoten om je heen.Dan de derde troef van BlackSite, de vernietigbareomgevingen. Vooraf werd een grote mate van interactiviteit beloofd en dedemoversie stemde hoopvol, maar in de praktijk valt het tegen. Delen van deomgeving zijn weliswaar vernietigbaar, maar vaak alleen op plaatsen waar je meteen zeer hoge waarschijnlijkheid op zult schieten. Alle objecten waar decomputergestuurde tegenstanders niet achter schuilen, zijn niet kapot tekrijgen. Het ene moment schiet je betonnen muren moeiteloos aan gort, evenlater krijg je met een Hummer nog geen houten hekje omver. De dingen die kapotkunnen gaan overigens wel mooi stuk, maar doordat het zulke specifiekeonderdelen zijn voelt het allemaal erg voorbedacht aan, alsof het een scripted event is die je alleen nog evenzelf moet activeren met een vuursalvo. En dat is het eigenlijk ook. Dat de speerpunten niet echt uit de verf komen is niet ergwanneer BlackSite gewoon een lekkere shooteris. Tal van games geven geen boodschap mee, hebben geen Squad Morale en geen vernietigbare omgevingen, maar zijn toch warmaan te bevelen. BlackSite is het helaas niet, met als voornaamste reden dat ervan deze game heel wat in een dozijn pa en. Bijna alles aan BlackSite isongeïnspireerd. Neem nu het verhaal. Hoe vaak hebben we niet moeten vechtentegen supersoldaten die door een of ander leger werden ontwikkeld en die zichvervolgens tegen ons keerden? Je voelt vrijwel elke wending in het verhaal,zover die er zijn, van verre aan komen. Bij een standaard verhaallijn, horen vaak ook standaardomgevingen. Locaties die je in andere shootersals tientallen keren hebt bezocht. Woestijnbasi en, ondergrondse complexen ensaaie opslagruimtes vormen het voornaamste decor. Zo nu en dan wordt ditafgewi eld met wat meer hedendaagse locaties, zoals een benzinestation, eenwoonwagenkamp en een suburbane Amerikaanse wijk. Deze locaties vormen eenverademing, maar voelen geenszins zo levendig aan als de locaties in Call ofDuty 4. Die geven je het gevoel écht ergens te zijn, terwijl je in BlackSitecontinu een benauwend gevoel zijn door de kunstmatige barricades die voorkomendat je van het voorgeprogrammeerde pad af wijkt. Zelfs een achtertuintje,compleet met glijbaan en trampoline, voelt als een benauwend hokje in eenondergronds complex.De rechtlijnigheid van BlackSite is soms overigens ronduitbelachelijk. Vergeleken met BlackSite valt Call of Duty 4 free roaming-genre. Waarommag ik niet over een klein hekje springen, maar moet ik persé via die schuineplank lopen? Een sporadische open locatie daar gelaten, vaak om grote monsterswat bewegingsruimte te geven, is de wereld van BlackSite één gang waar jedoorheen loopt en waarbij je vooral niet meer achterom hoeft te kijken. Als eral een zijweg is, dan ligt daar negen van de tien keer een do ier, metachtergrondinformatie omtrent het verhaal. Leuk, maar die do iers zijn alleenin het hoofdmenu te lezen en niet tijdens het spel zelf. En wie gaat er nu nahet spelen nog even tientallen teksten door zitten lezen? Het was leuker geweestals die extra informatie beter in het spel was geïntegreerd, zoals detaperecorders in BioShock. Minstens zo generiek als de omgevingen, zijn de vijanden ende wapens waarmee je ze overhoop schiet. Qua wapentuig kun je eenmachinegeweer, een pistool, een raketwerper en twee semi-bijzondere wapensverwachten. Eén van die bijzondere wapens is een matig aftreksel van deFlak-gun uit Unreal Tournament, de andere is een granaatwerper, of mi chieneerder een raketwerper met sneldalende projectielen. Deze projectielen hebbenoverigens de lelijkste explosies die we in tijden hebben mogen aanschouwen ineen game. Vijanden zijn er in de vorm van buitenaardse wezens met een hoogHalf-Life-gehalte, mutanten die op hun achterpoten lopen en gewoon wapensgebruiken, alsook hele grote wezens zoals wormen die uit de grond komen engrote spore towers die andere wezensuitpoepen. Hoe imposant de