De roep om een nieuwe Pikmin wordt tot in het hoofdkantoor van Nintendo gehoord. Het besturen van een hele meute kleine wezentjes slaat aan, en dat weten ook de Delftse ontwikkelaars van Overlord. Nu is daar Army Corps of Hell van uitgever Square-Enix op de PlayStation Vita, waarbij je in de schoenen van de duivel zelve staat en zijn leger van minions commandeert. De heerser van de hel is namelijk zijn macht verloren en kan wel wat hulp gebruiken om die weer terug te winnen.
Halfdode minions
Hoe paradoxaal het ook klinkt: de duivel zelf kan eigenlijk niets. Hoewel je hem onder de knoppen hebt, stuur je je minions erop uit om het vechten voor hem te doen. Deze minions komen in drie soorten: soldiers, spearmen en magi. Met een druk op rondje kun je de soldiers van dichtbij op de vijand laten springen, en als er veel soldaten tegelijk op de vijand zitten kun je ze een krachtige combo-aanval laten uitvoeren. De spearmen kun je met z’n allen recht vooruit laten stormen, ook over grotere afstanden, waarbij ze de vijand aanvallen die het eerst op hun pad komt. De magi kunnen van een afstand elektrische- of vuurballen afschieten.
De kern van de gameplay zit sterk in elkaar. Het vechten werkt uitstekend, ook omdat de vijanden sterk van elkaar verschillen. Vijanden die in de fik staan kun je beter van een afstandje bestoken, wormen die uit de grond komen zijn beter te bespringen met je soldiers, terwijl de loggere vijanden een ideaal doelwit vormen voor je spearmen. Elektrische palen en toortsen maken het je extra moeilijk, waardoor je je geenszins vrij kunt bewegen over het slagveld. Mochten je minions bijna het loodje leggen, dan wek je ze weer energie geven door met de duivel over hen heen te lopen. Dat klinkt simpel, maar zo eenvoudig is het niet. Wanneer een vijand een groepje minions slacht, is de kans groot dat je niet zomaar naar je halfdode minions toe kunt wandelen zonder dat er nog meer worden afgemaakt. En als je niet snel genoeg bent, zijn ze voor eeuwig verloren.
Metalmuziek
De kers op de taart is bij elk level de eindbaas. Met de juiste tactiek zijn de eindbazen goed te verslaan, maar als je het verkeerde type minion inzet kun je het nog wel eens heel moeilijk krijgen. Zo heeft de grote demoon geen antwoord op je groepje spearmen, terwijl de grote bij eigenlijk alleen met magi te verzwakken is. De gevechten zijn lekker uitdagend, want als je niet scherp bent en niet snel reageert, worden je 100 minions gewoon zo afgeslacht. Bij de eindbazen van Army Corps of Hell komen eigenlijk alle goede elementen van de game samen: snelle, dynamische en uitdagende gevechten die lekker besturen en afwi elend zijn. De gevechten worden begeleid door lekkere metalmuziek. Wij zijn niet per se metalfans, maar de muziek past echt perfect bij de game.
In de basis zit Army Corps of Hell dus prima in elkaar, maar wat daarom heen zit, valt tegen. Het spel gaat nergens over en de levels zelf kennen geen afwi eling. Het verhaal wordt met korte comics verteld, maar als het er niet was geweest, had je niets gemist. Dan de levels: deze zijn aaneenschakelingen van vierkante speelvelden, eigenlijk gewoon gevechtsarena’s, telkens maar weer. De enige afwi eling die er is, is de kleur van de levels, de grootte van de vierkanten, en de vijanden en obstakels die er in de levels te vinden zijn. Het spel is dan ook zeer repetitief – letterlijk. Het is goed mogelijk dat je hierop afknapt als je een game als Overlord verwacht – met afwi elende levels en afwi elende gameplay. Zo steekt Army Corps of Hell niet in elkaar: het is veel meer een puur actiespel, dat sterker op de gameplay en uitdaging leunt.
Dubbel gevoel
Army Corps of Hell laat daarom een beetje een dubbel gevoel achter. De kern van de gameplay zit verra end sterk in elkaar. De enigszins matige graphics en het totale gebrek aan promotie van de game doen vermoeden dat we te maken hebben met een plichtmatige titel die eventjes klaar moest zijn voor de lancering van de Vita. Maar als je eenmaal in de game zit, merk je dat er goed nagedacht is over de gameplay, dat het spel goed gebalanceerd is en ook gewoon heel erg lang: 40 levels die in het begin nog een kwartiertje duren maar die steeds meer tijd kosten naarmate het spel vordert.
Het dubbele gevoel komt vooral door het gebrek aan verdere uitwerking, alsof Square-Enix niet echt wist hoe het de sterke basis in een verder uitgewerkte game moest gieten. En op andere punten laat de game ook wat steekjes vallen. Zo is het sterven een beetje direct: de levels kennen geen checkpoints en dat is best lullig als je bij de eindbaas sterft van een twintig minuten durend level. En dan mag je nog niet eens de voorwerpen houden die je tot dan toe hebt verzameld en gebruikt voor het (goed uitgewerkte) upgrade-systeem. Overigens prefereren je minions nog wel eens het verzamelen van die voorwerpen, die je van verslagen vijanden afpikt, boven het aanvallen van vijanden in het heetst van de strijd. Dat is irritant en gewoon niet goed geprogrammeerd, hoewel het in de praktijk niet zo vaak voorkomt.
Goed en gebalanceerd
Toch willen we Army Corps of Hell niet teveel bestraffen voor enkele mi ers. Het is knap om een zeldzaam gameplayconcept meteen zo goed en gebalanceerd uit te werken. Het is jammer dat er niet meer uit is gehaald, maar wat de game biedt stelt niet teleur. Mi chien dat we het beste tegoed houden voor een vervolg, en dat is geen hels vooruitzicht.