Criterion heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat BLACK geen diepgaande titel zal worden. Het spel draait om schieten, schieten en nog eens schieten, en daar is de ontwikkelaar van het ook al niet bepaald subtiele Burnout, maar al te trots op. Waarin BLACK zich moet onderscheiden van de grote ma a, is de feeling van de wapens, en dat is aardig gelukt. Je voelt de kracht van de kogels die uit je wapen schieten, je voelt de impact. Het schieten is ronduit heerlijk en BLACK staat hiermee qua consoleshooters op eenzame hoogte. Alleen de PC-shooter F.E.A.R. kan zich meten met wat Criterion hier voor elkaar gebokst heeft.

BLACK kent acht gigantische levels en in elk van deze levels zul je meer dan honderd tegenstanders uit de weg mogen ruimen. Je kunt dit doen door ze simpelweg met kogels te doorzeven, de meeste tegenstanders gaan na een kogel of vijf of één gemikt headshot tegen de vlakte. Leuker is het om gebruik te maken van de omgeving bij het doden van je tegenstanders. De levels zitten vol met explosieve objecten, zoals vaten, auto’s, olietanken en zelfs gigantische silo’s die voor de meest spectaculaire explosies ooit vertoond op de PS2 zullen zorgen. Vooral wanneer meerdere tegenstanders zich om een explosief object verzameld hebben (het lijkt regelmatig dat de AI er bewust een theekransje organiseert) werpt deze aanpak zijn vruchten af.

De omgeving in BLACK is behoorlijk destructief, al is elke vorm van destructie wel voorgeprogrammeerd. Van echt dynamische ravage zoals in Red Faction, is in BLACK geen sprake. Toch komt de ravage in BLACK een stuk realistischer en spectaculairder over, dan het plotseling verdwijnen van hele happen muur zoals dat in Red Faction het geval was. Het zijn in BLACK vooral de objecten waar je vrij waarschijnlijk op zult schieten, die kapot kunnen. Bijvoorbeeld net dat muurtje waar de tegenstanders achter schuilen, net dat huis in de buurt van de explosieve objecten of net die kerktoren, waarin zich een sluipschutter bevindt. Wanneer je je dus voorneemt om even al je kogels op je omgeving uit te leven, dan zal er niet bijzonder veel kapot gaan. Tijdens het spelen zelf krijg echter je toch het gevoel dat de omgeving meer is dan een verzameling statische objecten die alleen maar dienen om voor mooie plaatjes te zorgen. En het is juist deze dynamiek die ervoor zorgt dat het afslachten van tegenstanders in BLACK, een uitermate bevredigend gevoel geeft.

Een grappige vondst in BLACK is dat het beeld tijdens het herladen van je wapen, eventjes wazig wordt. Hierdoor heb je geen goed beeld meer van waar je tegenstanders zich bevinden, waardoor het verstandig is je wapen op een veilige plek te herladen. Dit idee is enigszins vergelijkbaar met Killzone, waar de camera zich naar beneden richtte tijdens het herladen. Ook niet helemaal origineel is de soort van trance waar je in komt wanneer je gezondheid heel laag is. Alles gaat dan iets langzamer en je kogels lijken wat meer impact te doen, waardoor je vaak je dood nog iets langer uit kunt stellen. Iets soortgelijks zat ook al in Mercenaries, maar ik moet zeggen dat de uitwerking ervan in Black iets beter is gedaan nog. BLACK maakt onderscheid tu en primaire en secundaire doelen. De primaire doelen moet je volbrengen om verder te gaan en bestaan of uit het bereiken van een bepaald punt, of uit het opblazen van bepaalde objecten. Je zult in BLACK nooit hendels moeten overhalen of een sleutel moeten zoeken voor een bepaalde deur. De secundaire doelen bestaan uit laptops, documenten en andere prullaria die in de uithoeken van de levels verborgen liggen. Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad moet je een bepaald aantal secundaire doelen behalen, anders is je mi ie alsnog niet succesvol afgerond.

