Ashen begint even concreet als vaag. Er landde ooit een gigantische vogel op een nog grotere boom en toen was het ineens licht in plaats van donker. Maar dat licht doofde uit en sindsdien is de wereld weer in duisternis gestort. Die duisternis bracht een hoop ongure wezens met zich mee, de zogeheten Elder Dark. Zij vinden het maar niets dat de vogel ieder moment herboren kan worden en willen voorkomen dat hun donkere tijd ten einde komt. Concreet gezegd: zorg ervoor dat je de Elder Dark verslaat en dan komt het allemaal weer goed.
Die opzet is vrij helder en wordt gepresenteerd via hapklare hoofdmi ies, voorzien van duidelijke informatie over waar je precies moet zijn om verder in het verhaal te komen. De kracht van Ashen zit ‘m in de manier waarop het spelverloop eigenlijk vooral aan zijmi ies wordt gekoppeld, die dan weer verbonden zijn aan de verschillende personages in het spel. De term ‘zijmi ie’ is eigenlijk misleidend, want door het voltooien van deze mi ies nemen je levensbalk en uithoudingsvermogen toe, speel je allerlei benodigdheden vrij voor tijdens je reis en regel je meer hervulbare drankjes en talismannen die je bonu en geven. Vrij e entieel dus. Het is technisch gezien wel mogelijk om nauwelijks interactie te hebben met de bijpersonages, maar daarmee zou je het beste aspect van Ashen links laten liggen: de coöperatieve multiplayer.
Metgezellig
Zodra je de veiligheid van je thuisbasis verlaat, word je bijgestaan door een computergestuurde dan wel menselijke metgezel. Welke van de twee het is, wordt bewust niet expliciet vermeld, al merk je het vaak wel aan of ze zich halsoverkop in een gevecht storten of braaf achter je aan hobbelen. Je kunt op een simpel wijzend gebaar na niet communiceren met elkaar, wat automatisch doet denken de multiplayer van Journey. Het betekent ook dat je elkaars doelen en middelen op inventieve manieren moet aanvoelen, wat voor de meest bijzondere momenten in Ashen zorgt. Een mooi detail is dat je partner de vorm aanneemt van het personage waarvoor je een mi ie doet. Zo voelt het niet alsof je slechts een loopjongen bent die voor iedereen klusjes doet terwijl zij lui achterover leunen. Je gaat echt samen op pad.
Helaas is de multiplayer ook een bron van frustratie. Omdat nergens duidelijk staat aangegeven of je met een npc of echte speler samenwerkt, is er ook geen duidelijke hiërarchie. Dat leidt vaak tot getouwtrek, omdat beide spelers een eigen plan hebben en vinden dat de ander hen maar moet volgen (of mi chien zelfs wel denken dat hun menselijke metgezel computergestuurd is). Het resultaat is dat je allebei een compleet andere kant oprent en helemaal geen gezelschap en hulp meer hebt, wat het spel dan weer te moeilijk maakt. Ook kan het voorkomen dat je computergestuurde partner, te midden van een pittig gevecht, wordt vervangen door een echte speler die zich aan de andere kant van de kaart bevindt. Dat maakt het er wederom niet makkelijker op en wil nog wel eens tot een onverdiende dood leiden.
De details en variatie die je gewend bent van ‘grote’ games ontbreken weliswaar in Ashen, maar het doet met minder stukken meer voor de sfeer.
Vloeken in de kerker
Sowieso wi elt de moeilijkheidsgraad behoorlijk. In de open spelwereld zijn genoeg rustpunten om je levensmiddelen te herstellen, maar er zitten een paar stukken in het spel die minder vrijgevig zijn. Bij de tweede en derde kerker wordt het plotseling flink pittiger en kun je niet zo snel meer terug om jezelf beter uit te rusten. Althans, het kan wel, maar dan moet je de kerker weer vanaf het begin doorlopen. Bovendien is Ashen alles behalve stabiel, getuige de keren dat de game volledig vastliep. Het spel slaat je voortgang meteen op, maar zet je wel terug bij het laatste rustpunt. Daardoor ga je vrezen voor deze onverwachte vastlopers, want stel je voor dat het net gebeurt wanneer je diep in een kerker zit.
Ashen nodigt wel uit om door te blijven spelen, ondanks de (on)nodige tegenslagen en soms wat rare ontwerpkeuzes. In ruil daarvoor krijg je een ontzettend sfeervolle spelwereld met fantastische muzikale begeleiding, al doet de abstracte grafische stijl ook wonderen. Alle personages hebben bijvoorbeeld een eigen gezicht, ook al hebben ze feitelijk geen gezicht. Met unieke uitrusting en animaties geeft Ashen ze toch een persoonlijkheid. De omgevingen maken evenveel indruk. Er wordt logischerwijs veel gewerkt met donker en licht, waardoor je ook echt een lantaarn bij je moet dragen om de diepste krochten te verkennen. Dat heeft dan weer invloed op de gameplay, want je kunt niet tegelijk je lantaarn en schild vasthouden.
De details en variatie die je gewend bent van ‘grote’ games ontbreken weliswaar in Ashen, maar het doet met minder stukken meer voor de sfeer. Eigenlijk geldt dat voor het hele spel. Ashen ademt grootsheid, al is het stiekem best wel kleinschalig. Er valt op de zijmi ies na niet heel veel te ontdekken en het aantal speelstijlen is beperkt. Toch voelt dat amper zo. Dat die illusie vrijwel de gehele game in stand blijft, is een knappe prestatie.
Ashen is voor deze review getest op een Xbox One en maakt daar onderdeel uit van Xbox Game Pa . Het spel is ook verkrijgbaar voor de pc.
Laatste reviews op Gamer.nl: