Een antwoord zou de gigantische spelwereld in Bionic Commando kunnen zijn. Ascension City, de stad waarin het spel zich afspeelt, doe qua grootte niet onder voor een echte metropool. Al vanaf de eerste minuut dat je in het spel wordt gedropt, krijg je het gevoel dat je in een wereldstad terecht bent gekomen. Alsof Ascension City echt werd bevolkt door miljoenen burgers. Met de nadruk op 'werd', omdat de stad volledig is verwoest door een nucleaire bom. Een bom die niet alleen de halve stad in een complete puinzooi veranderd heeft, maar ook alle burgers in één klap wegvaagt. Wat overblijft is een ravage van omgevallen wolkenkrabbers, vernielde auto's en gapende afgronden.

En dus kom jij het podium opstappen. Als Nathan 'Rad' Spencer ben je de laatst overgebleven Bionic Commando, gerekruteerd en opgeleid door T.A.S.C. (een speciale legereenheid met uitsluitend Bionic Commando's). Na een mislukte operatie word je ten onrechte gevangen gezet en ter dood veroordeeld, maar als de aanslag in Ascension City wordt opgeëist door BioReign, een terroristische groepering met een voorliefde voor biomechanisch apparatuur, lijk jij ineens de ideale kandidaat om de kastanjes uit het vuur te halen. Je ex-collega Super Joe, de man die je in het origineel nog moest bevrijden uit de handen van Master D, doet een goed woordje voor je en in ruil voor je bionische arm en je vrijheid, mag je in je eentje de stad gaan ontdoen van het BioReign-tuig.

Deze klus is in theorie al moeilijk, maar wordt in de praktijk nog veel lastiger. Vooral wanneer je begint zonder je bionische arm. Die is namelijk een paar meter verder gedropt, omdat jouw superieuren het verstandig vonden om je nog niet direct met je superarm te verbinden. Je eerste mi ie bestaat dus uit het terug vinden van je linkerarm, zodat je slagkracht wat toeneemt. Je vermiste arm ligt gelukkig niet al te ver weg en na een paar klappen te hebben uitgedeeld, heb je het 'kleinood' weer terug.

Wat volgt is een korte tutorial die je haarfijn uitlegt waar het ding allemaal goed voor is en hoe je er het beste mee om kunt gaan. Na de trainingsmi ie begin je echter gewoon op nul en kan je bionische arm alleen maar lichte klappen uitdelen en jou van punt A naar punt B slingeren. Geen nood, de overige aanvallen worden al spelenderwijs aan je arsenaal toegevoegd en voor je het weet ben je op en top bionisch.

Het begin speelt zich volledig binnenshuis af, maar na de tutorial sta je dan ineens tu en de verwoeste ruïnes van het eens zo florerende centrum van Ascension City. De  tweedimensionale platformen van het origineel worden plotsklaps vergeten en je merkt ineens hoe fijn het is om in derdepersoonsperspectief met een grijphaak tegen gebouwen op te klimmen. Door de overstap heeft de gameplay van Bionic Commando een gigantische metamorfose  ondergaan, maar er is zeker vooruit geboekt. Nathan beschikt nog steeds over een grijparm die hij kan gebruiken om snel van platform naar platform te zwaaien en zijn rechterhand kan hij een wapen dragen. Door de 3D-omgeving kan hij echter veel meer kanten op en zijn er veel meer mogelijkheden om bijvoorbeeld een vijand aan te vallen of er juist van ontsnappen.

Dankzij de vele objecten, zoals lantaarnpalen en reclameborden, kun je als een ware Tarzan over de straten heen zwieren. Wat ook meteen de dreadlocks van Nathan verklaart. Het voelt zelfs zo open aan dat je het idee hebt in een free-roaming game te zijn beland. Maar na je eerste poging om een wolkenkrabber te beklimmen, kom je toch een beetje van een koude kermis thuis. Op de meeste daken ligt namelijk een blauw, radioactief goedje dat Nathan binnen enkele seconden kan doden. Helemaal free-roaming is Bionic Commando dan ook absoluut niet.

Doordat de makers behoorlijk kwistig zijn geweest met dit irritante, blauwe goedje is de bewegingsvrijheid behoorlijk ingeperkt. Hierdoor volgt de speler vooral een vooraf uitgestippelde weg. Een degelijk verhaal zou voor dit euvel een goed excuus zijn, omdat de speler anders teveel rond zou hangen en zich niet meer bezig houdt met wat er van hem verwacht wordt. Maar het verhaal is niet echt goed te noemen en wordt op een karige manier vertelt. Je voelt je nooit echt betrokken en dat is jammer. Temeer omdat je dus ook wordt beperkt in de keuze om je eigen pad te kiezen.

Nu denk je mi chien dat de game tegenvalt, maar dat is absoluut niet waar. De beperkte bewegingsvrijheid wordt namelijk ruimschoots gecompenseerd door de keiharde actie en de vele manieren waarop je tegenstanders uit kan schakelen. Zo kun je ervoor kiezen om je bionische hand niet vuil te maken en gebruik te maken van een handvol conventionele vuurwapens. Het aanbod aan schietijzers biedt niets nieuws onder de zon, maar om een kamer vol BioReign-gasten te zuiveren volstaat een schot van bijvoorbeeld je granaatwerper prima. Buraq-helikopters en vliegende Biomechs zijn bovendien erg gevoelig voor een schot uit je Tarantula, een raketwerper die meerdere raketten tegelijkertijd afvuurt.

