“Volg je hart”, zegt de sympathieke wetenschapper Cole op een gegeven moment tegen Jodie. Het is de meest triviale uitspraak denkbaar, maar wel het uitgangspunt waar Beyond: Two Souls naar streeft. Er zijn geen foute keuzes of falende acties; er is slechts de flow van het verhaal waar je als speler in meegevoerd wordt.

Hoezeer dat ook zorgt voor hartverwarmende momenten, het is uiteindelijk hetgeen waar Beyond aan ten onder gaat. Bij lange scenes, zoals de militaire missie in Afrika of een zoektocht in een ondergronds laboratorium, ontbreekt het de game aan spanning. Op een gegeven moment interesseert het je tijdens dialogen niet meer of je nou boos, onverschillig of meelevend moet reageren. De game neemt altijd zijn eigen weg.

Afhankelijk van Ellen Page

Diezelfde weg brengt je langs allerlei losse momenten uit het leven van Jodie en haar spirituele volger Aiden. Langzaam maar zeker kom je achter het verband tussen die scenes. Dan ontpopt zich een verhaal waarin Jodie leert leven met haar gave, bij de CIA terechtkomt en uiteindelijk probeert te ontsnappen. Die verhaalstructuur zorgt voor veel tempowisselingen. De langere, saaiere stukken worden veelal afgewisseld met korte, snellere scenes waarin je bijvoorbeeld als tiener rondloopt op een feestje of je opeens tegenover een politiekorps staat.

Elke losse scene heeft een gesloten karakter met een vast begin en een vast einde, maar er is dus ook een overkoepelende rode draad. Hoe beter de chronologie en de onderlinge causale verbanden tussen de losse segmenten zichtbaar worden, hoe slordiger het narratief echter wordt. Het wordt weliswaar nergens ongeloofwaardig, maar een aantal plotontwikkelingen zijn te abrupt om echt te overtuigen. Dit in tegenstelling tot Jodie, wiens ontwikkeling wél overtuigt.

Jodie wordt vertolkt door Ellen Page. We kennen haar van Juno en Inception, maar met Beyond: Two Souls zet ze haar meest uitgebreide en indrukwekkende acteerprestatie neer. We zien haar van een lief, onschuldig meisje uitgroeien tot een hopeloos wrak, zonder dat de duiding in het verhaal ook maar enig moment verzaakt. Als speler heb je als vanzelfsprekend het beste met haar voor, hetgeen de gameplay de broodnodige betekenis meegeeft. De keuze of je nou wel of niet vertelt of je een gave hebt, hangt in eerste instantie nergens vanaf, maar wordt gaandeweg afhankelijk van het vertrouwen in de mensen om haar heen.

Gameplay, waar ben je?

Beyond: Two Souls hangt veel, misschien wel te veel, af van je affectie met Jodie. Qua gameplay is de game bijvoorbeeld bij lange na niet zo bevredigend. De wisselwerking met Aiden zorgt in potentie voor ongelooflijk creatieve gameplay, maar die potentie wordt nergens ook maar enigszins ingewilligd. Met een simpele druk op de knop wissel je van Jodie naar Aiden, waarna je door muren kan vliegen, de lichamen van vijanden kunt overnemen, mensen kunt genezen en nog veel meer.

De game bepaalt echter zelf wat je op welk moment kan doen, waardoor je enkel triggers activeert. De game houdt op een kinderlijke wijze je handje vast en tikt je corrigerend op de vingers als je een creatievere oplossing ziet. Er zijn weliswaar levels waar verschillende acties andere gevolgen hebben, maar je blijft beperkt tot vaststaande patronen. De uitkomst van een level verander je sowieso zelden tot nooit.

Daarmee wordt het punt van een interactieve film volledig gemist. De interactie moet iets toevoegen aan het verhaal, of andersom, maar in Beyond is de gameplay een drempel. Het is arbeid met verhalende ontwikkeling als beloning. De game geeft je slechts mondjesmaat het idee dat je acties van belang zijn, als je bijvoorbeeld een mysterie oplost of vlucht voor de politie. Je weet in je achterhoofd dat je niet kunt falen, maar er wordt in die gevallen in ieder geval de illusie gehouden dat wat je doet een impact heeft op het verhaal.

Die illusie verdwijnt als de game voor de zoveelste keer terugvalt in loze quick time events. Het kan zomaar gebeuren dat je eerst een helikopter neerhaalt en daarna vrolijk met je stick beweegt om een ui te snijden of een kussen goed te leggen. Dat werkt af en toe om langzaam om te bouwen naar een emotioneel moment, maar niet de gehele game lang. Het is heerlijk dat Beyond varieert met zijn tempo, maar het gaat veel te ver in het interactief maken van oninteressante momenten.

Te weinig magie

Je wil van Beyond: Two Souls houden tijdens momenten van pure schoonheid. Je bent blij als de game langzaam opbouwt naar een goedhartige actie van Jodie en Aiden. Dan vergeet je namelijk even het gebrek aan betekenisvolle gameplay en kun je genieten van de fantastische gezichtsuitdrukkingen. Beyond wisselt die momenten, waarbij je met tranen in je ogen zit te kijken, veel te vaak af met loze taken.

Hoe erg de game zijn best ook doet om je in het verhaal te trekken, zo erg duwt het je weer weg met zijn doodsimpele gameplay. Het verhaal heeft daarnaast zijn goede momenten, maar haalt nergens een constant niveau. Vooral het einde is een aaneenschakeling aan geforceerde momenten, waarbij je in twee stappen ook nog eens even je einde bepaalt. Uiteindelijk overheerst de sleur in Beyond: Two Souls.