De secundaire doelen brengen wel een vervelende eigenschap van BLACK aan het licht. Je kunt in BLACK namelijk niet springen, waardoor een klein afstapje al kan betekenen dat je niet meer terug kunt naar eerder bezochte locaties. Wanneer er meerdere routes zijn, eentje naar het einde van het level en de andere naar een geheime plek waar nog een aantal secundaire doelen liggen te wachten en je kiest toevallig de verkeerde, dan kun je deze secundaire doelen op je buik schrijven. In het slechtste geval heb je er te weinig behaald wanneer je de mi ie voltooit en moet je de mi ie dus helemaal opnieuw doen. Dit zal op de normale moeilijkheidsgraad niet snel voorkomen overigens, want het aantal secundaire doelen dat je moet halen is dan zo laag, dat je er altijd wel genoeg tegenkomt als je normaal door de levels heen loopt.

Buiten deze sluizen in de levels, die ervoor zorgen dat je min of meer de goede kant op geleid wordt, biedt BLACK behoorlijk wat vrijheid. Er staan regelmatig meerdere routes tot je beschikking en ook zitten er redelijk wat grote, open locaties in het spel. Ondanks deze grote locaties wordt het spel tijdens een mi ie nooit onderbroken door laadschermen. Wat wel jammer is, is dat het evenmin mogelijk is tijdens een mi ie je spel op te slaan. De mi ies duren minstens een half uur en hierdoor is het dus moeilijk om BLACK even tu endoor te spelen, of je zult je console aan moeten laten staan tot je weer verder kunt spelen.

BLACK kent vier moeilijkheidsgraden, waarvan de eerste drie direct vanaf het begin beschikbaar zijn. Easy en Normal zullen voor de meeste spelers niet veel problemen bezorgen. Er liggen op deze niveau’s nog overal gezondheidskisten voor het oprapen, waarvan je er maximaal drie tegelijk bij je kunt dragen. Deze kun je met een druk op de knop gebruiken. Kies je voor Hard, dan zijn deze gezondheidskisten niet meer aanwezig. De enige manier om je gezondheid weer op peil te brengen, is met de verbandtrommels die tegenstanders laten vallen. Deze kun je echter niet voor gebruik op een later tijdstip met je mee dragen. Het is daarom wel enigszins raar dat in de interface de vakjes voor de verbandtrommeltjes, nog wel gewoon aanwezig zijn, terwijl ze op Hard compleet nutteloos zijn. De hoogste moeilijkheidsgraad, Black Ops, komt pas tot je beschikking als je het spel op Hard hebt uitgespeeld.

Er is een verhaallijn aanwezig in BLACK, die wordt verteld via korte filmpjes voorafgaand aan elke mi ie. Deze filmpjes zijn bijzonder vaag en het verband tu en het spel en de filmpjes, is minimaal. De levels zijn niet meer dan een wandeling van A naar B, waarbij je tegenstanders uit de weg ruimt. Van verhaalelementen is tijdens de mi ies zelf geen sprake, op wat korte verwijzingen die tijdens de radioberichten naar je toegespeeld worden. Hierdoor heb je soms het idee dat je maar doelloos de mi ies af werkt, zonder dat je überhaupt een idee hebt wat je doet, laat staan wie je bent.

Het grootste nadeel van BLACK is wel de korte spelduur. De acht mi ies duren tu en een half uur en een uur om te voltooien, wat de totale speelduur op minder dan acht uur brengt! Het enige wat je na het uitspelen nog kunt doen, is het spel op een hogere moeilijkheidsgraad proberen of om alle secundaire objectives te halen. Het spel is echter niet gevarieerd of uitdagend genoeg, om veel spelers hiertoe aan te zetten. Ook ontbreekt er een multiplayermode, wat de spelduur evenmin ten goede komt.

BLACK is een spectaculaire achtbaanrit die je een paar uur lang de thrills zal bezorgen die Criterion op voorhand beloofde. Eenmaal deze rit voorbij is, blijf je echter niet helemaal voldaan achter. BLACK is namelijk bijzonder kort en biedt niet genoeg afwi eling en inhoud, om deze korte speelduur geheel te rechtvaardigen. Het is één van de mooiste en lekkerst spelende first-person shooters op de Playstation 2, maar zeker niet de beste.