Al sinds 1992 zien we gemiddeld elke twee jaar een nieuwe game met de licentie van de Olympische Spelen. Aangezien in augustus dit jaar de Olympische Zomerspelen plaats vinden in Beijing, China, kunnen we na Mario & Sonic at the Olympic Games aan de slag met de serieuzere variant Beijing 2008. Met 32 landelijke teams en 38 verschillende evenementen lijkt het op een uitgebreide toevoeging in het genre. Desondanks lijkt Beijing 2008 net als eerdere delen de plank mis te slaan en struikelt het spel over een aantal cruciale factoren.
Beijing 2008 brengt net als zijn co-licentiegame Mario & Sonic de Olympische evenementen onder de aandacht, maar dan in een serieuzere sfeer. Het Olympisch team van jouw land naar keuze kan zich vermaken met 38 verschillende evenementen in zes hoofdcategorien. Hoewel een aantal evenementen veel op elkaar lijken (100m sprint, 200m sprint, 400m sprint, 800m sprint en 1500m sprint bijvoorbeeld) zitten er in de meeste evenementen wat verschil qua besturing. Opvallend aan Beijing 2008 is dat het spel een zeer moderne uitstraling heeft. Dit wordt voornamelijk bevestigd door het strakke menu en begeleidende dancemuziek. Tevens zijn de graphics vrij mooi voor een sportgame, wat de verwachtingen hoog legde bij mij. Helaas blijkt maar weer eens dat uiterlijk niets zegt over het spel zelf.
Of een spel goed of slecht is, is doorgaans een kwestie van smaak. Zelfs de best beargumenteerde review, biedt ruimte voor discu ie. Hoewel dit natuurlijk ook geldt voor Beijing 2008, is het hier toch een stuk makkelijk om duidelijk te maken waarom dit spel niet in je gamekast thuis hoort. De game martelt je handen namelijk des te meer je speelt. Er is niets frustrerender is dan zo hard mogelijk op knoppen te rammen of als een gek met een joystick te draaien en je tegenspeler nog niet in kunnen halen. Na afloop loop je dus met een blaar of geïrriteerde plek op je hand en heb je de computertegenstander nog niet verslagen.
Voor degene die bekend zijn met de International Track & Field-serie klinkt deze besturing waarschijnlijk bekend in de oren. Hoewel het de besturing van Beijing 2008 inderdaad gebaseerd is op 'buttonbashen', heeft SEGA wat variatie toegevoegd door middel van timing-gerelateerde evenementen. Deze varietie is echter geen excuus voor het feit dat een hedendaagse game struikelt over dezelfde punten als waar zijn voorgangers last van hadden. Los hiervan zet ik mijn vraagtekens bij de kwaliteit van de ontwikkelaar als een game van deze tijd nog voornamelijk gebaseerd moet zijn op 'buttonbashen'. Er moeten toch originelere manieren zijn om de handelingen van de Olympische onderdelen met een controller na te bootsen?
De letterlijke pijn van de game wordt iets verzacht door de online opties die in de game zitten en de multiplayer die met wat vrienden best leuk kan zijn. Online gaming is vertegenwoordigd door het hele spel heen en voor echte strebers zullen de leaderboards een welkome toevoeging zijn. De multiplayer is verder degelijk, maar zal niet urenlang blijven vermaken. Doordat het plezier van elk evenement zo goed als verdwijnt na een vijftal pogingen zal dit spel alleen echte sportfanaten blijven vermaken.
We kunnen stellen dat de besturing van dit soort spellen niet eeuwig gebaseerd kan blijven teren op het concept 'buttonbashen'. Voornamelijk door deze fout slaat deze game de plank mis en maakt het geen gebruik van de potentie die dit spel had kunnen hebben. Mocht je echt van de Olympische sfeer willen proeven, dan adviseer ik om voor Mario & Sonic at the Olympic Games te gaan, mocht je in het bezit zijn van een Wii. Is dat niet het geval, dan is je geld beter besteed aan een ander, beter spel.