Het leeuwendeel van de gameplay in Between Me and The Night bestaat uit het verkennen van de omgevingen en het verzamelen van voorwerpen hierin. De eerste periode begint in het ouderlijkhuis van de tiener. Een omvangrijk huis dat gevuld is met vele kamers, vervlogen herinneren, duisternis, geheimen en gevaar. In de slaapkamer waarin het avontuur van start gaat zien we twee lachende silhouetten voor een beeldbuis zitten te gamen. Op het moment dat je probeert je bij het duo te voegen verdwijnen de gedaantes als gefluister in de duisternis. Het zijn de eerste tekenen van de surrealistische beelden die de game in petto heeft en het roept vragen op.
Stuurloos
We gaan dan ook op onderzoek uit en komen er al snel achter dat huis zich ver en wijd uitrekt. Welke richting we op moeten en wat de volgende stap moet zijn blijft hierbij enigszins onduidelijk. Dat is ook meteen een van de grootste problemen waarmee Between Me and The Night kampt. Een gebrek aan sturing en aanwijzingen maken de game onnodig lastig. Doordat de omgeving propvol zit met voorwerpen die te bekijken zijn en op te pakken sluipt er een slepend gevoel in bij het doelloze verkennen van de omgevingen. Het oplo en van veel puzzels vereist vaak ook het verzamelen van meerdere voorwerpen. Dat je slechts een beperkt aantal tegelijkertijd bij je kunt dragen brengt enkele onnodige problemen met zich mee. Zo moeten er op een gegeven moment ingrediënten worden verzameld. Welke dit precies zijn is niet op te maken uit hints, maar is een kwestie van trial-and-error. Het opsporen en uitproberen van willekeurige ingrediënten zorgt voor onnodige heen en weer gesleep en tijdverspilling. Daarbij loop je rond in slakkentempo en zijn sommige voorwerpen pas te gebruiken wanneer er een willekeurige, vaak onbenullige, andere actie voltooid is.
De besturing laat daarbij veel te wensen over. Sta je er nét verkeerd voor of plaats je een voorwerp nét op de verkeerde plek, dan laat de puzzel zich vaak niet oplo en. En dan gaat het echt om pixelwerk. Dit gebeurt niet alleen bij het aanklikken van objecten, maar ook bij het verschuiven ervan. Vaak moet je schuiven met meerdere voorwerpen om bepaalde plekken te bereiken. Doordat dit zo precies moet, lijkt het soms niet de juiste oplo ing te zijn, waardoor vaak doelloos gaat zoeken naar een andere oplo ing. Het is dit gebrek aan ritme dat Between Me and The Night vooral tegenstaat.
Angstige realiteit
Toch weet de game enige motivatie op te wekken om door te ploeteren. Dat is geheel te danken aan de visuele stijl van de game. De omgevingen zijn ontworpen als een illustratieboek met veel kleine details die bijdragen aan de atmosfeer. De dag- en nachtcyclus draagt hier voor een groot deel aan bij. Lichtbronnen, die je in- en uit kunt schakelen, leveren met de constante stroom aan regen tegen de ramen een warme toevlucht. De locaties in de echte wereld zijn gedurende het avontuur bovendien omhuld door zwarte balken – wat duidelijk wordt wanneer je terechtkomt in een droomwereld. Daar is het leven open en zonder beperkingen, een symbolisch contrast met de angstigste realiteit waarin de hoofdpersoon zich bevindt.
Deze droomwereld biedt samen met de aanwezige in-game games afwi eling tu en de adventurestukken. De fantasiewerelden spelen hier als een platformgame, waarbij je als ridder met een zwaard vecht tegen vijanden. In dit toevluchtsoord ben je onaantastbaar, wat een verfri ende blik biedt op de ‘echte’ wereld. Dat deze tu enscènes erg beperkt en grof aanvoelen qua gameplay is teleurstellend en hierdoor komt het verhaal en de gameplay net als de rest van Between Me and The Night nooit echt uit de verf.
Between Me and The Night is verkrijgbaar op pc en Mac via Steam.