Wanneer een nieuwe ontwikkelaar het roer overneemt van een gelauwerde studio, houden fans van de serie hun hart vast. Wat gaat er met hun geliefde franchise gebeuren? Kan deze nieuwe partij tippen aan de kwaliteit die men in de loop van de jaren is komen te verwachten?
In het geval van Batman: Arkham Origins is deze laatste vraag simpel met 'nee' te beantwoorden. Toch is de angst voor het verpesten van de reeks niet helemaal terecht geweest. Daarvoor is de blauwdruk waar men van af heeft kunnen kijken van te hoge kwaliteit. De belangrijkste pijlers zoals het Freeflow-gevecht ysteem, de Detective Mode waarmee je de omgeving afspeurt naar aanwijzingen en de momenten waarop je vanuit de schaduw loert op eenzame tegenstanders zijn nog steeds prominent aanwezig. Warner Bros. Games Montréal heeft het echter té veilig gespeeld en met Origins een haast identieke, maar toch mindere, kopie van Arkham City afgeleverd.
Goede imitatie
Natuurlijk is er wel een nieuw verhaal. Met Origins probeert men een beeld van Batman te schetsen voor de gebeurteni en in Arkham Asylum. Een aantal van de gekozen thema's zijn zeker intere ant uitgewerkt, zoals de zware last die de nieuw gekozen vrijetijdsbesteding voelbaar op de schouders van Bruce Wayne legt en hoe de dynamische relatie tu en The Joker en Batman volgens de ontwikkelaar is ontstaan. Maar over het geheel genomen is het overkoepelende verhaal over een prijs van vijftig miljoen dollar die uitgeloofd is aan degene die de Dark Knight weet te doden een iets te simpel excuus om een groot aantal slechteriken in het spel te stoppen. Veel van deze superschurken hebben uiteindelijk een te klein aandeel in het verhaal om echt uitgediept te worden en verdwijnen dan ook snel weer naar de achtergrond.
Een groot compliment moet worden uitgedeeld aan stemacteur Troy Baker als The Joker. Het is mi chien meer een imitatie van de stem van Mark Hamill dan een eigen invulling van het personage, maar het is wel een haast perfecte imitatie. Als we van tevoren niet hadden geweten dat Mark Hamill de rol niet zou vertolken, dan was het een hele hoop mensen waarschijnlijk geeneens opgevallen. Aan de andere kant doet Roger Craig Smith ook goed zijn best als Batman, maar door de uitstekende imitatie van Baker ga je toch de stem van Kevin Conroy een beetje mi en.
Niet repareren wat niet stuk is
Ten opzichte van Arkham City is nu de volledige stad beschikbaar om in rond te lopen, zweven en vechten. Maar waar het vorige deel nog een goed excuus had voor waarom er geen burgers op straat rondliepen maar alleen maar tuig, is dat nu niet het geval. Als gevolg voelt Gotham City enorm kaal en levenloos aan. Het plezier in het verkennen van een drukke stad, zoals het geval is in bijvoorbeeld GTA V, is hier totaal niet aanwezig. Hierdoor ben je meer bezig met het hoofdverhaal dan met de vele randzaken en zijmi ies die ook om je aandacht vechten. Een ander minpuntje is dat de quick grapnel-methode, waarbij je de lucht in wordt gelanceerd door je Bat Claw, niet bij ieder gebouw even goed werkt, waardoor je soms heel knullig midden op straat landt.
Eenmaal op straat is de kans groot dat je gezien wordt door een crimineel, die meteen samen met zijn maten bovenop je wil duiken voor een flinke stoeipartij. Zoals eerder gezegd is het bekende gevecht ysteem uit de vorige games ook ditmaal aanwezig en sla je binnen de kortste keren weer groepen slechteriken bewusteloos. Freeflow is nog steeds een geweldig systeem en geeft iedere keer weer een voldaan gevoel wanneer je een gevecht gewonnen hebt. Het viel ons wel op dat sommige bewegingen niet goed geregistreerd werden, zoals de directe knock-out bij een vijand die op de grond ligt en hier en daar een counter; een euvel dat we ons niet herinneren uit de eerdere spellen.
