Zoals wel vaker het geval is bij multiplatformtitels, moesten PC-gamers ook voor Assassin’s Creed II wat langer wachten dan de rest. Maar langer wachten is gelukkig niet zo erg als de game het wachten waard blijkt en bij Assassin’s Creed II is dat duidelijk het geval.  De consoleversie verschenen bijna een half jaar eerder, maar voor wie nog niet op de hoogte is van het verhaal van deel twee, hierbij een korte samenvatting. Ook dit keer is er een belangrijke rol weggelegd voor Desmond, de barkeeper met een familiestamboom die zich in een ver verleden schaarde onder een geheim genootschap genaamd de Assassijnen. Door middel van de Animus, een soort gedachtemachine, kruipt Desmond letterlijk in de huid van zijn voorvaderen om zo belangrijke informatie te vinden en op zijn beurt een complot in het heden te ontrafelen.

Voor deel twee maakt de reeks een sprong van het Jeruzalem ten tijde van de Kruistochten naar het Italië tijdens de Renaissance aan het einde van de 15de eeuw. Desmond mag het ‘kostuum’ aantrekken van de jonge edelman Ezio Auditore da Firenze. Ezio is een Italiaan met een meer dan gezonde interesse voor de vrouwen en andere geneugtes des levens. Zijn leven neemt echter een dramatische wending wanneer zijn vader en twee broer onterecht terecht worden gesteld voor verraad. Zoals het een trotse Italiaan betaamt, zint Ezio op wraak, maar komt hij er al snel achter dat de waarheid achter de moord van zijn vader een stuk ingewikkelder is dan het lijkt. (Voor een uitgebreide samenvatting over het verhaal en de gameplay verwijzen wij je graag door naar console-review)

Spinazie

Ezio is een verademing ten opzichte van Altaïr, het hoofdpersonage uit de eerste Assassin’s Creed. Al na de eerste missies voel je als speler meer verbonden met de jonge Ezio dan na een heel spel met Altaïr. Het personage heeft dit keer echt een gezicht gekregen en in een spel dat draait om het verhaal en zijn meeslepende singleplayercampagne is dat toch een belangrijk pluspunt. Maar behalve een aardig koppie, heeft Ezio ook duidelijk meer spinazie gegeten dan Altaïr. Het aantal wapens  dat Ezio kan gebruiken is een stuk hoger en ook zijn er diverse nieuwe en spectaculaire aanvallen toegevoegd. Denk hierbij aan een beweging waarbij je de tegenstander in een vloeiende aanval ontwapend en met zijn eigen wapen doodt. 

De basisbesturing blijft in deel twee echter in grote lijnen hetzelfde als zijn voorganger en dat betekent dat je naar hartenlust door de straten van ondermeer Venetië, Florence en Rome kan rennen, klimmen en springen. Op de PC krijg je uiteraard de keuze om te spelen met muis en toetsenbord. Dit lijkt in het begin niet echt te passen bij de specifieke gameplay van Assassin’s Creed II. Toch laat Ezio zich prima besturen. Het is even pielen met de instellingen, maar heb je de juiste configuratie gevonden, dan laat de game zich goed besturen. Dat neemt echter niet weg dat een gamepad uiteindelijk toch de meest ideale manier lijkt om Ezio door Italië te loodsen.

Buiten de besturing wijkt de game ook op andere vlakken af van die van de consoleversie. Zo is de grafische weergave van deze versie imponerend te noemen. Vooral als je bedenkt dat de engine alweer een tijdje meegaat en zeker niet de mooiste van het moment is. Maar wanneer je met Ezio over de steden van Italië heenkijkt vanaf een hoog gebouw, dan kun je moeilijk ontkennen dat het plaatje indrukwekkend is. Gamers die zich gelukkig mogen prijzen met een krachtige PC kunnen genieten van een Italië met haarscherpe details en vooral hele mooie lichteffecten.

Extra levels

Als bonus heeft Ubisoft de PC-versie direct voorzien van twee extra levels, The Battle of Forli en Bonfire of the Vanities, die consolebezitters apart moesten downloaden. De levels vormen een aangename toevoeging en het is daarom te prijzen dat Ubisoft de PC-bezitters wat extra heeft gegeven voor het lange wachten. Het blijft tenslotte een game de identiek is aan de consoleversie.

Eén ding is echter ver van hetzelfde in vergelijking met zijn console tegenhangers en dat is het DRM-verhaal dat aan Assassin’s Creed II plakt. Ubisoft heeft al zijn nieuwste games voorzien van een geheel eigen manier van beveiligen, waarbij er een constante verbinding met het internet nodig is om te kunnen spelen. Geen verbinding? Dan word je onherroepelijk uit het spel gegooid. Soms erg lastig en bovenal een beetje vreemd bij een game die niet eens online multiplayer ondersteunt. Zelf hebben we, los van de eerste week na de release, gelukkig geen problemen ondervonden met de beveiliging, maar wie op diverse fora rondsnuffelt, zal veel gamers aantreffen die weinig goeds hebben te melden over Assassin’s Creed II en specifiek de DRM die het spel moet beveiligen. We begrijpen heel goed dat Ubisoft een manier zoekt om haar games piraatvrij te houden, maar het moet niet zo zijn dat de legale gebruiker hier de dupe van wordt. Een flinke smet op een verder uitstekend spel.