Niemand kan ontkennen dat A a in's Creed is uitgegroeid tot één van de meest gevestigde gamefranchise anno 2014. Of je nou wel of geen fan bent van de sluip- en moordspellen van Ubisoft, de jaarlijkse lancering van een nieuwe volwaardige editie wordt met de grootste intere e vanuit de hele industrie gevolgd. Dat geldt meer dan ooit voor A a in’s Creed: Unity, het eerste deel dat louter voor de PlayStation 4, Xbox One en pc is ontwikkeld. PlayStation 3- en Xbox 360-bezitters krijgen nota bene een geheel andere game voor hun kiezen: A a in’s Creed: Rogue, dat we op een later moment bespreken. Dat schept natuurlijk verwachtingen voor Unity. Verwachtingen waarvan we gelijk al moeten zeggen dat ze niet allemaal worden waargemaakt. Waar Ubisoft de generatiesprong had kunnen (en eigenlijk moeten) gebruiken als second coming voor de reeks, hebben we in de praktijk te maken met een vermakelijke game die barst van de content, maar jammer genoeg geplaagd wordt door zeer slordige technische afwerking.
Bloedvergieten
De setting van deze A a in's Creed had echter niet beter gekozen kunnen worden. Je kruipt in de virtuele huid van Arno Dorian, die in de periode rondom de Franse Revolutie een avontuur beleeft vol verraad, intrige en bloedvergieten. De uitwerking van het verhaal is vergelijkbaar met die van eerdere delen: verwacht geen Oscar-winnend scenario of buitengewoon inspirerende personages, maar het biedt een geldig excuus om je van mi ie naar mi ie te voeren.
Het decor wordt grotendeels gevormd door het Parijs van eind achttiende eeuw, vol herkenbare grote bouwwerken, nauwe steegjes en grote pleinen. Het spel tovert een groot deel van de tijd vele tientallen tot honderden mensen op het scherm. Opvallend is wel dat de stemmen van veel Franse personages zijn doorspekt met Britse en Ierse accenten, terwijl velen in A a in's Creed 2 over een Italiaanse tongval beschikten. Door de gesproken taal op Frans in te stellen en Engelse of Nederlandse schermteksten en ondertitels aan te houden, wint de vertelling flink aan geloofwaardigheid.
Ook de spelopzet is vrijwel onveranderd. Nog altijd draait het gros van de hoofdmi ies om het opsporen, volgen en uitschakelen van vijanden, hoewel je ook mag zoeken naar voorwerpen en vrienden dient te escorteren. Daarnaast introduceert de game uitgebreidere moordmi ies, waarin je wordt aangemoedigd om op één van diverse manieren een belangrijke vijand uit te schakelen. Ga je via de voordeur een gebouw binnen als onderdeel van een menigte, of beklim je het dak? Red je een groep gevangenen om je te a isteren tegen een legertje bodyguards, of verstop je je in een hooiberg tot de vijandige mastermind je pa eert?
Vuurwerk
Het spel laat je grotendeels vrij om te spelen zoals je wilt. Gespot worden betekent zelden het einde van de mi ie, en een gevluchte vijand kan vaak alsnog opgespoord worden in het gebied waar hij voor het laatst gezien is. Doordat sluipen niet altijd verplicht is, is het ook lastiger ongezien een opdracht te volbrengen: je kunt bijvoorbeeld niet meer fluiten om een vijanden naar je schuilplaats te lokken, al zijn er wel rookbommen, afleidend vuurwerk en mogelijkheden op afstand met bewakers af te rekenen. Wanneer je wel lekker bezig bent als stiekeme sluiper, kunnen secundaire doelstellingen je tegenwerken: het is gewoon vreemd dat de game je tijdens de infiltratie van een wapendepot vraagt vijanden met je (luide) pistool neer te knallen.
Ook opmerkelijk zijn de klauterscènes vol keiharde actie die je van tijd tot tijd tegenkomt. Als een heuse Nathan Drake ren, spring en klim je door levels vol explosies en instortende bouwwerken – die soms zelfs in settings die afwijken van de rest van de game. Deze momenten kunnen zich over het algemeen niet in uitdaging meten met vergelijkbare situaties in Uncharted, maar vormen een aangename afwi eling en zijn bovendien verra end mooi afgewerkt. Minder te spreken zijn we over de zeer incidentele quick-time events, waarvan we dachten ze achtergelaten te hebben in het vorige decennium.