De eerste bionische kracht die je jezelf aanleert, heeft trouwens niets met je arm te maken, maar met een paar speciale laarzen. Dankzij deze laarzen kun je een val van vele meters hoog overleven en bovendien nog een paar tegenstanders meenemen in de vorm van de 'Death from Above'-beweging. Daarnaast kan Nathan met zijn uitschuifbare arm voorwerpen oppakken om de vijand mee te bekogelen. Het blijft echter het leukst om een BioReign-terrorist uit te schakelen door middel van zijn collega bovenop op hem te smijten. Heb je geen (menselijke) projectielen voor handen, pak de vijand dan op en gooi hem richting een afgrond of betonnen muur en de kans dat hij nog opstaat, is vrijwel nihil. Gebruik je fantasie en je kunt helemaal los in Bionic Commando.

Naast de standaard voetsoldaat verschijnen er te pas en te onpas ijzersterke Biomechs en deze zijn uiteraard niet te verslaan door middel van een paar klappen in het gezicht. Iedere Biomech heeft echter wel een zwakke plek op de rug en het is dus zaak om achter de Biomech te komen. Staat de mech op een brug, dan kun je ervoor kiezen om als een razende via de onderkant naar de juiste plek te zwieren. Is dat geen optie, dan zul je naar een hogere plek moet klimmen om zo je Death from Above-beweging uit te voeren. Na verloop van tijd kun je zelfs een soort van finishing move uitvoeren, waarmee je via een paar acrobatische handelingen de cockpit van de Biomech opent om zo de bestuurder een paar flinke klappen te verkopen. En mocht je denken dat de Biomechs pittig zijn, dan heb je de gigantische eindbazen nog niet gezien.

Het uitgebreide aanbod aan bewegingen staat of valt bij de manier waarop je Nathan bestuurt en dat zit in Bionic Commando prima in elkaar. In het begin voer je de aanvallen niet altijd even vloeiend uit, maar na verloop van tijd wi el je de ene na de andere combo af, alsof je nooit iets anders hebt gedaan. Ook het gebruik van je grijphaak wordt gaandeweg steeds eenvoudiger en die onbereikbare plekken blijken dan opeens niet zo heel onbereikbaar meer. Deze plekken zijn overigens speciaal gereserveerd voor de collectibles die her en der verspreid liggen. Om in het verhaal verder te komen, hoef je bijna nooit halsbrekende toeren uit te halen.

En dat is ook de reden waarom je in Bionic Commando soms het gevoel hebt dat je constant van gevecht naar gevecht aan het wandelen bent. Vijanden vind je vaak in groepjes terug, maar tu en de vijanden door is amper wat te beleven. En die plekken zijn er, vooral in het begin, net wat teveel. Helemaal irritant wordt het wanneer je lange stukken helemaal opnieuw moet spelen, omdat de savepoints zo ver uit elkaar liggen. Speel je het spel op de laagste moeilijkheidsgraad, dan wordt het wat betreft het niveau en de speelduur er ook niet beter op. Begin gewoon op Hard of Commando en je speelt Bionic Commando zoals het hoort: hard en onvergeeflijk. Wil je helemaal het onderste uit de kan halen, dan kun je proberen alle collectibles te verzamelen of alle upgrades voor je bepantsering en je wapens te krijgen door middel van het volbrengen van challenges.

Ondanks de kleine minpunten blijft Bionic Commando wel boeien. Doordat je constant aan het uitvogelen bent hoe je de vijand het beste te lijf kunt gaan, wordt de actie zelf nooit eentonig. De eerder genoemde challenges zijn een leuke uitdaging en omdat je er daadwerkelijk iets voor terug krijgt, zijn ze absoluut de moeite waard. Tel daarbij op dat de vijanden steeds lastiger worden en de actie steeds intenser en je weet dat Bionic Commando een prima actiegame is. De game pretendeert ook niets anders te zijn en doet wat dat betreft gewoon zijn werk.

Het spel speelt niet alleen lekker, ook grafisch is de game om bij af te likken. Tijdens het spelen kom je verlaten industriegebieden, een gigantisch park, donkere metrostelsels en zakelijke districten tegen, die er allemaal even afgewerkt uit zien. Vooral het park levert soms adembenemende plaatjes op. Dat er dan soms een texture wegvalt of in elkaar overloopt, valt in het niet bij de verder uitstekende grafische presentatie. Nathan zelf, de lichtinval, de details van de vijanden en de sfeer die de omgevingen uitademen , alles overtuigt.  

Het geluid verdient bovendien een extra vermelding, omdat het echt een meerwaarde voor het spel is. De muziek zwelt op de juiste momenten aan en past altijd perfect bij wat er op het scherm gebeurt. Bovendien reageert de vijand erg goed op je en hoor je ze constant met elkaar communiceren. Uiteraard met het nodige gevloek en getier. Andere geluidseffecten, zoals het kraken van een balk wanneer je er aan hangt, maken het juiste gevoel compleet.