wezens er soms ook uit zien, je legt ze met enkeleschoten neer (soms door op een opzichtige weakspot te mikken) en creatieve aanvalstechnieken hoef je er niet van teverwachten.BlackSite kent ook nog wat (bestuurbare) voertuigen die voorde broodnodige variatie moeten zorgen. Je mag onder andere rondscheuren met eenHummer en achter het boordkanon van een helikopter kruipen. De besturing van devoertuigen is enigszins vergelijkbaar met die in Halo, maar een stuk minderplezierig. Je auto zwalkt bij de minste beweging van de ene kant naar de andereen manoeuvreren in kleine ruimtes is een hels karwei. Je zult nog een aanzienlijkdeel van de tijd in voertuigen door brengen, waarbij je in de stijl van destrandlevels in Half-Life 2 van de ene naar de andere hot spot rijdt om daar wat aliens om te leggen. Met als grootsteverschil dat je in BlackSite niet hetzelfde voertuig meeneemt, maar dat er aande andere kant van de locatie toevalligerwijs een nieuw voertuig voor je klaarstaat.Maargoed, een enorm generieke, superlineaire shooter kan nog wel leuk zijn, toch?Jawel, maar een veelheid aan bugs en afwerkingsfouten helpt niet echt. Zo kentBlackSite scripted events dieplotseling stoppen, waarna personages stokstijf blijven staan waar ze stonden.Teamgenoten die niet zitten in een helikopter, maar met hun hoofd door het dakop de stoel lopen. Wapens die je om onduidelijke reden ineens niet meer op magpakken. Teamgenoten die een deur niet meer willen openen. Vijanden die vlakvoor je neus uit het niets tevoorschijn komen. Onverwachte laadschermen die jeineens naar een heel andere locatie brengen en de zorgvuldig opgebouwde continuïteitom zeep helpen. Laadschermen die overigens sowieso erg lang duren en elke keerwanneer je sterft, zit je weer naar een laadscherm te turen. Waarbij je door dedungezaaide checkpoints ook nog hele stukken opnieuw moet spelen. En als klapop de vuurpijl moet je het spel op alle moeilijkheidsgraden uit spelen wil jealle achievements behalen, want de easy achievementkrijg je niet wanneer je het spel op een hoger niveau voltooit. Niet dat jealle achievements wil halenoverigens, want met elk wapen vijfhonderd tegenstanders omleggen is zonde vanje kostbare tijd op aarde.Maar hey, Call of Duty 4 was voor de multiplayer alleen alhet aanschaffen waard, dus er is nog hoop. Helaas stelt de multiplayer vanBlackSite evenmin wat voor. Met name door de slechte wapens overigens, dienauwelijks feedback geven wanneer je een tegenstander raakt. Alleen een kleineverandering van je mikpunt bevestigt dit. De spelmodes in multiplayer zijn hetstandaard werk, al is Abduction welleuk verzonnen. Hierbij respawn je als rebornwanneer je gedood wordt. Aanvankelijk is één speler reborn en de rest menselijk, maar naarmate het spel vordert zijn derollen precies omgedraaid. Degene die als laatste mens stand weet te houden,wint de ronde. Het is leuk bedacht, maar vooral door de wapens en doordat de reborn precies dezelfde mogelijkhedenhebben als de mensen, komt het niet echt uit de verf. We verwachten dan ookniet dat de multiplayer van BlackSite over een paar maanden nog gespeeld zalworden. Dat is nu ook al amper het geval. Nu ik bovenstaand stuk zelf terug lees, moet ik wel toegevendat ik erg negatief klink over BlackSite en mi chien is dat ook wel terecht.Het spel weliswaar best wat aardige stukjes en heeft behoorlijk hogeproductiewaarden. Het stemmenwerk, de muziek, het klinkt allemaal goed, en ookvisueel stelt het niet echt teleur. De personages ogen best mooi, net als deomgevingen, al ziet het er soms net iets te 'plastic' uit. Maar met alleen hogeproductiewaarden kom je er niet tegenwoordig. Voor een goede shooter is veel meer nodig dan dat enMidway heeft nergens gedurfd van de gebaande paden af te wijken. Het spel isdaardoor vooral saai, zelden spannend en nooit verra end. Een shooter volgens het boekje, maar wel eenboekje van een paar jaar geleden.