Hoewel het gevecht ysteem amper wijzigingen kent is de toevoeging van een nieuwe tegenstander een goede besli ing geweest. Later in het spel kom je namelijk vijanden tegen die zelf ook de nodige vechtkunsten beheersen en hierdoor lastiger te verslaan zijn. Een divers samengestelde groep criminelen betekent hierdoor een flinke uitdaging en maakt het vechten een stuk leuker. Het is dan ook vreemd dat er regelmatig in plaats van diversiteit gekozen wordt om een steeds grotere groep van hetzelfde type slechteriken op je af te sturen. In sommige gevallen sta je tegenover meer dan twintig man en dan is de lol er snel vanaf. Er zullen dan ook genoeg spelers zijn die er op een gegeven moment voor kiezen om de meeste willekeurige confrontaties aan zich voorbij te laten gaan, om zich te concentreren op belangrijkere zaken. Niet helemaal wat je van een superheld zou verwachten.
Afwerking
Ter afwi eling op de vele gevechten en het rondzweven door de stad is er de mogelijkheid om moorden op te lo en met een CSI-achtige versie van de bekende Detective Mode. Het is de grootste nieuwe feature van het spel en hiermee wordt eindelijk meer nadruk gelegd op de tot voorheen redelijk onderbelichte onderzoeksvaardigheden van Batman. Maar wat complexe en intere ante puzzels hadden kunnen zijn, blijft een beetje op de vlakte met een te simpele uitvoering. Rode pijlen geven de locatie aan van de volgende aanwijzing, waardoor je amper moeite hoeft te doen om een zaak op te lo en. Het idee heeft zeker potentie voor een eventueel vervolgdeel, maar zoals het nu uitgevoerd is geeft het de speler te weinig uitdaging.
De lijst met kleine minpuntjes blijft zo eigenlijk het hele spel groeien. Naast de foutjes op gameplaygebied zijn we ook af en toe flink haperende framerates tegengekomen, konden sommige interacties in eerste instantie niet gestart worden, is de game een stuk of drie keer vastgelopen en viel het geluid bij de tu enfilmpjes met de Batwing regelmatig weg. We hadden een betere afwerking verwacht van een team dat voornamelijk voortborduurt op een sterk, bestaand fundament.
Onnodig extraatje
Als onnodige kers op de bekende taart is er nog de multiplayer van Arkham Origins. Die voelt, met momenteel maar één spelmodus en slechts vier maps, vooral als potentiële melkkoe voor downloadbare content. In de enige modus die op het moment van uitkomen beschikbaar is, Invisible Predator, nemen acht spelers het verdeeld over drie teams tegen elkaar op: drie man in de bende van Bane, drie in die van The Joker en de overige twee spelers zijn Batman en Robin, die op hun beurt weer alle andere spelers moeten uitschakelen.
Ergens is het niet zo raar dat een spel dat in de singleplayer geen vuurwapens aan de speler geeft, in de multiplayer struikelt over deze compleet nieuwe mogelijkheid. Het bewegen, mikken en schieten gaat enorm moeizaam en voelt nergens aan alsof het in een Batman-game thuishoort. Als Batman of Robin ben je ook nog eens extreem kwetsbaar en moet je dus erg voorzichtig te werk gaan. Net als in de singleplayer loer je voornamelijk van boven op je prooi en is er daarnaast de mogelijkheid om vijanden van achter of van onder roosters te grazen te nemen. Doordat alle bendeleden standaard met een hittesensor zijn uitgerust is het echter lastig om het verra ingselement te hebben als superheld. Ondertu en zijn de bendeleden onderling in een Conquest-achtige strijd verwikkeld om verschillende punten te veroveren, zodat The Joker of Bane opgeroepen kan worden. Het potje is afgelopen wanneer een van beide teams geen nieuwe levens meer op de meter heeft staan of als de twee superhelden genoeg criminelen hebben uitgeschakeld zonder zelf te vaak dood te gaan.
Het is jammer om te zien dat er na twee hele goede titels met Arkham Origins een einde komt aan het succes van de reeks. Het blijkt dat zelfs een enorm goede blauwdruk nog geen garantie is voor een goed eindresultaat. En dat is zonde. Batman staat voor nu weer even met beide benen op de grond; een plek waar de Dark Knight zich bijzonder ongemakkelijk voelt.