Samen sluipen
De verhalende mi ies vormen pakweg een derde van alles wat er te doen is in A a in’s Creed: Unity. Er zijn tal van zij-opdrachten: soms vergelijkbaar met je doorsnee sluip-, klim- en moordpraktijken, in andere gevallen bieden ze geheel andere soorten gameplay – met verra end aangename gevolgen van dien. Zo speel je een detective in de Murder Mysteries, waarin je daadwerkelijk een plaats delict bezoekt, aanwijzingen bestudeert, betrokkenen spreekt en uiteindelijk zelf een moordenaar moet aanwijzen. Bijna net zo leuk zijn de Nostradamus Enigma's, waarin je raadsels oplost om speciale beloningen te ontdekken. Minder spannende bezigheidstherapie is er in de vorm van diverse soorten verzamelwaar, zoals artefacten en kisten – soms alleen toegankelijk wanneer je gebruikmaakt van Ubisofts Uplay-, Initiates- en companion app-diensten.
De grootste nieuwe feature is de coöperatieve onlinemodus. Naast samen de wereld verkennen, kun je een stuk of 25 speciale opdrachten voor twee tot vier spelers spelen: mi ies en heists. Eerstgenoemde opdrachten zijn vergelijkbaar met de verhaalmi ies van de singleplayer – zo hebben we een heldin geholpen eten te stelen voor de armen en zelfs Napoleon beschermd tegen sluipschutters tijdens een parade. Heists draaien meer om het verdienen van geld door onopgemerkt paleizen in te sluipen en leeg te roven.
De coöperatieve stand blinkt uit in de manier waarop goede samenwerking gestimuleerd wordt, zoals een grotere beloning bij een geslaagde klus. Samen een situatie inschatten, afspreken wie vanaf waar het doel benadert en elkaar a isteren bij het uitschakelen van tegenstanders is met de juiste combinatie van communicatie en vaardigheden heerlijk om te doen. Het kan zelfs lonen ieders load-out aan te pa en tot de ultieme combinatie, om zo effectief mogelijk in een groep te opereren.
Met het gros van de coöpmi ies verdien je middelen om Arno sterker te maken. Zo kun je zelf bepalen welke A a in-skills hij leert. Ook verdien je nieuwe onderdelen voor je uitrusting: wapens zijn ditmaal onder te verdelen in enkelhandig (zwaarden), lang (zoals lansen), zwaar (vooral bijlen) maar ook pistolen en geweren – elk met hun eigen positieve en negatieve eigenschappen. Daarnaast bepaal je zelf welke kleding (waaronder de kap, riem en schoenen) Arno draagt, waarbij de ene outfit hem bijvoorbeeld minder opvallend maakt terwijl de ander de A a in meer munitie laat dragen. Desgewenst kun je ook eerder bepaalde items – evenals boosts om je onder meer tijdelijk sterker te maken – aanschaffen door middel van microtransacties, maar vrees niet: deze mogelijkheden zijn vrij subtiel in de menu's verwerkt en de gameplay is dusdanig gebalanceerd dat echt geld uitgeven alleen voor zeer luie spelers een optie hoeft te zijn.
Horrorverhalen
In technisch opzicht stelt de game echter wel teleur. En eigenlijk niet zo'n beetje ook. Dat de resolutie op zowel de PlayStation 4 als de Xbox One beperkt blijft tot 900p, is jammer, maar daar kunnen we mee leven. Minder acceptabel is de duidelijk zichtbare pop-in, met non-playable characters die aan het einde van bijna elke straat uit het niets verschijnen. En dan is er nog de framerate, die vaker niet dan wel als dertig beeldjes per seconde aandoet. Het is gelukkig niet zo erg als bepaalde horrorverhalen die je wellicht gehoord hebt: het spel wordt er geen moment onspeelbaar door, maar voor een game die nadrukkelijk voor de nieuwe generatie spelcomputers is ontwikkeld, valt dit behoorlijk tegen.
Dat geldt ook voor de nodige bugs. Tijdens bijna elke speelse ie hebben we minimaal één keer de game opnieuw moeten opstarten omdat Arno vast zat op of in een muur, of soms zelfs schier oneindig lang door de grond viel na een doodnormale sprong. Bovendien zijn we er nog steeds niet over uit waarom we alleen aan de slag konden met de online multiplayer door een uitnodiging in het systeemmenu van de PlayStation 4 te accepteren en daarna de game op te starten. Verbinding maken met de servers terwijl de game al liep, bleek meermaals simpelweg onmogelijk.
En dat is erg jammer, want de game ziet er van tijd tot tijd alleraardigst uit. Veel van de (nota bene gerenderde) tu enfilmpjes zijn werkelijk prachtig en het verkennen van Parijs in de nacht, bij opkomende zon of in de regen bezorgt je keer op keer een speciaal gevoel. Als de game technisch in orde zou zijn en het gros van de bugs niet aanwezig, hadden we de game aan iedereen aan kunnen raden. In plaats daarvan moeten we concluderen dat A a in’s Creed: Unity alleen is weggelegd voor wie een sterke behoefte heeft zijn jaarlijkse portie sluip- en moordwerk tot zich te nemen.
A a in's Creed: Unity is vanaf 13 november verkrijgbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4. Voor deze recensie is de PlayStation 4-versie getest.