Army of Two wist als serie de middelmaat nooit te ontstijgen, maar geloof het of niet, de serie heeft wel degelijk fans. En die fans lieten op onofficiële fora weten allerminst content te zijn met de besli ing om Salem en Rios, het tweetal huursoldaten dat centraal stond in de vorige delen, in te wi elen voor twee nieuwe, naamloze soldaten: Alpha en Bravo.
Die gepikeerde gamers kunnen we direct geruststellen. Ten eerste omdat het duo van weleer nog steeds een riante rol speelt, zeker aan einde het van de game. Ten tweede omdat het narratief enkel fungeert als excuus om hollend door de straten op leden van Mexicaanse drugskartels te schieten.
Schieten
Naast het kijken van wat cheesy tu enfilmpjes, is schieten op bad guys het enige wat de zeven uur durende hoofdmodus - de enige modus in het spel - behelst. Natuurlijk is dat lomp, maar gek genoeg komt het spel er dankzij de simpele en doeltreffende actie nog mee weg ook. Wij hebben ons zeker in coöp (via splitscreen of online) vermaakt met The Devil’s Cartel.
De geweren (die volledig uitdosbaar zijn) variëren genoeg om te blijven boeien en dankzij de Frostbite II-engine worden zelfs standaardconfrontaties spectaculair. De besturing werkt verder tamelijk soepel. Enkel het coversysteem is soms een beetje onduidelijk. Een pijltje geeft aan achter welke objecten je personage dekking kan zoeken, maar verschijnt soms te laat of niet op het juiste moment.
Schieten voor geld
Een andere factor om te blijven spelen, of ja, schieten, is het puntensysteem. Des te beter je samenwerkt, des te meer punten (geld) je binnenhengelt. Het voelt goed om met je partner toffe scorecombo’s uit de mouw te schudden. Zo krijg je voor het flanken van je tegenstander veel meer punten dan wanneer je lukraak op hem afloopt. En dus moet je samenwerken met je coöpmaatje om hogere scores te behalen.
Toch heeft het puntensysteem enkel het gewenste effect wanneer je per se veel punten wilt vergaren. Het spel stimuleert je niet of nauwelijks zo veel mogelijk dollars bijeen te sprokkelen. Het geld dat je verdient, kun je enkel besteden aan maskertjes of het pimpen en kopen van guns. Maar ook als je weinig punten scoort, kun je de meeste guns al vrij snel aanschaffen. In die zin is het puntensysteem vrij overbodig. Enkel schietpuristen, die het schieten an sich al reden genoeg vinden, halen gerief uit het zien oplopen van de combometer.
Schieten in je uppie
Het is overigens niet per se nodig met een menselijke medestander te spelen. De kunstmatige intelligentie van Bravo staat in offensieve situaties wel degelijk zijn mannetje. Alleen zodra hij ophoudt met schieten, heb je niets meer aan ‘m. Je moet op ieder checkpoint op je kameraad wachten. Pas dan komt hij aankakken, slaat het spel je progre ie op en kun je door naar de volgende ruimte annex schiettent.
Soms blijkt zelfs dat nog te veel gevraagd. We hebben het meerdere malen meegemaakt dat onze partner geen stap meer wilde verzetten. Vaak waren we genoodzaakt de mi ie te herstarten. Eén keer waren we het zat en hebben we ons partner zeker vijftig meter naar het mi iedoel geduwd door hem van achter te berijden. Je verzint het niet, maar het alternatief was opnieuw de mi ie beginnen.
Schieten met een partner
Vanzelfsprekend speel je Army of Two: The Devil’s Cartel liever in coöp. Toch laat het spel ook als coöpgame de nodige steekjes vallen. Zo heeft het puntensysteem niet altijd het gewenste effect op de samenwerking. Het dwingt je niet om samen te spelen, het biedt enkel aanleiding. Daarnaast kent het spel maar weinig momenten waarop samenwerken met je partner noodzakelijk of leuk is. Enkel sporadisch heb je echt het gevoel met zijn tweeën onoverwinnelijk te zijn, los van wat cheesy slow motion-breaches die je al jaren kent uit Call of Duty.
Verder is het hoogst opmerkelijk dat je niet zomaar iemand kunt joinen die al aan het spelen is. We gingen er eigenlijk blind van uit dat een coöpgame het drop-in-drop-out-systeem zou ondersteunen. Maar helaas: wil je tijdens een potje een partner toevoegen, dan moet je terug naar het hoofdmenu om de mi ie te herladen. Een voorliefde voor coöpgames is daarom bij de aanschaf van The Devil’s Cartel veel minder relevant dan je zou verwachten. De echte hamvraag is of je zin hebt om zeven uur lang non-stop de trigger ingedrukt te houden.