Het is tijd voor A a in’s Creed III. Maar voor het zover is, staat er eerst nog iets anders op het programma. Desmond Miles, die in 2012 strijdt om de aarde te redden, moet eerst nog via de Animus-machine de herinneringen van zijn voorvaders afsluiten. Het is dankzij die metavertelling dat Ubisoft eerst een eind kan (en moet) maken aan zijn ‘andere’ hoofdpersonages: de a a ins Altaïr Ibn La’Ahad en Ezio Auditore da Firenze.
Ezio is de echte ster
Ubisoft vertelt dat einde krachtig en met verve. Ondanks grootse campagnes die A a in’s Creed: Revelations doen overkomen als de game waarin we eindelijk met ‘zowel Ezio als Altaïr mogen spelen’, is dit in wezen het levensverhaal van Ezio. Als Altaïr mogen we vijf aangrijpende scènes spelen om diens verhaallijn af te ronden, maar Ezio is degene voor wie een compleet nieuw Constantinopel is opgebouwd om de macht in te vergaren. Hij is een oude man geworden met grijze stroken in zijn haren en baard. Nog soepel en viriel als altijd, maar op wel leeftijd. Op het sentiment dat aan zijn huurmoordenaarbestaan een einde dreigt te komen, speelt de ontwikkelaar vooral de laatste uren handig in.
De sprong van tientallen jaren die we in Ezio´s leven maken, zorgt echter wel voor een wat warrig begin. Nog voor we goed en wel de tijd hebben gehad om te herinneren hoe Ezio´s Brotherhood-avontuur eindigde, staan we jaren later als oudere Ezio in een vervallen Masyaf, het kasteel waar we ooit kennismaakten met Altaïr. Waarom hij daar precies is, valt op dat moment nog niet helemaal te plaatsen in het grotere geheel en de eerste paar uurtjes is het dan ook wat geforceerd in het verhaal komen. Maar dan valt alles netjes op zijn plek, worden de doelen duidelijk en grijpt de game je. Altaïrs bibliotheek in Masyaf is het einddoel, maar voordat je daarin kunt dienen er vijf geheime sleutels verzameld te worden in Constantinopel, waar een politieke strijd tu en de Ottomaanse sultans en Byzantijnse tempeliers heerst. Net voordat de vijf sleutels een veel te goedkope MacGuffin worden, spuiten de plaatselijke politiek en een nieuwe romance een injectie in het verhaal. Die lijntjes komen uiteindelijk naadloos samen in een uitgebreide finale.
Onder de felle zon
Vanwege de context is het niet verra end dat de gameplay van de serie nog één deeltje stand mag houden, met als resultaat dat dit deel aanvoelt als een ultieme compilatie, met wat extra’s. Constantinopel is een heerlijke nieuwe omgeving, maar met de bekende insteek. Neem een vijandelijke basis over in een district, bouw het om tot A a in’s-basis en je mag de omringende banken, smederijen, stoffeerders, boekenwinkels en apotheken opkopen inclusief bijbehorende opbrengsten.
Er zijn verschillende series items en schatkisten verspreid waar je naar op zoek kan en drie verschillende fracties (dieven, huurlingen en zigeuners die de dames van lichte zeden vervangen) die elk weer van hun eigen uitdagingen voorzien zijn. Tel daarbij op dat je weer mensen kunt rekruteren om een eigen broederschap op te bouwen en je weet dat hier weer tientallen uren aan content aanwezig is. Nog even een winkeltje kopen, nog even een uitdaging van de dieven aangaan, nog even iemand rekruteren, enzovoorts. Tot je de zon door het raam van je kamer weer ziet opkomen.
Verandering van spijs
Natuurlijk zijn er alsnog vernieuwingen doorgevoerd. Sommige zijn kleiner dan ze lijken, zoals de mogelijkheid om bommen te ontwikkelen. Daar is niets mis mee, maar aangezien we al zoveel strategische mogelijkheden tot onze beschikking hebben, voelen ze wat overbodig. Anderen brengen onverwacht weer een veel grotere impact met zich mee, zoals de nieuwe ‘hookblade’. Leuk dat je met je gehaakte mes langs een zipline kunt razen, maar veel belangrijker is het feit dat het je ontzettend helpt om sneller te klimmen. Of bij lange vallen, waarbij het net even genoeg kan zijn om je vast te grijpen aan een dankrand waar je anders niet bij had kunnen komen.
Een andere vernieuwing zit ‘m in het opbouwen en inzetten van je vakbroeders. Dit keer moet je ze via speciale mi ies opleiden tot Master A a in en zet je ze als generaal neer in een van je basi en. Dat voorkomt weer dat tempeliers de boel overnemen als jij op pad bent, in het andere geval zul je zelf via een Tower Defense-achtige minigame je fort moeten verdedigen.
De belangrijkste les om mee te nemen, is het feit dat deze game vol zit met diverse content. Tot aan de nok toe en zelfs af en toe daarover. Waar het in de voorgaande twee delen nog perfect te managen was naast het hoofdverhaal, slaat de balans hier mi chien een beetje door naar iets te veel nevenzaken. Maar het houdt je bezig, zonder tegenzin. En heb je alle mi ies uitgespeeld, dan kun je ze nog van nieuwe uitdagingen voorzien door naar de zogeheten full synch-status te streven. Dit zorgt voor optionele, aanvullende objectives tijdens mi ies, die oprecht uitdagingen genoemd mogen worden.
Eeuwenoude bugs
Wat na al dit moois overblijft in de singleplayer, is een aantal vervelende bugs. In een stijlbreuk met de serie is A a in’s Creed: Revelations namelijk niet zo feilloos afgewerkt als zijn voorgangers. Icoontjes die wel op de minimap verschijnen, maar niet op de grote map of andersom. Een objective uit een mi ie aan het begin van het spel die letterlijk honderd keer op ons beeld verschenen is, of een willekeurige burger die een half uur lang als doelwit in beeld stond aangegeven terwijl meneer zo onschuldig was als wat.
En dan zwijgen we nog over een mi ie waarbij we tientallen keren geen full synch konden krijgen, omdat de game niet registreerde dat we tijdens een achtervolging wel degelijk onopgemerkt bleven, iets dat overigens uiteindelijk wel weer goed kwam. Het is extra jammer omdat deze bugs zich bevinden in een game die juist straalt vanwege uitgebreide gameplay waarin eigenlijk altijd alles goed gaat. De afbreuk is klein, maar de frustratie soms groot.
Multikill
Voor de doorzetters die na uren zwoegen alle nevenactiviteiten afgewerkt hebben en het verhaal tot een einde gebracht hebben, is er nog dezelfde multiplayermodus die A a in’s Creed: Brotherhood uniek maakte. Aanpa ingen genoeg, maar de kern blijft hetzelfde: andere spelers misleiden, troeven inzetten en vrijspelen en ondertu en de zweetdruppels van je voorhoofd wegvegen in een zenuwslopend kat- en mui pel. Het is een van de meest doordachte online modi van het moment en er valt geen AK74-dragende soldaat te ontdekken…
Als alles achter de rug is, wordt het pas duidelijk. Dit mag dan geen A a in’s Creed III zijn, het is wat fans nodig hadden: een laatste keer in de huid van Ezio en Altaïr kruipen. Afsluiten wat ze vijf jaar geleden zijn begonnen, voordat er naar de toekomst gekeken kan worden. Als je deze game niet speelt voor zijn multiplayer, voor het afwerken van lijstjes of voor de hoogstaande presentatie, doe het dan om de laatste eer te bewijzen aan de twee helden.