Op traditionele wijze starten we onze BioShock-recensie weer met een spoilerwaarschuwing. We gaan geen geheimen verklappen van Episode Two, maar we verwachten wel voorkennis van Episode One. Voor mensen die One nog moeten spelen toch een kort advies: koop Burial At Sea als bundel, dan ben je goedkoper uit.
Last time on Burial At Sea...
Iedereen besloten of ze verder willen lezen? Ja? Mooi. Irrational Games laat in de opening van haar zwanenzang nog één keer zien waar het zo verschrikkelijk goed in is: overdonderend mooi design. Kleuren, geluid, lichteffecten, sfeer, voice-acting, composities, uithangbordjes met leesbare teksten (serieus een focus van Irrationals designers), alles komt weer voorbij tijdens de intro. Het is bijna jammer dat we daarna de actie in moeten duiken en omgevingen wat generieker worden, want die 'wandel'-segmenten blijven je echt eeuwig bij. Screenshotfanaten; zet uw vingers klaar op F12.
De laatste keer dat we Elizabeth zagen, had ze net op brute wijze afscheid genomen van Booker. Helaas voor Elizabeth keert het tij vervolgens en is ze geforceerd om nieuwe plannen te maken. We gaan niet het spelplezier voor mensen verpesten door te zeggen wat deze zijn, maar waar Episode One op een dappere, progre ieve wijze het verhaal van Infinite doorzette, wordt Episode Two iets conservatiever richting BioShock 1 geforceerd. Verwacht zeker meer verdieping en bevestiging van theorieën, maar ook een paar nieuwe onbeantwoorde rode haringen.
Thief, Hitman, Predator, Elizabeth
In tegenstelling tot wat iedereen mi chien verwachtte, speelt Elizabeth niet met Tears in deze uitbreiding — en dat is teleurstellend. Wat Elizabeth wél kan is als een sluipmeesteres ronddwalen door Rapture. De stealth-mechaniek is zwaar uitgebreid. Zo maken gebroken glas en waterpoelen herrie en is tapijt heel stil. Met die eerste twee zijn de omgevingen bezaaid, dus het is geen nutteloze gimmick (het tapijt eerlijk gezegd wel, ligt nergens en is overbodig). Als vijanden je horen of zien, ben je in een paar klappen dood. Elizabeth is hiermee zeker geen traditionele first-person shooter Rambo zoals Booker dat wel was.
Om zich te weren heeft Elizabeth twee opties: de luide weg van traditionele wapens en agre ieve plasmids, of de stille weg met een multifunctionele kruisboog, een nieuwe onzichtbaarheids-plasmid en mêlee knock-outs. We kunnen iedereen aanraden om die traditionele wapens in de prullenbak te gooien, want Episode Two is simpelweg veel leuker en spannender op de stille manier. Vergeet de Easy-, Normal- en Hard-modus. Gewoon starten in de 1998-modus waarin je géén mensen mag vermoorden. Als speler heb je toch al de neiging om dat niet te doen, dus je kunt net zo goed meteen de achievement ervoor oppikken.
Size doesn't matter
Maak je geen zorgen over de moeilijkheidsgraad, want de stealth-route is voornamelijk spannend in plaats van lastig. De kruisboog stelt je in staat om hele groepen af te leiden met een knetterend belletje, en vervolgens ma aal te verga en met een giftige pijl. Een van de eerste upgrades die je vindt maakt het zelfs mogelijk om als een infantiele Predator onzichtbaar voor iedereens neus te dansen, dus het is alleen maar leuk. Bovendien rek je dan lekker de speeltijd, want deze tweede uitbreiding is wederom niet zo groot.
Episode Two is iets langer dan Episode One, maar je kan er nog steeds in een paar uur doorheen vliegen (zeker als luidruchtige speler die overal doorheen blaast). In principe bestaat de uitbreiding uit twee hubs, grote gebieden die steeds worden hergebruikt tijdens het verhaal. Schakel iedereen uit in de regio, doe een stukje verhaal, loop terug en het gebied staat weer vol verse vijanden. Zulke spelsystemen zagen we eerder in Batman Arkham Asylum en Tomb Raider. Als je wilt kun je ook iedere vijand negeren en door deze gebieden heen sluipen, maar dat haalt wel de uitdaging uit het spel.
Hoe te gek Burial At Sea Episode Two uiteindelijk is, is moeilijk te benoemen zonder spoilers. Het ligt er heel erg aan of je een grotere fan bent van BioShock 1 of van Infinite (BioShock 2 telt niet in Levine's visie) en wat je verwachtingen als gevolg hiervan zijn. Infinite had een bepaalde unieke feeling; rondrennen met een levendige NPC achter je, een kleurrijke sfeer, dimensionale gekkigheid. Episode One had dit ook allemaal. Episode Two is echter veel meer als het origineel: eenzaam, duister en emotioneel. Met een einde waar mensen zeker de komende maanden over door zullen blijven discu iëren.